Αυτό είναι το μέλλον μας;

Νεκρός νεαρός blogger σε φυλακή  της Τεχεράνης

Πάει, τελείωσε

...γερνάμε...

Το σκληρό πανκιό (λέμε τώρα) στέκεται στο

μισοσκόταδο και κοιτάει παραπονεμένο.

Δεν εξηγείται αλλιώς πως γίνεται να με συγκινούν

 τόσο πολύ πλέον τραγούδια όπως το παρακάτω.

Πέρασμα Αλκίνοος Ιωαννίδης με την Σόνια Θεοδωρίδου

Υ.γ.: μανιταράκι και πριγκίπισσα, δεν σας ξέχασα.

Ήθελα να χαλαρώσω λίγο και μετά να σας απαντήσω.

Με τα χίλια ζόρια...

...έφτασα σπίτι

Ξέρασα τα άντερα

Μαζί με το αίσθημα αχρηστίας μου

Που ετοιμάζεται να υποβάλει αίτηση μονιμοποίησης

Μπορώ τώρα να κοιμηθώ μέχρι την μεθεπόμενη Δευτέρα;

Σε παρακαλώ;

Μια μικρή νυχτερινή βόλτα.

Αφήνεις τους υπόλοιπους και ξεκινάς το περπάτημά σου.

Και σιχτιρίζεις τον εαυτό σου, που έπρεπε να καταναλώσει μισό μπουκάλι βαρύ κόκκινο κρασί για να αρχίσει να προσέχει τις ομορφιές που περνάνε γύρω του.

Μέχρι που φτάνεις στην Τοσίτσα, στο σημείο που ενώνεται με την Πατησίων.

Και πέφτεις επάνω σε μια τεράστια κηλίδα αίματος στο πεζοδρόμιο, με δυο κομμάτια χαρτοπετσέτας να προσπαθούν μάταια να την κρύψουν.

Και παρακάτω ένας άνθρωπος  πεσμένος ανάσκελα με τα πόδια διπλωμένα προς τα πίσω.

Με κουρελιασμένα - σχεδόν - ρούχα - και χοντρά λευκά γάντια στα χέρια!!! 

Και μερικά βήματα πιο κάτω, το μωβ Χιουντάι σταματάει μερικά χιλιοστά από το σώμα σου, παρότι είσαι στην διάβαση πεζών και το φανάρι είναι κόκκινο για τα αυτοκίνητα.

 Και προσπερνάς τον άνθρωπο που φυλάει τον ύπνο του άλλου ανθρώπου, εκείνου που τρεις βδομάδες τώρα αρνείται να φάει, διαμαρτυρόμενος για την φτώχεια όλων μας.

 Και κάπου εκεί, βλέπεις τα αυγά να πετάνε από την μια πλευρά και τα καλάθια από την άλλη.

Όλα από χέρι καμένα Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μήπως έφτασε...

...η ώρα να αποχαιρετίσουμε την Αλεξάνδρεια;