«Ψάχνουμε την αγάπη σε λάθος μέρη»

Της Χάρης Ποντίδα

«Νομίζω ότι επαναλαμβάνομαι πολλές φορές στη μουσική, αλλά αυτό δεν με ενοχλεί γιατί βγαίνει με έναν διαφορετικό τρόπο... Βασικά έχω την εμμονή ότι όλα μου τα τραγούδια είναι ένα μεγάλο κομμάτι. Από τους Στέρεο Νόβα έως και σήμερα, έχω την ιδέα ότι ξεκίνησα με ένα κλεμμένο ποδήλατο και από τότε το τραγούδι αυτό δεν τελείωσε ποτέ», λέει ο Κ. Βήτα.

Απλές, τρυφερές μελωδίες και στίχοι σε δημιουργική συνομιλία με το γνώριμο ηλεκτρονικό περιβάλλον στο οποίο μας έχει ξεναγήσει από τα πρώτα του χρόνια. Στο δεύτερο, η απόλυτη μοναξιά. Ένα ταξίδι σε ένα άγνωστό σύμπαν, όπου τίποτα δεν είναι αναμενόμενο, ένα σύμπαν όπου η μουσική μοιάζει με εκκωφαντικούς ψιθύρους μέσα στο χάος.
Οι δύο όψεις ενός ανήσυχου ανθρώπου; «Κατά βάση» λέει ο Κωνσταντίνος Βήτα, «το πρώτο άλμπουμ είναι η εξωτερική πλευρά του “Άργου”, το τρίχωμά του... Πολλά από τα πράγματα που σκέφτομαι τα τελευταία χρόνια. Αποσπασματικές εικόνες ενός κόσμου που τον παρατηρείς σαν να αγναντεύεις το μεγάλο τίποτα. Μέσα απ΄ όλα αυτά τα τραγούδια προσπάθησα να βρω μια ευθεία για να περπατήσω μαζί με τον “Άργο”... Ίσως είναι ένας επαναπροσδιορισμός της αγάπης, μια και συμβολίζει όλα αυτά τα στοιχεία που μάλλον έχει αποβάλει ο σύγχρονος άνθρωπος: την υπομονή, την αγάπη, την καρτερικότητα, την πίστη. Το δεύτερο άλμπουμ είναι ένα πεδίο όπου όλες αυτές οι σκέψεις αποδομούνται, τα σχήματα λειώνουν. Σαν να απελευθερώνεται η πίεση και να σε καλεί ένας νέος κόσμος».

Υπάρχει κάθε φορά κάποιος στόχος όταν κάνεις έναν δίσκο; Ή είναι ένα κολλάζ από στιγμές έμπνευσης;
Η μουσική είναι μια τέχνη που δεν έχει να κάνει και πολύ με τον στόχο. Ο στόχος μπορεί να συνδεθεί με τον αθλητισμό, με τη δουλειά, την καριέρα ή άλλα πράγματα... Να σας πως το νιώθω: Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή που αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι ξεκλειδώνει... Σαν να ανοίγουν οι πόρτες και σου δίνουν πρόσβαση στο φως και τη θέα.

Βρίσκεις ότι σήμερα έχει δημιουργηθεί κοινό αρκετό για να στηρίξει εναλλακτικές προτάσεις; Όχι γιατί η εναλλακτική μουσική ανήκε και θα ανήκει πάντα στους λίγους, είναι το παρφέ, το εκλεκτό. Υπάρχει όπου υπάρχει πνεύμα, είναι μουσική που πάντα τη λέμε περιθωριακή γι΄ αυτό τον λόγο. Δεν μπορεί όλοι να θέλουν να φάνε το ίδιο πράγμα, οι πολλοί τρώνε Μακντόναλντ, ριάλιτι, πίτσες, εμπορικά θεάματα, μπουζουξίδικα κ.λπ. Η εναλλακτική μουσική ανήκει στους εκλεκτούς. Και πάντα θα είναι έτσι.

Γ εύεσαι την επιτυχία; Τ η χαίρεσαι;

Ναι, αυτήν την επιτυχία τη χαίρομαι γιατί είναι δρόμος μεγάλων αποστάσεων που κάνει κάποιος για να ανταμώσει το φως.

«Κι έβρισκα την ευτυχία στη μεγάλη οφθαλμαπάτη... Κι η χαρά είναι ένα κλικ που είναι δίπλα στον καθένα» ακούγεται στον δίσκο. Ναι, είναι τα λόγια από το κρυφό μου τρακ, το κλικ... Κατά βάθος μιλώ για όλους αυτούς του ανθρώπους που ψάχνουν μέσα στη ζωή σε λάθος πράγματα να βρουν την αγάπη και γυρίζουν ολόκληρο τον κόσμο, ψάχνουν, αναζητούν και μια μέρα κάτι συμβαίνει, ένα άνοιγμα μέσα τους, και καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά τα χρόνια αυτό που έψαχναν ήταν η ψυχή τους. Έτσι κι εγώ, μέχρι να αγαπήσω τον εαυτό μου δεν αγάπησα κανέναν -αυτό περιγράφω. Το άφησα κρυφό στο άλμπουμ για να το ανακαλύψουν και οι άλλοι, όπως κι εγώ κάποια στιγμή, ξαφνικά. Είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια.

Πώς σ΄ επηρέασε η επιτυχία του «2», για την παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου; Την αισθάνθηκες και ως βάρος; Ήταν μία δουλειά όπως και άλλες που έχω κάνει και προσπάθησα με τον πιο δυνατό τρόπο να ανταποκριθώ σε αυτό που μου ζητήθηκε να κάνω. Νομίζω ότι τα κατάφερα με τη μουσική. Από ΄κεί και πέρα το «2» είχε την τύχη να γίνει πολύ εμπορικό και αυτό με έκανε κι εμένα χαρούμενο. Όχι δεν αισθάνθηκα βάρος, κάθε άλλο, ένιωσα ελαφρύς όπως τα πουλάκια που βγαίνουν από το κλουβί και πετούν.

Η συνέντευξη εδώ

Ένα κλεμμένο ποδήλατο Στέρεο Νόβα