Φεύγεις από το σπίτι με διάθεση που (σε) σκοτώνει.

Η ιδέα να πας μέχρι το Λαύριο με τα πόδια και να γυρίσεις αμέσως πίσω δεν σου ακούγεται καθόλου κακή.

Αντ'αυτού, καταλήγεις στο μπαρ της μοναξιάς.

Πίνεις μια μπύρα.

Ο κόσμος γύρω σου σε φτάνει στο όριο του εμετού.

Βγαίνεις έξω και πας στο απέναντι.

Και εκεί, τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα.

Παραγγέλνεις άλλη μια μπύρα.

Η οποία με το ζόρι κατεβαίνει κάτω.

Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο...Tonino Carotone!




Ως δια μαγείας, η ατμόσφαιρα αρχίζει γίνεται ελαφρύτερη.

Σχεδόν χαρούμενη.

Σε μερικά λεπτά, ολόκληρο, πρακτικά, το μαγαζί αρχίζει να κουνιέται.

Στους ρυθμούς του ντι τζέι, ο οποίος ιδιαίτερα επιδέξια γυρνάει τον ρυθμό σε Ιταλικό τραγούδι, αναμφίβολα κατάλληλο για τα σκουπίδια.

Και εσύ;

Εσύ αρχίζεις ξαφνικά να κοιτάς με διαφορετικό μάτι την διπλανή γυναίκα.

Η οποία σου φαίνεται πολύ ερωτικό πλάσμα.

Και συνεχίζεις να κοιτάς σαν χάνος, παρότι η συγκεκριμένη έχει ένα πολύ μεγάλο μειονέκτημα, το οποίο μπορεί να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες στην σωματική σου ακεραιότητά σου: Συνοδεύεται από τρεις άντρες, ένας εκ των οποίων φαίνεται να τρέφει ιδιαίτερες προσδοκίες σχετικά με το αιθέριο πλάσμα.

Αλλά εσύ συνεχίζεις να κοιτάς σαν...δεν ξέρω ποιος είναι και ο υπερθετικός του χάνου. Φτου.

Σε κάποια στιγμή νιώθεις την ατμόσφαιρα να βαραίνει και πάλι. Γυρνάς και διαπιστώνεις ότι ο Τονίνο έφυγε.

Και τότε συνειδητοποιείς ότι έφτασε και η δικιά σου ώρα να φύγεις.

Κλείνεις το μάτι στην αιθέρια ύπαρξη, μαζεύεις το μπουφάν σου και την κάνεις προς τα έξω.