Πάθος

Πάθος για την μουσική.

Πάθος για την τέχνη.

Πάθος, τελικά, για την ζωή.


Αυτό ακριβώς που έβαλες
στην γωνιά για χάρη της
επιβίωσης.


Μέχρι που έρχεται μια
νιφάδα γεμάτη από δαύτο.

Που ακούει ένα όμορφο
κομμάτι και ξεχνάει να
φάει.

Που ακούει ένα άλλο
και ξεχνάει να κοιμηθεί.

Και εσύ απορείς.

Και βγαίνεις στους δρόμους
παρότι χιονίζει.

Και προσπαθείς να καταλάβεις

Και ασυναίσθητα βρίσκεσαι
στο Μεταξουργείο.

Μπροστά από ένα μπαρ.

Και ανοίγεις την πόρτα.

Και χωρίζεις τις κόκκινες
κουρτίνες της εισόδου.

Και βλέπεις κάμποσα
16 - 17 - 18χρονα να
χοροπηδάν.

Και σιγά σιγά αρχίζεις
να νιώθεις όμορφα.

Και δειλά αρχίζεις και
εσύ να χοροπηδάς.

Και τα 16 - 17 - 18χρονα
ανοίγουν τον κύκλο τους.

Ή σχηματίζουν ένα τριγύρω
σου.

Και σε κλείνουν σε αυτό.

Και σε δέχονται ως δικό τους.

Και νιώθεις πάρα πολύ όμορφα.

Επειδή στην πραγματικότητα
ποτέ δεν ξεκόλλησες από αυτή
την ηλικία.

Και ας λεν ό,τι θενε οι ταυτότητες
και τα πιστοποιητικά γέννησης.

Και ανεβάζεις και άλλο τις στροφές.

Και συνεχίζεις ασταμάτητα.

Και δεν νιώθεις την δόνηση του
τηλεφώνου.

Και δεν απαντάς στα μηνύματα
της νιφάδας.

Και όταν τα βλέπεις επιτέλους
και προσπαθείς να εξηγήσεις,
βλέπεις την απογοήτευση πίσω
από τις λέξεις.

Και τότε βγαίνεις έξω, πάλι
μέσα στο χιόνι.

Και ποια είναι η σκέψη που
καρφώνεται στο μυαλό σου;

Ας κάνω ένα τσιγαράκι.

Α, ξέχασα, δεν καπνίζω.


She's A Rainbow The Rolling Stones