Η Κραυγή

Τις τελευταίες τρεις περίπου εβδομάδες
μια δουλειά με χτύπαγε χάμω σαν χταπόδι.

Κυριολεκτικά.

Κοιμόμουν κάθε μέρα στις 4:00 το πρωί,
ξυπνούσα και το μόνο που έκανα
ήταν να συνεχίζω.

Αποτέλεσμα;

Την φιλοξενούμενη μου την έβλεπα
κυριολεκτικά με δόσεις.

Οι φίλοι μου την έλεγαν παντοιοτρόπως.

Και πίκρανα και την νιφάδα.

Ειδικά τώρα προς το τέλος.

Όταν είχα την ψευδαίσθηση
ότι τελείωσα.

Η οποία θα είχε όλα τα δίκια του
κόσμου να απομακρυνθεί.


Στέρεψα.

Έχω να κάνω πράγματα που θέλουν
σκέψη και συναίσθημα.

Και εγώ το μόνο που έχω μέσα μου
είναι μια κραυγή.

Που ψάχνει απεγνωσμένα να ξεσπάσει.

Αλλιώς δεν με βλέπω καθόλου καλά.


Λυπάμαι που σας έστησα.

Λυπάμαι που απάντησα θετικά στις
προσκλήσεις σας αλλά δεν μπόρεσα
να ανταποκριθώ.

Χρειάζομαι λίγο χρόνο να επανέλθω,
και θα προσπαθήσω να καλύψω τον
χαμένο χρόνο.