Επιτέλους παίζω Ι

Κατ'αρχήν, θέλω να ζητήσω
συγνώμη από την Loth.

Δυστυχώς, ακόμη δεν
κατάφερα να ανταποκριθώ
στην άλλη σου πρόσκληση.

Που θα μου πάει όμως.

Κατά δεύτερο, επειδή το
να ξεφτιλιστείς είναι
ιδιαίτερα εύκολο, μου
ήρθαν από μόνα τους
εκείνα τα κομμάτια που
πραγματικά ντρέπομαι
που μου αρέσουν.

(Negma ακούς;!;!)

Και απαιτούν να βγουν
στην επιφάνεια!

Δύο Ελληνικά και δύο ξένα,
λοιπόν, που μέχρι σήμερα
ήταν καταχωνιασμένα στα
υπόγεια του μυαλού μου.

Τα γράφω με χρονολογική
σειρά, για να χειροτερέψω
το επίπεδο της ξεφτίλας!!!

Για να δούμε τι θα ακούσουμε.


(Δεν το πιστεύω καν ότι γράφω
αυτές τις λέξεις!).


Όταν πρωτάκουσα στο Σταυρό
του Νότου αυτό το κομμάτι,
ενθουσιάστηκα.

Μου φάνηκε σχεδόν...heavy metal.

Οι στίχοι ήταν κάπως παράξενοι,
δεδομένου του "πρότερου βίου" των
Κατσιμιχαίων, αλλά θα μπορούσα
να τους συγχωρήσω τα πάντα.

Αλλά οι "καλοθελητές" της παρέας
με ενημέρωσαν ότι η συγκεκριμένη
ήταν δεύτερη εκτέλεση.

Και με προκάλεσαν να ακούσω την
πρώτη.

Όταν αυτό έγινε, κυριολεκτικά
σοκαρίστηκα.

Μην περιμένετε να γράψω τους
αρχικούς συντελεστές.

Ούτε με σφαίρες


Το δηλητήριο

Τρέμω στην ιδέα πως θα σε χάσω,
δεν υπάρχει τρόπος να σε ξεχάσω,
δεν το βάζω κάτω θα πολεμήσω,
να σε κρατήσω,
Πρέπει να σε κάνω να καταλάβεις,
πως θες το τέλος μια αγάπης μεγάλης,
τα όνειρα μας θέλεις να τα προδώσεις,
θα μετανιώσεις,

Ναι,
είχα γίνει θυσία,
μα από σένα καμία,
λέξη για ευχαριστώ,
Ναι,
μ' έβλεπες σαν εχθρό σου,
μα ήμουν ο άνθρωπος σου,
και θα είμαι όσο ζω,

Δώσε μου τώρα να πιω,
πλάι σου να σκοτωθώ,
το δηλητήριο που κράτησες για μένα,
Δώσε μου τώρα με μιας,
τον πόνο μιας μαχαιριάς,
να μου θυμίσεις πόσο υπέφερα για σένα,

Θέλω να θυμάσαι πάντοτε κάτι,
επικίνδυνο παιχνίδι η αγάπη,
στη παγίδα που ετοιμάζεις θα πέσεις,
και θα πονέσεις,

Που,
πες μου που έχω φταίξει,
και δε μ' έχεις πιστέψει,
πως πολύ σ' αγαπώ,

Δώσε μου τώρα να πιω,
πλάι σου να σκοτωθώ,
το δηλητήριο που κράτησες για μένα,
Δώσε μου τώρα με μιας,
τον πόνο μιας μαχαιριάς,
να μου θυμίσεις πόσο υπέφερα για σένα,

Δώσε μου τώρα να πιω,
πλάι σου να σκοτωθώ,
το δηλητήριο που κράτησες για μένα,
Δώσε μου τώρα με μιας,
τον πόνο μιας μαχαιριάς,
να μου θυμίσεις πόσο υπέφερα για σένα,

Δώσε μου τώρα να πιω,
πλάι σου να σκοτωθώ,
το δηλητήριο που κράτησες για μένα,
Δώσε μου τώρα με μιας,
τον πόνο μιας μαχαιριάς,
να μου θυμίσεις πόσο υπέφερα για σένα.


Πολλά χρόνια μετά, και αφού το heavy
metal υποχώρησε αρκετά μέσα μου,
άκουσα το παρακάτω κομμάτι.

Σπεύδω να δηλώσω ότι με την "εορτή"
στην οποία αναφέρεται δεν είχα, δεν
έχω και δεν προτίθεμαι να δημιουργήσω
οποιαδήποτε σχέση.

Είναι πιθανόν ό,τι πιο εμπορικό εφευρέθηκε
ποτέ, ώστε να βγάζουν τις χασούρες ή να
απομυζούν, αναλόγως, και άλλο τους
καταναλωτές πολλοί και διάφοροι.

Αλλά, το συγκεκριμένο μου έκανε κάτι.

Θες η φωνή, θες οι στίχοι, το ένιωθα
να γυρνάει μέσα μου.

Και, όταν ο Μαύρος Γάτος το ανέβασε,
έσπευσα να το φυλάξω στις μουσικές
μου.

(Dazed, τυχερούλη!)

Του Αγίου Βαλεντίνου

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού

Αν είμαστε στο τραίνο Θησείο-Πειραιά
θα σου 'βαζα στο χέρι δυο λόγια τυχερά
κι αν έπεφτε και χιόνι, εγώ στην Άνω Δάφνη
θα 'μπαιναμε στο πόνι ο κόσμος να μας ψάχνει.

Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους
όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.

Αν είχαμε για σπίτι ετούτα τα φιλιά
ποιός θα 'γραφε τραγούδι πως είμαστε αγκαλιά
κι αν έβγαινε φεγγάρι ψηλά στη Μεσογείων
ποιός θ' άντεχε να πάρει το δρόμο των αγίων.

Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους
όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.


Περνώντας, τώρα, στα ξένα κομμάτια, θα
επανέλθουμε στις "φοιτητικές" μου ημέρες.

Τότε, η Kylie Minogue επέστρεψε στα ίδια,
μετά από την απίστευτη πάσα που της
έκανε ο Cave.

Αποτέλεσμα αυτών, το παρακάτω.

Το οποίο, για τον σκοπό για τον οποίο
φτιάχτηκε, μια χαρά τραγουδάκι είναι.

Τίποτα άλλο.




Το One and One, του Robert Miles
μου έκανε εντύπωση για πολλούς λόγους.

Έχει πολύ όμορφο ρυθμό, πιανιστικό
κομμάτι, και ένα πολύ ενδιαφέρον
videoclip.

Και αρκετά καλούς στίχους.



Αυτά.

Αν κάποιος άλλος ενδιαφέρεται,
βουρ στον πατσά!