Μόνο κάτι τέτοιες ελπίδες διώχνουν την τρέλα στην οποία μπορεί να μας οδηγήσουν οι απώλειες. Το κακό με μένα είναι πως δεν τις έχω αυτές τις ελπίδες για παρηγοριά. Και κάτι άλλο. Πιο τραγική ακόμη απώλεια απ' αυτή των γονιών είναι η απώλεια του παιδιού. Εκεί να δεις ανατριχίλες και μόνο στην υπόνοια μιας τέτοιας σκέψης.
Ουφ... σκατά μ' έκανες... ο νονός μου είναι στο νοσοκομείο και δεν έχουμε ιδέα τι θα γίνει..μάλλον όλοι ξέρουν, μόνο εγώ αρνούμαι να το δεχτώ. Σήμερα θα πάω να τον δω.. βαλτός ήσουν; Τι να πω... δεν υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους πιστεύεις οτι δεν θα "φύγουν" ποτέ; Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι αυτός... ο δικός σου.. για τους γονείς μου... παραλύω.. Νομίζω οτι δεν θα αντέξω να το αντιμετωπίσω... Είναι φορές που παρακαλάω να φύγω πρώτη.. μετά σκέφτομαι οτι είναι πόλύ εγωιστικό αυτό και το ξαναπαίρνω πίσω... ουφ!
...πόσο καλός άνθρωπος είσαι βρε Πανάκο μου!!!
Σου στέλνω τα φιλιά μου και μια αγκαλιά σφυχτή!
Υ.Γ. Τα γειτονάκια σου θα είναι ξανά μαζί εκεί πάνω..είμαι σίγουρη!
αγαπητε Πανα, μολις διαβασα την αναρτηση του 2007 περι φοβου... ποτε δεν περιμενα οτι εσυ θα εγραφες τοσα πολλα για ενα τετοιο θεμα, σε εχω μαθει να εισαι λακωνικος και πολυ κουλ... αν οχι και σαρκαστικος ορισμενες φορες... το οτι θα χασουμε τους αγαπημενους μας καποια στιγμη κι εκεινοι θα χασουν εμας ειναι το μονο βεβαιο... το θεμα ειναι πως στεκομαστε απεναντι στον δρεπανοφορο ιπποτη ... εχω χασει τον πατερα μου και μπορω να πω οτι επρεπε να σταθω γερα στα ποδια μου για να συνεχισω και να στηριξω και την μητερα μου... εχω χασει αδελφικο μου φιλο στα 24 του χρονια μεσα σε ενα λεπτο απο καρδια... δεν αντεξα να παω στην κηδεια, δεν μπορουσα να τον δω μεσα στην κασα... το μονο που ξερω ειναι οτι πρεπει να ειμαστε δυνατοι και οταν φευγουμε εμεις και οταν φευγουν οι αλλοι... με το κεφαλι ψηλα και την καρδια γεματη αγαπη και την αισθηση οτι καναμε αυτο που επρεπε για κεινους και για μας...
Pan μου το μανιτάρι έχει δίκιο. Επίσης ακόμα πιο δίκο έχει η Ντάρια. Συναναστρέφομαι με κόσμο που έχει νιώσει την απώλεια του παιδιόύ τους και ξέρω... Μα φυσικά και θα είναι μαζί. Μετά από αυτό το γαμώκοσμο το λιγότερο είναι ο επόμενος να είναι τέλειος...
NA ZHSETE NA TON THIMASTE..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είχα διαβάσει την αρχική δημοσιευσή σου. Μόλις το έκανα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω λόγια να σου πώ παρα μόνο να σε βεβαιώσω οτι συμβαινει αυτό που ελπίζεις.
Να σαι καλά pan
Μόνο κάτι τέτοιες ελπίδες διώχνουν την τρέλα στην οποία μπορεί να μας οδηγήσουν οι απώλειες. Το κακό με μένα είναι πως δεν τις έχω αυτές τις ελπίδες για παρηγοριά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάτι άλλο. Πιο τραγική ακόμη απώλεια απ' αυτή των γονιών είναι η απώλεια του παιδιού. Εκεί να δεις ανατριχίλες και μόνο στην υπόνοια μιας τέτοιας σκέψης.
Ουφ... σκατά μ' έκανες...
ΑπάντησηΔιαγραφήο νονός μου είναι στο νοσοκομείο και δεν έχουμε ιδέα τι θα γίνει..μάλλον όλοι ξέρουν, μόνο εγώ αρνούμαι να το δεχτώ. Σήμερα θα πάω να τον δω.. βαλτός ήσουν;
Τι να πω... δεν υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους πιστεύεις οτι δεν θα "φύγουν" ποτέ;
Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι αυτός... ο δικός σου.. για τους γονείς μου... παραλύω.. Νομίζω οτι δεν θα αντέξω να το αντιμετωπίσω... Είναι φορές που παρακαλάω να φύγω πρώτη.. μετά σκέφτομαι οτι είναι πόλύ εγωιστικό αυτό και το ξαναπαίρνω πίσω... ουφ!
...πόσο καλός άνθρωπος είσαι βρε Πανάκο μου!!!
Σου στέλνω τα φιλιά μου και μια αγκαλιά σφυχτή!
Υ.Γ. Τα γειτονάκια σου θα είναι ξανά μαζί εκεί πάνω..είμαι σίγουρη!
ΚΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΜΙΑ ΣΦΙΧΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμένα αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου... Μ' έστειλες πάλι, άντε να δουλέψω τώρα... Μακάρι να πιάσει η ευχή σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα laplace.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς εδώ είμαστε.
Καλησπέρα john.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά ελπίζω να ισχύει.
Καλησπέρα Daria.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς επειδή και εγώ δεν έχω τέτοιες - ελπίδες, ψευδαισθήσεις, όπως θες πες το - έγραψα το συγκεκριμένο.
Μπας και...
Καλά, το να φεύγει πρώτα το παιδί είναι η ενσάρκωση της κόλασης.
Ο ορισμός της, πέρα από θρησκείες και μαλακίες.
Καλησπέρα μανιταράκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩχ.
Δεν έχω "παρηγορητικά" λόγια να σου πω, λυπάμαι πολύ.
Είμαι βέβαιος, πλέον, ότι αφού τόσοι πολλοί άνθρωποι το λεν, θα ισχύσει, μαζί θα είναι.
Υ.γ.: Μπα, και εγώ άλλος ένας μαλάκας του σωρού είμαι, μην παραμυθιάζεσαι.
Καλησπέρα Athena.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλί.
Καλησπέρα olive tree girl.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι, δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω.
Φιλε εισαι καλα? τι εγινε... Call me
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιιιι...;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαλάκας του σωρού ο Panακος;;;;
ΑΠ Ο ΚΛΕΙ Ε ΤΑΙ!!!!!!!!!
:)))
φΙΛΙαααα!
Καλησπέρα βρε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα καλά, μην ανησυχείς.
Πολύ τρέξιμο με διάφορα μόνο.
Καλησπέρα μανιταράκι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πω, ελπίζω να έχεις δίκαιο!
Φιλιά!!!
αγαπητε Πανα, μολις διαβασα την αναρτηση του 2007 περι φοβου...
ΑπάντησηΔιαγραφήποτε δεν περιμενα οτι εσυ θα εγραφες τοσα πολλα για ενα τετοιο θεμα, σε εχω μαθει να εισαι λακωνικος και πολυ κουλ...
αν οχι και σαρκαστικος ορισμενες φορες...
το οτι θα χασουμε τους αγαπημενους μας καποια στιγμη κι εκεινοι θα χασουν εμας ειναι το μονο βεβαιο...
το θεμα ειναι πως στεκομαστε απεναντι στον δρεπανοφορο ιπποτη ...
εχω χασει τον πατερα μου και μπορω να πω οτι επρεπε να σταθω γερα στα ποδια μου για να συνεχισω και να στηριξω και την μητερα μου...
εχω χασει αδελφικο μου φιλο στα 24 του χρονια μεσα σε ενα λεπτο απο καρδια...
δεν αντεξα να παω στην κηδεια, δεν μπορουσα να τον δω μεσα στην κασα...
το μονο που ξερω ειναι οτι πρεπει να ειμαστε δυνατοι και οταν φευγουμε εμεις και οταν φευγουν οι αλλοι...
με το κεφαλι ψηλα και την καρδια γεματη αγαπη και την αισθηση οτι καναμε αυτο που επρεπε για κεινους και για μας...
Έλα ρε, τι μου 'κανες βραδιάτικο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο έτσι τελικά γίνεται η απώλεια λίγο πιο κατανοητή... Με την ελπίδα...
Αγαπητέ παναθήναιε χαίρε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως όλα εξαρτώνται από αυτό για το οποίο γράφεις.
Ελπίζω ο σαρκασμός να μην θεωρηθεί αναίτιος.
Όσο αφορά στην απώλεια, δεν μπορώ να γράψω κάτι επιπλέον.
Καλησπέρα industrialdaisies.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως, κάτι άλλο δεν υπάρχει.
:(
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ βρε Πάνα!
το διάβασα το "φόβος"
μαζί θα είναι τώρα, σίγουρα!
:)
Καλησπέρα sally!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι πολύ!
kalimera glike mou.... kali antamosi na exoune oso gia to post den mporo na to vro mporeis na mou to stilis..?please
ΑπάντησηΔιαγραφήta filia mou kai mia agkalia
Ρόδα κόκκινα στη μνήμη τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι, εν ζωή, μες στη δική σου καρδιά.
Καλησπέρα truth!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν λειτουργεί το λινκ;
Εμένα μου φάνηκε ότι είναι εντάξει.
Όπως και να έχει, κάνεις copy - paste το παρακάτω στον browser σου και θα φανεί.
http://thepanwithin.blogspot.com/2007/03/blog-post_09.html#links
Φιλιά!
Καλησπέρα καπετάνισσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να παραμέίνουν.
Ο άνθρωπος, ξέρεις, έχει την τάση εύκολα να ξεχνάει.
ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ...ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ'ΝΑΙ ΜΑΖΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΠΟ ΜΕΝΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΛΙ..
ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ
Καλησπέρα Loth
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή ακριβώς την ελπίδα εξέφρασα και εγώ!
Πολλά φιλιά!
Pan μου το μανιτάρι έχει δίκιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης ακόμα πιο δίκο έχει η Ντάρια.
Συναναστρέφομαι με κόσμο που έχει νιώσει την απώλεια του παιδιόύ τους και ξέρω...
Μα φυσικά και θα είναι μαζί.
Μετά από αυτό το γαμώκοσμο το λιγότερο είναι ο επόμενος να είναι τέλειος...
Καλησπέρα πατσιουράκι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να διαφωνεί είτε με το μανιτάρι, είτε με την Ντάρια.
Είναι μια από αυτές τις "εμπειρίες" που δεν τις χωνεύεις, όσος χρόνος και αν περάσει.
Η τελευταία σου έκφραση είναι πραγματικά συγκλονιστική. Μακάρι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα κιτσομήτσε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερα, πιστευω παντα οτι οι ανθρωποι που αγαπησαμε και ζησαμε και μας εδωσαν πραγματα δεν φευγουν ποτε.Σε φιλω πολυ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Αδαμαντία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή είναι, τελικά, η μοναδική παρηγοριά που μας μένει.