Κάθε Πέμπτη Κύριε Γκρην

 Ένας νεαρός που υποχρεώθηκε να εκτελέσει κοινωφελή εργασία μετά από ένα παραλίγο δυστύχημα εισβάλλει στο διαμέρισμα του ηλικιωμένου ερημίτη κύριου Γκρην.

Που τον βλέπει με – πολύ – εχθρικό μάτι, από το πρώτο δευτερόλεπτο που πατάει το πόδι του εκεί.

Δύο κριάρια ανά πάσα στιγμή έτοιμα να ρίξουν κεφαλιές το ένα στο άλλο.

Αυτή ήταν η αίσθησή μου στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης.

Μέχρι που αυτή η σχεδόν αδιάκοπη ανταλλαγή πυρών έχει ένα απρόσμενο – ίσως και παράπλευρο – αποτέλεσμα.

Αρχίζει να γνωρίζει καλύτερα ο ένας τον άλλο.

Και να κατανοεί λίγο καλύτερα ο ένας τον άλλο.

Και σταδιακά να αποδέχεται ο ένας τον άλλο.

Μέχρι που ο ηλικιωμένος παίρνει μια πολύ μεγάλη απόφαση.

Που καθυστέρησε ήδη τριάντα χρόνια.

Και η κίνηση του νεαρού στον χώρο αλλάζει, αδιόρατα μεν, σαφώς δε. 

Και ξέρεις πως όλα καλά θα πάνε.

Κάθε Πέμπτη Κύριε Γκρην του Τζεφ Μπάρον

Συντελεστές

Μετάφραση
Τζεφ Μπάρον και Κώστας Γάκης
Σκηνοθεσία
Κώστας Γάκης
Σκηνογραφία
Αντώνη Χαλκιάς
Ενδυματολογία
Μάριος Ράμμος
Φωτισμοί
Λευτέρης Παυλόπουλος
 

Μουσική σύνθεση
Κώστας Γάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη
Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου
Βοηθός Σκηνογράφου
Ελεονώρα Καραβανή
Γραφιστική Επιμέλεια
Truly.gr
Φωτογραφίες/Τίζερ:
Πάτροκλος Σκαφιδάς
Διαχείριση Social Media
Γιάννης Βαλτινός
Υπεύθυνος επικοινωνίας
Αντώνης Κοκολάκης

Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά)

Γιώργος Κωνσταντίνου
Αποστόλης Τότσικας


Θεατρικές Επιχειρήσεις ΖΗΣΗ
Οργάνωση παραγωγής
Φωτεινή Κυμπαροπούλου

Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη στις 20:00
Πέμπτη στις 21:00
Παρασκευή στις 21:00
Σάββατο στις 21:00
Κυριακή στις 19:00

Θέατρο Αργώ
Ελευσίνιων 13-15 (Στάση μετρό Μεταξουργείο)
Τηλέφωνο: 210 52 01 684

Αντίο μαμά

 Παρουσίαση της Κατερίνας Δημητρακοπούλου

 

 Δύο απλές λεξούλες, οι οποίες όμως είναι τόσο δυνατές και ικανές να ταράξουν την ήσυχη καθημερινότητα μίας μητέρας, της Αφροδίτης. Το μοναχοπαίδι της, ο λατρεμένος της γιος της ανακοινώνει τη σεξουαλική του επιλογή, μία επιλογή κάθετα αντίθετη με τα στερεότυπα, τα πρέπει και δεν πρέπει της Ελληνίδας μάνας.

Η Τάνια Χαροκόπου γράφει έναν μονόλογο για την αποδοχή αυτής της επιλογής από μία μάνα που έζησε τη ζωή της πιστεύοντας ότι εκείνη διάλεξε αυτή τη ζωή, για να καταλάβει έστω και κάπως αργά, ότι τον πρώτο λόγο είχε η οικογένεια, ειδικά ο πατέρας, μετά ο σύζυγος που ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και βρέθηκε τελικά, πρόωρα «γριά» σαραντάρα με έναν γιο που δεν την θέλει … Η συγγραφέας επιλέγει να δώσει στη μητέρα το όνομα της θεάς του έρωτα, ενώ για τα υπόλοιπα σημαντικά πρόσωπα στη ζωή της Αφροδίτης μαθαίνουμε μόνο το όνομα του άντρα της (Γιάννης), ενός φλερτ (Ντίνος) και κάποιου θείου (Αλέκος). Η Χαροκόπου πλάθει έναν αληθινό χαρακτήρα με αξιοπρέπεια, ευγένεια και καταφέρνει να αποφύγει να γράψει έναν ακόμα μελό μονόλογο που στοχεύει στη συναισθηματική φόρτιση του θεατή.

Ο σκηνοθέτης Λεωνίδας Λοϊζίδης συνεχίζει την εποικοδομητική συνεργασία με τη συγγραφέα και σε αυτόν τον μονόλογο. Ας λάβουμε υπόψη ότι ο μονόλογος είναι ένα πολύ απαιτητικό θεατρικό είδος, αφού ο ηθοποιός δεν έχει μόνο να υποστηρίξει τον ρόλο του, αλλά, και να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή έως το τελευταίο λεπτό. Η μάνα μαθαίνοντας μία αλήθεια που πονάει, έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια της, τα συναισθήματά της είναι μπερδεμένα και ο σκηνοθέτης επιλέγει να εξωτερικεύσει αυτά τα συναισθήματα με μία απίστευτη υπερκινητικότητα επί σκηνής, σαν ένα αγρίμι σε κλουβί και επέλεξε με πινελιές κωμικό στοιχείου να δώσει μία ανάλαφρη χροιά στον μονόλογο.

Η Μαρία Παπαλάμπρου κάνει το καλύτερο που μπορεί για να υποστηρίξει αυτό το δύσκολο εγχείρημα. Είναι μία γυναίκα σαράντα καρατιών που έβαλε πάνω από όλα τον γιο της, όμως, στην προσπάθειά της να είναι και μάνα και πατέρας, μεγαλωμένη με τον καθωσπρεπισμό της ελληνικής κοινωνίας, δεν είδε τα σημάδια και όταν το ροζ συννεφάκι χάθηκε, ήρθε η πραγματικότητα να της δείξει το αληθινό της πρόσωπο. Η ηθοποιός αγκαλιάζει τη θυμωμένη και απογοητευμένη Αφροδίτη με τρυφερότητα και αγάπη.

Ο Λεωνίδας Λοϊζίδης επιμελείται και τη σκηνογραφία της παράστασης τονίζοντας τόσο το συντηρητικό στοιχείο όσο και το οικονομικό επίπεδο της ηρωίδας. Το τελευταίο ενισχύεται από την ενδυματολογική επιλογή από τον Οίκο Μόδας Damiano Milano.

Οι υποδειγματικοί φωτισμοί του Κώστα Αγγέλου συμπορεύονται με τον ψυχισμό της Αφροδίτης και η μουσική του Βασίλη Βασιλειάδη που έγραψε ειδικά για την παράσταση συμπληρώνουν αυτή τη προσεγμένη δουλειά.

Τελικά έχει σημασία αν είμαστε καλοί ή όχι στη γεωγραφία; Μήπως η ίδια η ζωή δεν είναι πορεία σε αχαρτογράφητα νερά; Η απάντηση επί σκηνής αν τα κατάφερε η Αφροδίτη.

 

 Αντίο μαμά

 

Συντελεστές

Κείμενο                                                                                                                                                      
Τάνια Χαροκόπου
Σκηνοθεσία                                                                                                                                              
Λεωνίδας Λοϊζίδης
Φωτισμοί                                                                                                                                                   
 Κώστας Αγγέλου
Μουσική                                                                                                                                                    
Βασίλης Βασιλειάδης
Σκηνικά                                                                                                                                                     
Λεωνίδας Λοϊζίδης
Κοστούμια                                                                                                                                                  
 Οίκος Damiano Milano

Μονόλογος                                                                                                                                                   
 Μαρία Παπαλάμπρου

Παράσταση
Τρίτη 21:00μμ

Θέατρο Αλκμήνη
Αλκμήνης   12                                                                                                                                       
Πετράλωνα                                                                                                                                                       
 Τηλέφωνο                                                                                                                                          
2103428650

 

Ο επιθεωρητής έρχεται

 Μια καλοβαλμένη μεσοαστική οικογένεια στην Αγγλία των αρχών του 20ου αιώνα γιορτάζει τον αρραβώνα της κόρης με νεαρό αριστοκράτη.

 

Το πόρτο – και όχι μόνο – ρέει άφθονο, για κάποιους ίσως περισσότερο από όσο πρέπει.

Ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας.

 

Ο γιος πάει να ανοίξει, και επιστρέφει για να αναγγείλει ότι ένας αστυνομικός επιθεωρητής ζητάει να δει τον πατέρα.

 Αυτός του δίνει την άδεια και ένας ψηλός και ευθυτενής άντρας μπαίνει μέσα.

Τους ανακοινώνει ότι μία νεαρή κοπέλα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αφού ήπιε μεγάλη ποσότητα καυστικού υγρού και κατέληξε εκεί.

 

Οι νεαροί της παρέας – ο γιος, η κόρη και ο αρραβωνιαστικός της – ταράζονται.

 

 

Ο πατέρας όχι τόσο, και ρωτάει για τον λόγο της επίσκεψης στο σπίτι τους.

Μόνο που κανένας δεν είναι προετοιμασμένος για τις αποκαλύψεις που θα φέρει αυτή η ερώτηση.

Και πολύ περισσότερο για την επίδραση που οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις σε αυτές θα έχει στον ίδιο τον πυρήνα της οικογένειας.

Ο Επιθεωρητής Έρχεται είναι ένα παράξενο κείμενο, από την αρχή μέχρι – κυριολεκτικά – το τέλος.

Παρότι ο επιθεωρητής εξ αρχής ξεκαθαρίζει ότι ο θάνατος του κοριτσιού οφείλεται σε αυτοκτονία, οι ερωτήσεις του δίνουν πολύ έντονη την αίσθηση ότι κατηγορεί την οικογένεια για κάτι, χωρίς να ξεκαθαρίζει τι είναι αυτό.

Η δε συμπεριφορά του έναντι των περισσότερων εκ των μελών της οικογένειας είναι αντιπαθής από το πρώτο δευτερόλεπτο αυτής της ιδιότυπης ανάκρισης.

Και δίνει μονίμως την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, είναι πολύ εκτός.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακός ήταν ο τρόπος με τον οποίο καθηλώνει τους συνομιλητές του.

Σε σημείο που να «ξεχνούν» να αντιδράσουν, ως εξέχοντα μέλη της κοινωνίας που είναι, τα οποία θα μπορούσαν να σηκώσουν το τηλέφωνο και να μάθουν τα πάντα γι’ αυτόν.

Ταυτόχρονα η μόνιμη αίσθηση ότι αυτός ο άνθρωπος γνωρίζει τα πάντα τους αναγκάζει να αφήσουν στην άκρη την – λιγότερο ή περισσότερο – υπεροπτική τους στάση και να συνεργαστούν, τελικά, είτε το θέλουν είτε όχι.

 

Όλα αυτά ήταν που με έκαναν να αναζητήσω την άποψη των συντελεστών της παράστασης μπας και ξεδιαλύνω τον κυκεώνα της.

Το σημαντικότερο που μου αποκάλυψαν, το οποίο ομολογώ ότι δεν είχα σκεφτεί καθόλου, είναι η ιδέα της κοινωνικής ευθύνης που την διατρέχει.

Ότι δηλαδή είμαστε όλοι υπεύθυνοι για το σύνολο, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.

Και η αυτοκτονία μίας «ασήμαντης» πρώην εργάτριας και πωλήτριας ρούχων μας επηρεάζει πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμαστε.

 

Εγώ, από την άλλη, είδα την παράσταση ως ένα γοτθικό μυστήριο του 20ου αιώνα.

Με δύο υπαρκτούς-ανύπαρκτους ανθρώπους – τον επιθεωρητή και την εργάτρια – να αλληλεπιδρούν με τα μέλη της οικογένειας και να τα φέρνουν προ των ευθυνών τους, με μία αδιόρατη απειλή να κρέμεται επάνω από τα κεφάλια όλων μας.

Η οποία – απειλή – ίσως και να υλοποιείται, στο εξίσου απροσδόκητο τέλος.

 Ομολογώ ότι προτιμώ αυτή την ατμόσφαιρα που δημιουργείται καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, αντί του κοινωνικού μηνύματος που μεταφέρει. 

Ελπίζω να μην στεναχωρήσω τους συντελεστές της, αλλά απόλαυσα ιδιαίτερα την αίσθηση του άβολου που την διατρέχει. 

Που περιμένεις ανά πάσα στιγμή να συμβεί κάτι καταστροφικό, που θα ανατινάξει τελείως την επίπλαστη – πρακτικά – ηρεμία της οικογένειας. 

Και είμαι περίεργος να δω ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχειά της.

Ο Επιθεωρητής Έρχεται του Τζων Πρίσλεϋ

 

Συντελεστές

Μετάφραση
Ζωή Ρηγοπούλου
Σκηνοθεσία / Θεατρική προσαρμογή
Μαριλένα Μοραγλή
Βοηθός Σκηνοθέτη
Χρύσα Πρίγγα
Κινησιολογία
Νατάσα Παπαμιχαήλ
Σκηνικά / Κοστούμια
Γιώργος Λιντζέρης
Πρωτότυπη μουσική/Επεξεργασία ήχου
Νίκος Ιωάννου
Φωτογραφίες
Πάνος Ζουλάκης
Επεξεργασία εικόνων / Σχεδιασμός Αφίσας/banner
Ελένη Πάρλα
Υπεύθυνος επικοινωνίας
Αντώνης Κοκολάκης


Παίζουν (με αλφαβητική σειρά)
 
Γιάννης Γιαραμαζίδης
Άννυ Ευαγγέλου
Άπος Κυπραίος
Δημήτρης Κωνσταντέλης
Μαριλένα Μοραγλή
Κατερίνα Σκυλογιάννη
Εμμανουήλ Στεφανουδάκης


Παραστάσεις
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15
ΜΙΚΡΟΣ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ
Ευμολπιδών 13, Γκάζι
mikroskerameikos@gmail.com
Τηλέφωνο επικοινωνίας
6982121385

Προλαβαίνουμε;

Τι θα κάνατε αν μαθαίνατε ότι έχετε μία εβδομάδα ζωής, ούτε λεπτό παραπάνω;

Ο φουκαριάρης της διπλανής πόρτας τρώει την κεραμίδα κατακέφαλα.

Η  οποία - κεραμίδα - δεν βρίσκει μόνο το δικό του κεφάλι, αλλά και αυτό  του κολλητού του, με τον οποίο είναι μαζί από τα παιδικά τους χρόνια.

Και αποφασίζουν να εκπληρώσουν τα όνειρά του - τους - με τον μόνο τρόπο διαθέτουν: τη φαντασία.

Κάποια εξ αυτών αναμενόμενα:

Το ταξίδι στην Αμερική.

Την υποκριτική τέχνη.

 

Τα πολλά δισεκατομμύρια.

Οι φωνές στο αφεντικό που έπρηξε τα συκώτια τόσα χρόνια.

 

Κάποια...όχι και τόσο αναμενόμενα:

Το μποξ, και πως το αντιμετωπίζουν δύο μάλλον αγύμναστοι τύποι.

 

 

Και – πάνω απ’ όλα – το παιδί που δεν έφερε στον κόσμο.

Το οποίο μας χαρίζει μια κορυφαία στιγμή σουρεαλισμού στο νέο ελληνικό θέατρο!

Η μοναδική εξαίρεση που εκπίπτει του φαντασιακού, είναι η καθόλα ζωντανή Γυναίκα που ακούει στο όνομα Λίτσα.

 

 

Λίτσα, η αισθησιακή θεία του φίλου η οποία καλοέβλεπε τον φίλο του ξαδέλφου της όταν βγήκαν για καφέ δύο χρόνια πριν.

 

Τότε όμως αυτός ήταν κολλημένος με τη γυναίκα του τότε – πρώην πλέον – και το πράγμα δεν προχώρησε.

 

 

Και όταν πλέον περνάει η εβδομάδα οι δύο φίλοι φεύγουν μαζί, έτσι όπως ήρθαν.

Μόνο που στο επέκεινα υπάρχει ένα πρόβλημα.

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η προηγούμενη φορά που είχα την τύχη να απολαύσω μια σύγχρονη μαύρη κωμωδία, αλλά δυσκολεύομαι.

Φτιαγμένη με τα “ευτελέστερα” υλικά, τα όνειρα των ανθρώπων.

Με τον τρόμο του άμεσα οριστικού τέλους στο επίκεντρο.

Να γειώνει απότομα το μυαλό και τις αισθήσεις τους. 

Να  τους αναγκάζει να παρατήσουν όλα τα υπόλοιπα και να προσπαθούν να  εκπληρώσουν όσα εκ των ξεχασμένων και παραμελημένων προσδοκιών και  ονείρων τους μπορούν, με όποιο τρόπο και μέσο τους είναι διαθέσιμο.

Και να δείχνει ξεκάθαρα πως αυτό το τέλος επηρεάζει την “δεύτερη” οικογένεια του καθενός μας, τους φίλους του.

Η αρχική πρόθεση του συγγραφέα του έργου ήταν αυτό να ανέβει ως δραματικό – τραγικό. 

Ευτυχώς αυτή δεν εισακούστηκε, και ευχαριστώ όλους όσοι συνέβαλαν στη “μεταμόρφωσή” του.

Δεν χρειαζόμαστε άλλο δραματικό, η “πραγματική” ζωή φτάνει και περισσεύει.

Άλλωστε, η κωμωδία μπορεί να πει τα δυσκολότερα πράγματα χωρίς να γίνει καταπιεστική.

Ειδικά όταν οι συντελεστές “το έχουν” φυσικά.

 

Προλαβαίνουμε;

Παίζουν                                                                                                                               

Ευάγγελος Σαμιώτης 

Δημήτρης Τσολάκης 

Κωνσταντίνα Σιλεβρή

Συντελεστές                                                                                                                             

 Κείμενο Ευάγγελος Σαμιώτης

Σκηνοθεσία Αγγελική Παρδαλίδου   

                                                                                                                                 

Βοηθός Σκηνοθέτη

Ανθή Δεββέ

Κινησιολογία 

Γιάννης Μανιατόπουλος

Σκηνικά/Κοστούμια 

Γιώργος Λυτζέρης 

Αγγελική Παρδαλίδου (Pardalidou Vestiario)

Φωτισμοί 

Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Μουσική επιμέλεια 

Αγγελική Παρδαλίδου

Επικοινωνία Αντώνης Κοκολάκης

Στην παράσταση ακούγονται κομμάτια του συγκροτήματος «Norma The Band».

 

Παραστάσεις

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19:00

«ΜΙΚΡΟΣ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ»

Ευμολπιδών 13, Γκάζι                                                                                          
mikroskerameikos@gmail.com 

Τηλέφωνο επικοινωνίας 6982121385

Ο Μποτιτσέλι στην πυρά

 Ο Σάντρο Μποτιτσέλι, φημισμένος και διαβόητος ζωγράφος της Αναγέννησης ζει την χαρισάμενη ζωή στην αυλή του Λορέντζο των Μεδίκων της Φλωρεντίας.

Είναι επιτυχημένος, όλοι υποκλίνονται στο ταλέντο του, οι εραστές του μετρώνται σε τετραψήφιο αριθμό, τα πάρτι διαλύονται αν δεν είναι αυτός εκεί.

Ο Λορέντζο τον επιβραβεύει για την προσφορά του στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης, και του αναθέτει την απόλυτη παραγγελία: να ζωγραφίσει την γυναίκα του, Κλαρίσα Ορσίνι.

 

 

Την ίδια στιγμή, η πόλη είναι σε αναταραχή.

Η πανούκλα έκανε την επανεμφάνισή της, άνθρωποι πεθαίνουν από την αρρώστια, την φτώχεια και την πείνα. 

Μέχρι που ένας καλόγερος – διαβόλου κάλτσα –  ο Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα στρέφει την απελπισία και την οργή του κόσμου κατά των αρχόντων και των παρατρεχάμενών τους.

Συμπεριλαμβανομένου του Μποτιτσέλι που πρέπει να επιλέξει μεταξύ της τέχνης, της φιλίας και του lifestyle του από την μία, και του έρωτα στο πρόσωπο του νεαρού – καταγώμενου εκ του Βίντσι – Λεονάρντο,  από την άλλη.

 

 

Δύο τινά συνέβησαν όταν είδα την παράσταση: από την μία εντυπωσιάστηκα από την ευκολία με την οποία οι ηθοποιοί δημιούργησαν ατμόσφαιρα ηδονισμού και “έκπτωσης” από τις θρησκευτικές αξίες καθ’ οδόν προς μια νέα εποχή απαλλαγμένη από βάρη και αμαρτίες του παρελθόντος, με ελάχιστες πλην ευφυείς σκηνοθετικές και σκηνικές πινελιές. 

 

Και από την άλλη μπερδεύτηκα τελείως, γιατί τίποτα από όσα παρακολούθησα στην παράσταση δεν συμβάδιζε με όσα – ελάχιστα – γνώριζα για τον Σάντρο Μποτιτσέλι. Γι’ αυτό αναζήτησα τους συντελεστές για να μου εξηγήσουν το σκεπτικό τους.

Το ρεζουμέ είναι ότι η ιστορία της δεν βασίζεται κατ’ ανάγκην σε μια ιστορικά πιστή αναπαράσταση των προσώπων και των γεγονότων, όπως αυτά εκτυλίχθηκαν. Αντ’ αυτού, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τα πρόσωπα και τα γεγονότα για να δημιουργήσει μια δική του εναλλακτική πραγματικότητα. Όταν συνειδητοποίησα αυτό ομολογώ ότι το ενδιαφέρον μου περισσότερο στράφηκε προς τα πρόσωπα που απαρτίζουν την παράσταση, και όχι στην καθαυτό ιστορία της.

 

Στον  Πόντζο ντι Τσάλου που ήταν κατ’ εμένα ο πραγματικός ήρωας – με την έννοια που αποδίδουμε συνήθως στην λέξη – του έργου. Πιστός φίλος που διακινδυνεύει την ζωή του για να σώσει τους άλλους – συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Μποτιτσέλι, ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και, φυσικά, μπον βιβέρ με τα μέτρα και τις αντιλήψεις της εποχής του. 

Στον  Λεονάρντο ντα Βίντσι, τον νεαρό μαθητή του Μποτιτσέλι, που δείχνει ψήγματα ήδη της μεγαλοφυΐας του. Την ίδια στιγμή που τον ερωτεύεται, φαίνεται ως και λειτουργεί με μεγαλύτερη ωριμότητα από όση επιδεικνύει ο  δάσκαλός του, σε σημείο που να λειτουργεί ως αντίβαρο στην  θυελλώδη και αψήφιστη ζωή του. Και τον γειώνει, και τον υποστηρίζει στην τέχνη του. Και πληρώνει τίμημα πολύ βαρύ για την αφοσίωση, την αγάπη – ερωτική και συναισθηματική – που αφιερώνει στον Μποτιτσέλι.

Στον Λορέντζο Μέδικο, την προσωποποίηση και ενσάρκωση της καλοπροαίρετης – μέχρις ενός σημείου – εξουσίας που στα ζόρικα καταφεύγει σε εύκολες λύσεις που συνήθως εμπεριέχουν κόστος για άλλους. Και είναι περισσότερο εστιασμένη στο φαίνεσθαι, παρά στην ουσία της διακυβέρνησης, στην αφοσίωση και στην δουλειά που απαιτείται για να είναι κάποιος πραγματικός κυβερνήτης. 

Στην  αισθησιακή και σπινθηροβόλα Κλαρίσα Ορσίνι, τη σύζυγο του Λορέντζο. Πρακτική, δυναμική και γειωμένη παρά τα πλούτη που διαθέτει και την ζωή που διάγει. Και με στέρεη αντίληψη περί διακυβέρνησης, αφού προτείνει λύσεις που θα σταματήσουν την πανούκλα. Πεζές και βρώμικες λύσεις που θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στη ρίζα του, οι οποίες δεν εισακούονται, σκιαγραφώντας με ξεκάθαρο και ωμό τρόπο τη θέση της γυναίκας τη συγκεκριμένη εποχή, ανεξαρτήτως του περιβάλλοντος στο οποίο κινείται. 

 

 

 Στον καλόγερο Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα, πιθανόν το πιο αινιγματικό πρόσωπο του έργου. Διαπρύσιο κήρυκα της επιστροφής στις παραδοσιακές θρησκευτικές αξίες. Πολέμιο της διαφθοράς που εκπηγάζει από – όπως ο ίδιος ισχυρίζεται – το παλάτι των Μεδίκων. Λαϊκιστή πολιτικό που δεν έχει καμία αναστολή να οδηγήσει ανθρώπους στην πυρά ακόμη και διά της απουσίας του, και έτοιμο να καταδικάσει άλλους εάν αποτύχουν τα παζάρια του. Πίσω όμως από όλη την ιερή αγανάκτηση και οργή, η ζήλια και ο φθόνος για τα υλικά αγαθά που δεν κατέχει και η έλξη – ο πόθος καλύτερα – που νιώθει για τους αμαρτωλούς που καταδικάζει, και ειδικά για τον Μποτιτσέλι, είναι πολύ ευδιάκριτα με γυμνούς οφθαλμούς.

 

Στην Αφροδίτη, που ζωντανεύει ως άφυλο πλάσμα και παρουσιάζει ένα drag show. Ο δε μονόλογός της που ακολουθεί περισσότερο μου θύμισε την Επιτύμβια Αφροδίτη των Ρωμαίων, παρά τη θεά της ομορφιάς των Ελλήνων.

 

Στον Σάντρο Μποτιτσέλι, που δεν ξέρω αν πρέπει να θεωρήσω προδότη, υποκριτή ή τραγικό πρόσωπο.

Προδότη επειδή έδωσε χαλαρά και χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά τους φίλους τους – τους πραγματικούς, όχι τους κόλακες που τον περιτριγύριζαν στα πάρτι. Και απαρνήθηκε την τέχνη του υποκύπτοντας στις απαιτήσεις ενός σκοταδιστή με ακόμη πιο σκοτεινά κίνητρα. 

 

Υποκριτή επειδή ούτε που το σκέφτηκε δευτερόλεπτο να θρυμματίσει τον έρωτα της Κλαρίσα – αυτόν που του έδωσε την τροφή και την έμπνευση να ζωγραφίσει την Γέννηση Της Αφροδίτης, το magnum opus του. 

 

 

Τραγικό πρόσωπο επειδή έκαψε μεταφορικά όλα τα πρόσωπα που τον περιτριγύριζαν και συνιστούσαν τον πυρήνα της ζωής του. 

Και έκαψε κυριολεκτικά τους πίνακές του. Στην επιδίωξη του έρωτα του Λεονάρντο, ενώ γνώριζε ότι δεν θα μακροημέρευε η ένωσή τους.

 

Τι είναι τελικά Ο Μποτιτσέλι στην πυρά; 

Δυσκολεύτηκα πολύ να το προσδιορίσω αλλά θεωρώ πως είναι μια σύγκρουση μεταξύ του πολιτισμού και του ένστικτου, με καταλύτη το θείο ή τουλάχιστον την επίκληση αυτού.

Ξέρω πως όσοι θα διαβάσετε αυτές τις γραμμές θα συμπαραταχθείτε με το ένστικτο – οι δε συντελεστές της παράστασης μου το έκαναν απολύτως ξεκάθαρο.

Εγώ όμως εξακολουθώ να μην είμαι καθόλου σίγουρος.

Ο Μποτιτσέλι στην πυρά του Τζόρνταν Τάναχιλ

 

Συντελεστές:

Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία – Φωτισμοί:   Χρίστος Λύγκας
Δραματουργική επιμέλεια – Σκηνοθεσία:   Μιχαέλα Αντωνίου
Σχεδιασμός Κοστουμιών: Λάσκαρης Βαλαβάνης
Εικαστική επιμέλεια: Πρώτες Ύλες
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
Δημόσιες Σχέσεις – Προώθηση παράστασης: Νταίζη Λεμπέση
Βίντεο – Φωτογραφίες Παράστασης: Νάσια Στουραΐτη
Επιστημονική σύμβουλος – Βοηθός Σκηνοθέτη: Αιμιλιανή Αβραάμ


Παίζουν: 

Άλκης Δελαντώνης
Νίκος Γιαλελής
Χρίστος Λύγκας
Γεράσιμος Μαύρος
Μαρία Μπρανίδου
Μίλτος Σαμαράς
Τάσος Χρυσόπουλος

Κάθε Σάββατο στις 18:00 & Κυριακή στις 21:00 έως την Κυριακή 09 Απριλίου

Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS
 
FB Page: http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1  
Instagram: vault.theatre.plus (https://www.instagram.com/vault.theatre.plus/?hl=el)

Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8' περίπου με τα πόδια)

Πληροφορίες (11:00 - 14:00 & 17:00 - 21:00) : 213 0356472, 6951832070
Προπώληση viva.gr :  https://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/
Email: vaultvotanikos@gmail.com

Η Μαγική Καμινάδα των Χριστουγέννων

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ολόκληρη τη Γη κόντευαν Χριστούγεννα. Παντού είχε χιονίσει και τα παιδιά όλου του κόσμου περίμεναν με ανυπομονησία να έρθει ο Αη Βασίλης με το έλκηθρο του από τον ουρανό και κατεβαίνοντας μαγικά μέσα από την καμινάδα του κάθε σπιτιού, να αφήσει τα δώρα τους κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους.

 

Όμως όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος την παραμονή, αυτοί οι σκανταλιάρηδες οι καλικάντζαροι που ήθελαν να αρπάξουν από τον Αη Βασίλη τα δώρα των παιδιών ώστε η μαγεία των Χριστουγέννων να χαθεί για πάντα, δεν θα κάθονταν με σταυρωμένα  χέρια… Τι σκανταλιά να κάνουν όμως όταν ξέρουν από πριν πως ότι και να σκαρφιστούν, ο Αη Βασίλης πάντα τους ξεγλιστρά  από οποιαδήποτε παγίδα κι αν του στήσουν και μοιράζει τα δώρα των παιδιών πάντα στην ώρα του…

 

Μαζεύτηκαν λοιπόν και έκαναν συμβούλιο για να αποφασίσουν, ποιου καλικάντζαρου η σκανταλιά θα ήταν εκείνη όπου αν πετύχει, επιτέλους  φέτος  θα τα κατάφερναν.  Πολλές ιδέες ακούστηκαν αλλά καλύτερη  ήταν του Τζο, στον οποίο και ανέθεσαν με συνοπτικές διαδικασίες να φέρει εις πέρας την παράτολμη αποστολή του  και να έτσι να καταστρέψει τη μαγεία των Χριστουγέννων για πάντα. 

 

Θα τα καταφέρει άραγε;

 

 

Η Μαγική Καμινάδα των Χριστουγέννων του Πέτρου Καφαντόγια

 

Συντελεστές

 

Σκηνοθεσία:

Πέτρος Καφαντόγιας

 Μουσική:

Κώστας Φλωράτος

Κοστούμια:

John Terziotis

Σκηνικά:

Μικρός Αριστοφάνης

Ήχος-Φώτα:

Γιώργος Σηφάκης

Φωτογραφία:

Δήμητρα Παπάζογλου

Make-up Artist: 

Πωλίνα Φρώσου

Γραμματεία-Δημόσιες σχέσεις:

Χριστίνα Πετροπούλου

Παραγωγή:

Μικρός Αριστοφάνης ΑΜΚΕ

 

 

Παίζουν:

Αντώνης Καφαντόγιας

Δημήτρης Παπαδόπουλος

Πέτρος Καφαντόγιας

Τριανταφυλλιά Κάλτσου

  

 Παραστάσεις:

25-26-29-29-30 Δεκεμβρίου

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών 

Τηλέφωνο πληροφοριών: 

6946714383

Ακρότητες

 Μία γυναίκα είναι μόνη στο σπίτι της με το μπουρνούζι, όταν ανοίγει η πόρτα ξαφνικά και ένας άγνωστος μπουκάρει μέσα.

 

Αρχικά είναι γλυκομίλητος, ισχυρίζεται ότι θέλει να κάνει ένα τηλέφωνο κάπου.

 

Όταν η γυναίκα αντιδρά και προσπαθεί να καλέσει την αστυνομία της επιτίθεται.

 

Την ρίχνει στον καναπέ και προσπαθεί να την βιάσει.

 

Αυτή τον ψεκάζει με εντομοκτόνο – που χρησιμοποίησε σε μια σφήκα προηγουμένως – τον ακινητοποιεί, τον δένει και τον φυλακίζει μέσα στο τζάκι του σπιτιού.

 

Μετά από λίγο καταφτάνουν οι δύο συγκάτοικοί της, η μία μετά την άλλη.

 

Αφού περάσει το πρώτο σοκ, αρχίζει σιγά-σιγά να υποχωρεί και η βεβαιότητα πως όσα τους είπε η συγκάτοικός τους είναι αλήθεια.

 

Δεν ξέρω τί να επαινέσω πρώτο και τί δεύτερο από τις Ακρότητες.

 

 

Την σκηνοθεσία του Νίκου Δαφνή; 

 

Λιτή και ακριβής, αφήνει στους ηθοποιούς όλο τον χώρο που χρειάζονται για να ανταποκριθούν στους – καθόλα ζόρικους – ρόλους τους.

 

 

Τον μικρό θεατρικό χώρο, ιδανικό για να φιλοξενήσει μια τέτοια παράσταση, που απαιτεί την αμέριστη και αδιαίρετη προσοχή του θεατή από την αρχή μέχρι και το τελευταίο – κυριολεκτικά – δευτερόλεπτο;

 

Τον Ραούλ; 

 

Ανατριχιαστικά χαριτωμένος. 

 

Απίστευτα χειριστικός, χειραγωγεί τα υποψήφια θύματά του μέχρι του σημείου να αμφισβητούν τη φίλη τους.

 

Το καλό παιδί που δεν θα πίστευε ποτέ και κανένας ότι είναι σε θέση να εγκληματήσει. 

 

Με αγριότητα και ψυχρότητα που δεν καταπίνονται με τίποτα.

 

Την Τέρρυ;

 

Η εναλλαγή μεταξύ του αρχικού σοκ που της προκάλεσε η εισβολή του Ραούλ και τα όσα της ζητάει να κάνει η Μάρτζορι, και της αμφιβολίας για το αν όντως ισχύουν οι ισχυρισμοί της είναι αισθητή σε σημείο που αν δεν είχαν διαδραματιστεί μπροστά μου τα συμβάντα πολύ πιθανόν να αμφέβαλλα και εγώ.

 

Και ο τρόπος που κοιτάει – το βλέμμα της – είναι εξίσου αν όχι περισσότερο παραστατικός. 

 

Με το που μπαίνει στο σπίτι και βλέπει τον δεμένο άντρα, είναι τρομαγμένο.

 

Όταν αρχίζει να επιδρά η χειραγώγηση του Ραούλ εξακοντίζει μαχαίρια κατά της Μάρτζορι – έχει άλλωστε πολλούς λόγους, συμπεριλαμβανομένων και γκομενικών.

 

Και όταν επέρχεται η λύση του δράματος, η συντριβή της γεμίζει τον χώρο.

 

Την Πατρίτσια;

 

Είναι η μόνη που διατηρεί σε μεγάλο βαθμό την ψυχραιμία της.

 

Προσπαθεί να εκτονώσει την ένταση και να ηρεμήσει τα εξημμένα πνεύματα.

 

Ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να βοηθήσει – στο μέτρο του δυνατού και κάτω από το αγριεμένο βλέμμα της Μάρτζορι – τον Ραούλ, ανακουφίζοντας τους πόνους από τις πληγές του και δίνοντάς του κάτι να φάει.

 

Η δική της φώτιση είναι ένα μείγμα συντριβής και συνειδητοποίησης πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο από εδώ και στο εξής.

Την Μάρτζορι;

 

Μια παλλόμενη χορδή, από το πρώτο δευτερόλεπτο που εμφανίζεται μέχρι το τέλος – σχεδόν.

 

Αφού ξεπέρασε την αρχική της παρόρμηση να σκοτώσει εκείνη την στιγμή, το σοκ της καθαυτό επίθεσης την αγριεύει, την κάνει να θέλει να πληγώσει τον φυλακισμένο Ραούλ περισσότερο από όσο “χρειάζεται”, για να βιώσει και ο ίδιος τον πόνο που της προκάλεσε.

 

Όταν όμως οι φίλες της αρχίζουν να αμφιβάλλουν για τα λεγόμενά της, για το αν δηλαδή εκτυλίχθηκαν τα πράγματα όπως τα περιέγραψε, ο πόνος οξύνεται και το σοκ γίνεται υπερβολικό, σχεδόν φτάνει στην παράνοια.

 

Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια, αυτό το αεικίνητο, νευρικό, τρομαγμένο και συνάμα αγριεμένο πλάσμα, αδειάζει τελείως. 

 

Κάθεται στο πάτωμα ακίνητο, ένα άλογο κέλυφος.

 

Δύο ήταν τα κύρια σημεία που ήθελα να να συζητήσω με τους συντελεστές της παράστασης.

 

Το πρώτο, η ιλαρότητα που προκύπτει κυρίως από τα λόγια του Ραούλ, ακόμη και σε στιγμές που η ένταση είναι σχεδόν ορατή, μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι.

 

Και ήταν έκπληξη ομολογώ όταν μου ξεκαθάρισαν ότι δεν προσπάθησαν καθόλου να προκαλέσουν ιλαρότητα, αντίθετα συμβαίνει φυσιολογικά.

 

Άλλη μία ένδειξη του πόσο υψηλής ποιότητας κείμενο είχαν στα χέρια τους.

 

Και ταυτόχρονα, δείχνει το timing του Ραούλ-Θοδωρή Αντωνιάδη, που εκστομίζει τρομακτικά λόγια με τρόπο που προκαλεί ελαφρότητα.

 

Το αποτέλεσμα, μια παράσταση που - ενώ θα μπορούσε να γίνει καταπιεστική και αφόρητη, σε σημείο που να θέλεις να τελειώσει το συντομότερο - σε κρατάει γραπωμένο από την αρχή μέχρι και το +5 και δεν χάνει ούτε ικμάδα από την δύναμή της και την συγκίνηση που προκαλεί, μάλλον το αντίθετο.

 

Το δεύτερο σημείο που ήθελα να συζητήσω ήταν το αμφιλεγόμενο – όπως εγώ το είδα – τέλος.

 

 

Η αίσθησή μου είναι πως με τον τρόπο που παρουσιάζεται απαλύνεται κάπως η ένταση της πράξης του Ραούλ, λειαίνονται σε κάποιο βαθμό οι αιχμές και του αποδίδονται κάποια ελαφρυντικά που δεν συνάδουν ούτε με την συμπεριφορά, ούτε με τα λόγια που έφτυνε ενώ εκτυλισσόταν το δράμα.

 

Ομόφωνα και απόλυτα οι συντελεστές μου ξεκαθάρισαν ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία πρόθεση, διάθεση ή προσπάθεια να μετριαστεί έστω η καταδίκη των λόγων και των πράξεων του. 

 

Μάλλον το αντίθετο, η συνειδητοποίηση των όσων προηγήθηκαν τον χτυπάει με ένταση και τον διαλύει.

 

Ίσως εδώ να ταιριάζουν αυτά τα λόγια του συγγραφέα του έργου Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε, όπως είναι μεταφρασμένα από τον Μάκη Κατσούλη στο πρόγραμμα της παράστασης: “Ένας άνδρας ένορκος βλέπει στα μάτια του θύματος τη μητέρα του, την αδελφή του ή μια γυναίκα που αγαπά”.

Ευχαρίστως θα έβλεπα και τρίτη φορά τις Ακρότητες, την καλύτερη – για εμένα – φετινή παράσταση.

Ακρότητες του Ουίλιαμ Μαστροσιμόνε

Συντελεστές

Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης

Σκηνοθεσία: Νίκος Δαφνής

Σκηνικά: Ελένη Σουμή

Κοστούμια: Ελένη Παπαδοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη/μουσική επιμέλεια: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Πολιτάκης

Εκτέλεση φωτισμών: Νίκος Μαυρόπουλος

Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου

Αφίσα/πρόγραμμα: Μαριέτα Ρούσσου

Trailer: Στέφανος Κοσμίδης ~ ORKI

Παίζουν με την σειρά που εμφανίζονται

Ελεονώρα Αντωνιάδου – Μάρτζορι

Θοδωρής Αντωνιάδης – Ραούλ

Σοφία Αγγελικοπούλου – Τέρρυ

Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου – Πατρίτσια

Παραστάσεις

Σάββατο στις 21:00 & Κυριακή στις 18:30

Θέατρο Κάτω από την Γέφυρα

Πληροφορίες/κρατήσεις: 2104816200

katoapotigefyra.gr