Η Ναταλία με προσκάλεσε να παραθέσω τα δικά μου αγαπημένα ποιήματα.

Εγώ, λοιπόν, πάντοτε συνδέω την ποίηση με την μουσική.

Μου είναι αδύνατο να ξεχωρίσω το ένα από το άλλο.

Μετά, λοιπόν, από πολλή και έντονη σκέψη (μην γελάς, το εννοώ!)
κατέληξα ότι τα δύο ελληνικά ποιήματα που πάνω από όλα τα άλλα
με εκφράζουν περισσότερο γράφτηκαν το μεν καθαρά ως στίχοι
τραγουδιού, το δε μελοποιήθηκε, το δε τραγούδι που προέκυψε
ενσωμάτωσε σε τέτοιο βαθμό τους στίχους που διαβάζοντάς τους
να ακούς - συνειδητά ή ασυνείδητα την μουσική του.

Να μην σου πω ότι ακούς ακόμη και τον Μικρούτσικο να το
τραγουδάει!

Καινούργια ζάλη

Τρύπες

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη
Ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποια νήματα σ' ενώνουν με μια άλλη θηλιά
Ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι

Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia

Νίκος Καββαδίας - Θάνος Μικρούτσικος

Εφτά σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις
O πιο μικρός αχολογάει με ένα καλάμι

Γυαλίζει ο Σιμ της μηχανής τα δυο ποδάρια
O Pεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι
M' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπι τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Xαράμ πίτες ζυμώνει

Απ' το ποδόσταμο πηδάνε ως τη γαλέτα
Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατίρι
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
Ποιος ρήγα γιος θε να την πιει σ' ένα ποτήρι

Pάμαν, αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια
και πες του κάτω από 'να δέντρο να με φέρει

O Tομ τού λείπει το 'να χέρι, μα όλο γνέθει
τούτο τ' απίθανο σινάφι να βρακώσει
Eσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη
Ρουθ, δε μιλάς, γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει
M' ένα ξυστρί καθάρισέ με απ' τη μοράβια
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει
Γιε μου πού πάς - Μάνα θα πάω στα καράβια

Kι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε
με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι
O πιο στερνός μ' έναν αυλό με νανουρίζει

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει
M' ένα ξυστρί καθάρισέ με απ' τη μοράβια
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει
Γιε μου πού πάς - Μάνα θα πάω στα καράβια

Ποιους θέλω να προσκαλέσω εγώ;

Πάλι στα δύσκολα με βάζετε!

Αλλά αυτή την φορά δεν γίνεται να το αντιπαρέλθω.

Λοιπόν, κατά πρώτο, τον Ηλία, την Sally, την Πανόπτη, την Πενθεσίλα, την Loth, την δρομοκαλλιτέχνιδα και την Λου.

Όταν θυμηθώ τους υπόλοιπους, θα τους προσκαλέσω.

Μην βαράτε, έτσι;

Η μνήμη μου δεν είναι και στα καλύτερά της.