Η Δρομοκαλλιτέχνιδα με προσκαλεσε σε ένα παιχνίδι που ζητάει να μάθει δέκα πράγματα που αγαπώ.
Μόνο που τελευταία δεν βρίσκω αρκετά τέτοια.
Τέλος πάντων, μετά από ενδελεχές ψάξιμο κατέληξα στα παρακάτω.
ΑΓΑΠΩ την υπερκόσμια φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη.
ΑΓΑΠΩ την γήινη φωνή της - αδικημένης από τον ίδιο της τον εαυτό - Βούλας Σαββίδη.
ΑΓΑΠΩ τον Μάνο Χ., επειδή μου δίνει - συνέχεια - λόγους και αιτίες να συνεχίζω.
ΑΓΑΠΩ το θέατρο, επειδή καταφέρνει ακόμη και όταν είμαι κοντά στο να νιώσω ένα με το πάτωμα, να με ανεβάζει.
ΑΓΑΠΩ τέσσερις - πέντε ανθρώπους, επειδή αν δεν βρίσκονταν δίπλα μου θα την είχα κάνει μόνιμα εδώ και πολύ καιρό. Και ας μην τους το έχω πει ποτε.
ΑΓΑΠΩ το πολύωρο - έως ατελείωτο - περπάτημα, επειδή με κουράζει και ξεκουράζει ταυτόχρονα, καθαρίζει το μυαλό μου από τις τοξίνες και κρατάει την μέση μου στην θέση της.
ΑΓΑΠΩ ένα - δυο μικρά 'στέκια' που μπορούμε να πάμε, να πιούμε και να τσιμπήσουμε φτηνά και να βγάλουμε από μέσα μας τα ζόρια.
ΑΓΑΠΩ τον υπολογιστή μου και το ίντερνετ γιατί - σε αντίθεση με τις κοινώς λεγόμενες και επαναλαμβανόμενες μαλακίες - μου άνοιξε και μου έδειξε ένα απίστευτο καινούριο κόσμο. Που περιλαμβάνει όλους εσάς.
ΑΓΑΠΩ το It's all over now baby blue και το Blue moon των Last Drive, όπως και το Ραντεβού κάθε Σεπτέμβρη, με τον Λιδάκη - το τελευταίο δεν ξέρω καν γιατί.
Εντάξει, εννιά βγήκαν, μια χαρά, πιστεύω.
Με την σειρά μου να καλέσω τους Ναταλία, Κωλόγρια και Πρόβατο. Α, και την Daria. Και αυτή εδώ! Και την αμφίπολο! Και την Lory!
Όταν σκεφτώ και άλλους, θα τους φέρω κοντά.
Υ.γ.: Κύριε, κύριε, να πω και κάτι που απεχθάνομαι;;;
Λοιπόν, ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ αυτή την τάση να ξεθάβουν κάτι κομμάτια από τα νεκροταφεία της μουσικής - πβ Βέμπο - και να τα επανεκτελούν, και καλά. Τόση έλλειψη έμπνευσης πλέον;
