Φαύστα, Τραγούδια για την Οικογένεια

Ποιος θα το φανταζόταν ότι σχεδόν εξήντα χρόνια μετά το τριπλά κακότυχο Ριτσάκι – το κατάπιε ο τερατώδης ιχθύς, το κατασπάραξαν οι γάτοι αφού με τα πολλά βρέθηκε και επέστρεψε σπίτι του, και την ίδια ημέρα δέχθηκε προξενιό από την οικογένεια του γείτονα το παιδί του οποίου είχε επίσης περάσει ένα φεγγάρι στην κοιλιά άλλου ιχθύος – εξακολουθεί να συγκινεί;

 

Και όμως, αν κρίνω και από τις δύο φορές που παρακολούθησα την παράσταση της ομάδαςCa va στο βιομηχανικό περιβάλλον του πρώην Πλεκτήρια-Υφαντήρια Αθηνών (ΠΛΥΦΑ) η σουρεαλιστική τραγικωμωδία του Μποστ κληροδοτείται από τους μεγαλύτερους στους νεότερους, που γεμίζουν τον χώρο και ανταποκρίνονται στην ιδιαίτερη γλώσσα του και αναγνωρίζουν το μαύρο χιούμορ της γι’ αυτό που είναι.

 

 

Μεγαλύτερη εντύπωση πάνω από όλα μου έκανε η ενεργητικότητα και ο ρυθμός της παράστασης, η οποία ταυτόχρονα άγγιζε τα όρια του μιούζικαλ, και γι’ αυτό ζήτησα από τους συντελεστές της να τα πούμε λιγάκι για να με βοηθήσουν να καταλάβω το σκεπτικό πίσω από τις επιλογές που έκαναν για την παρουσίασή της.

 

Ομολογώ πως δεν περίμενα ότι τα τραγούδια ήταν η αιτία και ο πυρήνας – τελικά – της παράστασης. Και, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, συνειδητοποιώ επίσης ότι είναι αυτά που την κάνουν τόσο ζωντανή, ερχόμενα σε αντίστιξη με την κάπως παλιακή γλώσσα του κειμένου.

 

Ταυτόχρονα, χρησίμευσαν ως το μέσο για να ειπωθούν οι αλήθειες που θέλει να μεταφέρει ο Μποστ.

 

Όπως για παράδειγμα το πως κάποιοι γονείς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους ως συμπλήρωμα της εικόνας, καθώς και την προσπάθειά τους να παρατείνουν την νεότητά τους μέσω αυτών.

 

Ή την εξάρτηση πολλών ανθρώπων από το φαίνεσθαι.

 

Και, το πιο απρόσμενο, που δεν μου είχε περάσει καθόλου από το μυαλό, ότι άνετα θα μπορούσε η εξαφάνιση της Ρίτσας να θεωρηθεί ως μια μορφή trafficking με τραγική κατάληξη, όπως πολύ συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.

 

Το μεγαλύτερο “προσόν” της Φαύστας είναι η διπλή όψη της. Κάποιος μπορεί να την εκλάβει ως μια φάρσα που σκοπό έχει να είναι ευχάριστη. Και όντως, η ομάδα Ca va καταφέρνει να διασκεδάσει τον θεατή. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ κάποιον να μην χαμογελάσει – στην χειρότερη των περιπτώσεων – με τα όσα διαδραματίζονται στον σκηνικό χώρο.

 

Από την άλλη, όποιος εστιάσει περισσότερο στα λεγόμενα, ίσως και να μελαγχολήσει λιγάκι.

Συμβαίνει και αυτό.

 

 

Φαύστα, Τραγούδια για την Οικογένεια

Βασισμένο στην τραγικωμωδία του Μποστ

 

Συντελεστές:

Μουσική: Ανρί Κεργκομάρ

Διασκευή-σκηνοθεσία: Βασίλης Καλφάκης

Κίνηση: Σάντρα Λειβαδάρα

Σκηνικά-κοστούμια: Ερμίνα Αποστολάκη

Φωτογραφίες-trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας

Οργάνωση παραγωγής: Τζένη Χρυσίδη

Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης

Παραγωγή: Ομάδα Θεάτρου Ça Va

Παίζουν – τραγουδούν (αλφαβητικά):

Θεοδώρα Γεωργακοπούλου

Πέλια Γιαννουλάτου

Ελένη Ζουρελίδου

Γιάννης Ιωάννου

Άρης Καλλέργης

Χριστιάνα Λαδοπούλου

Σάντρα Λειβαδάρα

Ιωάννα Τρικενέ

 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων (έως την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου):

Παρασκευή: 21:30
Σάββατο: 21:00
Κυριακή: 20:00

 

Πρώην Πλεκτήρια-Υφαντήρια Αθηνών (ΠΛΥΦΑ)

Κορυτσάς 39, Κεραμεικός

Πληροφορίες: 6936966724

Δόκτωρ Γκλας

Στοκχόλμη, αρχές του 20^ου αιώνα.

Ο γιατρός Γκλας αρνείται να βοηθήσει μια απελπισμένη γυναίκα που θέλει να διακόψει μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, κρυπτόμενος πίσω από τον νόμο και παραθέτοντάς της τετριμμένες δικαιολογίες.

Για την νεαρή και όμορφη Χέλγκα, όμως, που σιχάθηκε τον μεγάλο σε ηλικία πάστορα άντρα της και παραδόθηκε σε νεαρό εραστή είναι έτοιμος να ξεχάσει νόμους, όρκους και όλα τα υπόλοιπα, ώστε να την υποστηρίξει στην προσπάθειά της να αποκρούσει τις συνεχείς απαιτήσεις του να εκπληρώσει τα “συζυγικά της καθήκοντα”.

Και φτάνει σε άκρα αδιανόητα – θεωρητικά – για να επιτύχει τον σκοπό του.

 

Τρία στοιχεία της παράστασης μου άρεσαν ιδιαίτερα: το πρώτο, η σκανδιναβική ατμόσφαιρα που αποπνέει.

Τα πιο φρικτά πράγματα λέγονται, οι πλέον αποτρόπαιες πράξεις εκτελούνται με ψυχρότητα, ψυχραιμία και αποστασιοποίηση που σοκάρει, χωρίς υπερβολικές εξάρσεις και συναισθηματικές μεταπτώσεις που να προκαλούν εκρήξεις – πολλές φορές αδικαιολόγητες και ανεξήγητες.

Οι χαρακτήρες λειτουργούν με αυτοσυγκράτηση που φτάνει στα όρια του οδυνηρού, κάθε άλλο παρά αναμενόμενη όταν αναφερόμαστε στα καθιερωμένα και στις αντιλήψεις που επικρατούν στο ελληνικό θέατρο, ακόμη και σε ανάλογες παραστάσεις. 

 

 

 

Το δεύτερο, είναι η διατύπωση των σκέψεων που γεννιόνται στους εγκεφάλους των χαρακτήρων. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις και να ακούς το πως σκέφτονται από την μία, και από την άλλη το πως αντιδρούν όταν φτάνει η ώρα να κάνουν πράξεις τα όσα πλάθει το μυαλό και η φαντασία τους.

Το τρίτο, η ελαφρότητα που επίσης αποπνέει η παράσταση. Εδώ καθοριστικό ρόλο παίζουν οι ABBA, και οι χορευτικές κινήσεις και εκφράσεις του προσώπου του καθενός εκ των χαρακτήρων όταν ακούγονται τα κομμάτια τους. 

 

 

Αυτό βοηθάει στον μέγιστο βαθμό ώστε να μην γίνεται καταπιεστική και καταθλιπτική η εμπειρία, παρά τα όσα διαδραματίζονται “επί σκηνής”.

Και ήταν ο κύριος παράγοντας που με παρακίνησε να ερμηνεύσω το αμφιλεγόμενο τέλος ως happy end, σε συνδυασμό με την διαπίστωση του γιατρού ότι “δεν ήρθαν οι Ερινύες”, κάτι που ίσως με βοήθησε να δικαιολογήσω – έστω εν μέρει – τις πράξεις του.

Η δε συζήτηση με τους συντελεστές της παράστασης ήταν εξόχως αποκαλυπτική για όλα εκείνα τα στοιχεία της που είτε μου ξέφυγαν είτε επέλεξα να μην τους δώσω την ανάλογη σημασία, παρότι την παρακολούθησα δύο φορές.

Όπως για παράδειγμα το ότι η άρνηση του γιατρού να τερματίσει την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της ανώνυμης γυναίκας – μετά από τρεις ή τέσσερις γέννες – σε σύγκριση με το πως αντέδρασε όταν η Χέλγκα ζήτησε την βοήθειά του, ήταν ο τρόπος που επέλεξε ο συγγραφέας για να μιλήσει για την άμβλωση – θέμα-ταμπού, ακόμη και στην Σουηδία της εποχής.

Ή το πως οι άνθρωποι με εξουσία – ο πάστορας που προαλείφεται για αρχιεπίσκοπος – χρησιμοποιούν την θέση, την εξουσία και το θεωρητικό υπόβαθρο που την συνοδεύει για να αποσπάσουν ότι θέλουν, ακόμη και με την βία.

Σημαντικότερος όλων, όμως, ο πόθος και πως – η έλλειψη, η έναυση και η αχαλίνωτη επιδίωξή του οποίου – καθορίζει, διαμορφώνει και καταστρέφει τις ζωές των ανθρώπων.

 

 

Ο γιατρός υποφέρει από την έλλειψη του πόθου, φτάνει κοντά στον παραλογισμό όταν ανάβει μέσα του και είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να μείνει κοντά, έστω, στο αντικείμενο του ενδιαφέροντός του.

Ο πάστορας είναι παραδομένος άνευ όρων και προσπαθεί να τον αποσπάσει με κάθε τρόπο από την γυναίκα του, ακόμη και όταν αυτή δεν ανταποκρίνεται, μέχρι του σημείου να γίνει βίαιος.

Η Χέλγκα βρίσκει την εκπλήρωση του πόθου στο πρόσωπο του νεαρού εραστή.

Ο νεαρός εραστής είναι ταυτόχρονα αντικείμενο του πόθου της Χέλγκα και έτοιμος να την αφήσει για κάποια άλλη γυναίκα που είναι όμορφη και τον ποθεί, και ταυτόχρονα του προσφέρει τα εχέγγυα για κοινωνική και επαγγελματική ανέλιξη.

Δόκτωρ Γκλας

Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ

Συντελεστές:

Μετάφραση: Αγγελική Νάτση

Διασκευή-Σκηνοθεσία: Άγγελος Χατζάς

Σκηνικά-Κοστούμια-Φωτισμοί: Αλέξανδρος Κομπόγιωργας

Μουσική-Ηχητική επεξεργασία: Βασίλης Χρηστακέας

Φωτογραφίες παράστασης: Αλέξανδρος Μποτονάκης

Επικοινωνία: Αντώνης Κοκολάκης

Παίζουν:

Βλαδίμηρος Γιαννακάκος

Αργυρώ Λογαρά

Γιάννης Νικολάου

Άγγελος Χατζάς

 

Παραγωγή: 

Εταιρεία θεάτρου “Νεάπολις”

http://neapolis160.blogspot.gr

Θέατρο Φούρνος

Μαυρομιχάλη 168

Τηλέφωνο 2106460748

 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Δευτέρα: 21.00

Τρίτη: 21.00

Διάρκεια παράστασης:

1 ώρα και 20 λεπτά, χωρίς διάλειμμα.