Μία γυναίκα είναι μόνη στο σπίτι της με
το μπουρνούζι, όταν ανοίγει η πόρτα
ξαφνικά και ένας άγνωστος μπουκάρει
μέσα.
Αρχικά
είναι γλυκομίλητος, ισχυρίζεται ότι
θέλει να κάνει ένα τηλέφωνο κάπου.
Όταν
η γυναίκα αντιδρά και προσπαθεί να
καλέσει την αστυνομία της επιτίθεται.
Την
ρίχνει στον καναπέ και προσπαθεί να την
βιάσει.
Αυτή
τον ψεκάζει με εντομοκτόνο – που
χρησιμοποίησε σε μια σφήκα προηγουμένως
– τον ακινητοποιεί, τον δένει και τον
φυλακίζει μέσα στο τζάκι του σπιτιού.
Μετά
από λίγο καταφτάνουν οι δύο συγκάτοικοί
της, η μία μετά την άλλη.
Αφού
περάσει το πρώτο σοκ, αρχίζει σιγά-σιγά
να υποχωρεί και η βεβαιότητα πως όσα
τους είπε η συγκάτοικός τους είναι
αλήθεια.
Δεν
ξέρω τί να επαινέσω πρώτο και τί δεύτερο
από τις Ακρότητες.
Την
σκηνοθεσία του Νίκου Δαφνή;
Λιτή
και ακριβής, αφήνει στους ηθοποιούς όλο
τον χώρο που χρειάζονται για να
ανταποκριθούν στους – καθόλα ζόρικους
– ρόλους τους.
Τον
μικρό θεατρικό χώρο, ιδανικό για να
φιλοξενήσει μια τέτοια παράσταση, που
απαιτεί την αμέριστη και αδιαίρετη
προσοχή του θεατή από την αρχή μέχρι
και το τελευταίο – κυριολεκτικά –
δευτερόλεπτο;
Τον
Ραούλ;
Ανατριχιαστικά
χαριτωμένος.
Απίστευτα
χειριστικός, χειραγωγεί τα υποψήφια
θύματά του μέχρι του σημείου να αμφισβητούν
τη φίλη τους.
Το
καλό παιδί που δεν θα πίστευε ποτέ και
κανένας ότι είναι σε θέση να εγκληματήσει.
Με
αγριότητα και ψυχρότητα που δεν
καταπίνονται με τίποτα.
Την
Τέρρυ;
Η
εναλλαγή μεταξύ του αρχικού σοκ που της
προκάλεσε η εισβολή του Ραούλ και τα
όσα της ζητάει να κάνει η Μάρτζορι, και
της αμφιβολίας για το αν όντως ισχύουν
οι ισχυρισμοί της είναι αισθητή σε
σημείο που αν δεν είχαν διαδραματιστεί
μπροστά μου τα συμβάντα πολύ πιθανόν
να αμφέβαλλα και εγώ.
Και
ο τρόπος που κοιτάει – το βλέμμα της –
είναι εξίσου αν όχι περισσότερο
παραστατικός.
Με το
που μπαίνει στο σπίτι και βλέπει τον
δεμένο άντρα, είναι τρομαγμένο.
Όταν
αρχίζει να επιδρά η χειραγώγηση του
Ραούλ εξακοντίζει μαχαίρια κατά της
Μάρτζορι – έχει άλλωστε πολλούς λόγους,
συμπεριλαμβανομένων και γκομενικών.
Και
όταν επέρχεται η λύση του δράματος, η
συντριβή της γεμίζει τον χώρο.
Την
Πατρίτσια;
Είναι
η μόνη που διατηρεί σε μεγάλο βαθμό την
ψυχραιμία της.
Προσπαθεί
να εκτονώσει την ένταση και να ηρεμήσει
τα εξημμένα πνεύματα.
Ενώ
ταυτόχρονα προσπαθεί να βοηθήσει – στο
μέτρο του δυνατού και κάτω από το
αγριεμένο βλέμμα της Μάρτζορι – τον
Ραούλ, ανακουφίζοντας τους πόνους από
τις πληγές του και δίνοντάς του κάτι να
φάει.
Η δική
της φώτιση είναι ένα μείγμα συντριβής
και συνειδητοποίησης πως τίποτα δεν θα
είναι το ίδιο από εδώ και στο εξής.
Την
Μάρτζορι;
Μια
παλλόμενη χορδή, από το πρώτο δευτερόλεπτο
που εμφανίζεται μέχρι το τέλος – σχεδόν.
Αφού
ξεπέρασε την αρχική της παρόρμηση να
σκοτώσει εκείνη την στιγμή, το σοκ της
καθαυτό επίθεσης την αγριεύει, την κάνει
να θέλει να πληγώσει τον φυλακισμένο
Ραούλ περισσότερο από όσο “χρειάζεται”,
για να βιώσει και ο ίδιος τον πόνο που
της προκάλεσε.
Όταν
όμως οι φίλες της αρχίζουν να αμφιβάλλουν
για τα λεγόμενά της, για το αν δηλαδή
εκτυλίχθηκαν τα πράγματα όπως τα
περιέγραψε, ο πόνος οξύνεται και το σοκ
γίνεται υπερβολικό, σχεδόν φτάνει στην
παράνοια.
Όταν
αποκαλύπτεται η αλήθεια, αυτό το
αεικίνητο, νευρικό, τρομαγμένο και
συνάμα αγριεμένο πλάσμα, αδειάζει
τελείως.
Κάθεται
στο πάτωμα ακίνητο, ένα άλογο κέλυφος.
Δύο
ήταν τα κύρια σημεία που ήθελα να να
συζητήσω με τους συντελεστές της
παράστασης.
Το
πρώτο, η ιλαρότητα που προκύπτει κυρίως
από τα λόγια του Ραούλ, ακόμη και σε
στιγμές που η ένταση είναι σχεδόν ορατή,
μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι.
Και
ήταν έκπληξη ομολογώ όταν μου ξεκαθάρισαν
ότι δεν προσπάθησαν καθόλου να προκαλέσουν
ιλαρότητα, αντίθετα συμβαίνει φυσιολογικά.
Άλλη
μία ένδειξη του πόσο υψηλής ποιότητας
κείμενο είχαν στα χέρια τους.
Και
ταυτόχρονα, δείχνει το timing
του Ραούλ-Θοδωρή Αντωνιάδη, που
εκστομίζει τρομακτικά λόγια με τρόπο
που προκαλεί ελαφρότητα.
Το
αποτέλεσμα, μια παράσταση που - ενώ θα μπορούσε
να γίνει καταπιεστική και αφόρητη, σε
σημείο που να θέλεις να τελειώσει το
συντομότερο - σε κρατάει γραπωμένο από
την αρχή μέχρι και το +5 και δεν χάνει
ούτε ικμάδα από την δύναμή της και την
συγκίνηση που προκαλεί, μάλλον το
αντίθετο.
Το
δεύτερο σημείο που ήθελα να συζητήσω
ήταν το αμφιλεγόμενο – όπως εγώ το είδα
– τέλος.
Η
αίσθησή μου είναι πως με τον τρόπο που
παρουσιάζεται απαλύνεται κάπως η ένταση
της πράξης του Ραούλ, λειαίνονται σε
κάποιο βαθμό οι αιχμές και του αποδίδονται
κάποια ελαφρυντικά που δεν συνάδουν
ούτε με την συμπεριφορά, ούτε με τα λόγια
που έφτυνε ενώ εκτυλισσόταν το δράμα.
Ομόφωνα
και απόλυτα οι συντελεστές μου ξεκαθάρισαν
ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία πρόθεση,
διάθεση ή προσπάθεια να μετριαστεί έστω
η καταδίκη των λόγων και των πράξεων
του.
Μάλλον
το αντίθετο, η συνειδητοποίηση των όσων
προηγήθηκαν τον χτυπάει με ένταση και
τον διαλύει.
Ίσως
εδώ να ταιριάζουν αυτά τα λόγια του
συγγραφέα του έργου Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε,
όπως είναι μεταφρασμένα από τον Μάκη
Κατσούλη στο πρόγραμμα της παράστασης:
“Ένας άνδρας ένορκος βλέπει στα μάτια
του θύματος τη μητέρα του, την αδελφή
του ή μια γυναίκα που αγαπά”.
Ευχαρίστως
θα έβλεπα και τρίτη φορά τις Ακρότητες,
την καλύτερη – για εμένα – φετινή
παράσταση.
Ακρότητες
του Ουίλιαμ Μαστροσιμόνε
Συντελεστές
Μετάφραση:
Μάριος Πλωρίτης
Σκηνοθεσία:
Νίκος Δαφνής
Σκηνικά:
Ελένη Σουμή
Κοστούμια:
Ελένη Παπαδοπούλου
Βοηθός
σκηνοθέτη/μουσική
επιμέλεια: Κωνσταντίνα
Σαραντοπούλου
Φωτισμοί:
Αλέξανδρος Πολιτάκης
Εκτέλεση
φωτισμών: Νίκος Μαυρόπουλος
Φωτογραφίες:
Σπύρος Περδίου
Αφίσα/πρόγραμμα:
Μαριέτα Ρούσσου
Trailer:
Στέφανος Κοσμίδης ~ ORKI
Παίζουν
με την σειρά που εμφανίζονται
Ελεονώρα
Αντωνιάδου – Μάρτζορι
Θοδωρής
Αντωνιάδης – Ραούλ
Σοφία
Αγγελικοπούλου – Τέρρυ
Κωνσταντίνα
Σαραντοπούλου – Πατρίτσια
Παραστάσεις
Σάββατο
στις 21:00 & Κυριακή στις 18:30
Θέατρο
Κάτω από την Γέφυρα
Πληροφορίες/κρατήσεις:
2104816200
katoapotigefyra.gr
