Έίναι σκοτάδι...

...μάτια μου πάντα σ'αυτή την πλάση

Όταν βλέπεις αυτό το στίχο να εκπληρώνεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε όλο σου το είναι, τι σου απομένει να κάνεις;

Ενημέρωση 1 (28 - 9): Το παρακάτω βρήκα στο Σπιτάκι

“Πριν από δύο εβδομάδες ένας πολύ καλός φίλος ηχολήπτης, ενώ έστηνε εξοπλισμό σε ένα θέατρο είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Αυτή τη στιγμή είναι εκτός κινδύνου, αλλά έχει πολύ δρόμο μπροστά του.

Ο φίλος εργάστηκε όλο το καλοκαίρι στην περιοδεία των Ιωαννίδη και Μάλαμα σε όλη την Ελλάδα. Οι δύο καλλιτέχνες, καθώς και όλοι οι μουσικοί, τεχνικοί και προμηθευτές εξοπλισμού συμφώνησαν να διοργανώσουν μια συναυλία με σκοπό όλα τα έσοδα να δωθούν για την ιατρική αποκατάστασή του.

Έτσι, την ΤΕΤΑΡΤΗ, 3 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, στο ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ στη Νίκαια, θα γίνει η τελευταία καλοκαιρινή (η περιοδεία έχει λήξει!) συνάντηση του σχήματος, όσοι πιστοί προσέλθετε! Το εισιτήριο κοστίζει 20 ευρώ.

Όσοι ενδιαφέρεστε, διαδώστε το!

Φυσικά θα είμαι εκεί, και από εδώ θα σας ενημερώνω για οποιαδήποτε εξέλιξη - αλλαγή.

Τα λέμε!
Μάριος”

Και μετά

Και μετά σου λεν Ζήσε.

Break it Up*

Ελπίζω η Patti, εκτός από τα απίστευτα τραγούδια της, να μας ευλογήσει και με λίγη από την ενέργειά της.
Να φτάσουμε, δηλαδή, και εμείς στα εξήντα ένα μας και να μπορούμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε ακόμη σε ένα καλύτερο κόσμο.
Για το να τραγουδούμε με τέτοιο - απίστευτο, σχεδόν στα όρια του τρομακτικού - τρόπο δεν το συζητώ καν.

Η χθεσινή βραδιά για εμένα περιείχε μια αποκάλυψη και μια υπενθύμιση.

Την αποκάλυψη του πραγματικού Θεού.
Το όνομα αυτού, Μουσική.
Παγιώθηκε, δηλαδή, μέσα μου η αντίληψη ότι αν υπάρχει κάτι που μπορεί να βοηθήσει - παρηγορήσει - συγκινήσει - διδάξει τον άνθρωπο είναι η Μουσική.
Φτάνει να αποφασίσει να ανοίξει τον εαυτό του σε αυτήν και να ξεφορτωθεί - ει δυνατόν με συνοπτικές διαδικασίες - όλα τα σκουπίδια που τον βαραίνουν.

Την υπενθύμιση του γιατί επέλεξα να επανέλθω στην Αθήνα, με όσες δυσκολίες αυτό συνεπάγεται.
Για βραδιές στους βράχους του Λυκαβηττού - άλλες μοναχικές και άλλες, όπως την χθεσινή, με εξαιρετική και ακραία μουσικόφιλη παρέα, ενώ από κάτω και τριγύρω μαίνεται μια πραγματική επίθεση κατά των αισθήσεων.
Μια επίθεση στην οποία η - εκ των προτέρων - αμαχητί παράδοση οδηγεί σε μέθεξη.


Helpless Patti Smith


*Αυτό ακριβώς ακούω αυτή την στιγμή.


Δίστασα κάπως, επειδή ξέρω την σεμνότητά τους, αλλά θέλω να αφιερώσω αυτό το κείμενο από την μια στον Η και τον Σ (θα κάνεις κανένα μπλόγκ ή μήπως πρέπει να σε παρακαλέσουμε;) και από την άλλη στον Μ, που έκανε επιτέλους το "μεγάλο" βήμα την κατάλληλη στιγμή.


Ενημέρωση 1 (23 - 9): Γι'αυτό το βίντεο θα πρέπει ομαδικά να ευχαριστήσουμε το Χνούδι

ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2007 ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ ΒΕΪΚΟΥ

Καθαρισμός του άλσους Βεϊκου από ξερόχορτα και σκουπίδια
Την Κυριακή 23/9/2007, στο άλσος Βεϊκου θα συνεχίσουμε αυτό που ξεκινήσαμε (και δεν θα σταματήσουμε ποτέ).

Θα συνεχίσουμε διότι η πρώτη μας κίνηση δεν ήταν μια σπασμωδική αντίδραση απέναντι στις εικόνες των πυρκαγιών της Πελοποννήσου και της Εύβοιας.

Θα συνεχίσουμε διότι αυτές οι φωτιές ήταν απλά η σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.

Η ώρα είναι κάπως ελεύθερη, νομίζω όμως ότι όσο πιο πρωί πάμε, τόσο πιο πολύ θα αποδώσουμε.

Από τις 8 και μετά είναι καλά.

Βασικά ο καθένας έρχεται όποτε θέλει και κάθεται όσο θέλει.

Σχετικά με τον τρόπο πρόσβασης και τα υλικά/εργαλεία που μπορεί να φέρει κανείς, στα προηγούμενα ποστ υπάρχουν χρήσιμες πληροφορίες.

Θα έχουμε σίγουρα ένα χορτοκοπτικό, αυτό του φίλου μου του Μίλτου, το οποίο το Σάββατο τα πήγε περίφημα αν και είχε να αντιμετωπίσει πολύ πυκνά και πολύ ψηλά χόρτα.

doctor

Γρουμφ

Οι προσπάθειες επαναφοράς του μπλόγκ απέτυχαν παταγωδώς.
Συνεπώς, αναγκάζομαι να φτιάξω καινούριο.
Γρούμφ!


Όσοι από εσάς δεν δουν τα μπλόγκ τους αναρτημένα στους "φίλους", παρακαλώ να δείξουν κατανόηση. Χρόνος γαρ...