Break it Up*

Ελπίζω η Patti, εκτός από τα απίστευτα τραγούδια της, να μας ευλογήσει και με λίγη από την ενέργειά της.
Να φτάσουμε, δηλαδή, και εμείς στα εξήντα ένα μας και να μπορούμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε ακόμη σε ένα καλύτερο κόσμο.
Για το να τραγουδούμε με τέτοιο - απίστευτο, σχεδόν στα όρια του τρομακτικού - τρόπο δεν το συζητώ καν.

Η χθεσινή βραδιά για εμένα περιείχε μια αποκάλυψη και μια υπενθύμιση.

Την αποκάλυψη του πραγματικού Θεού.
Το όνομα αυτού, Μουσική.
Παγιώθηκε, δηλαδή, μέσα μου η αντίληψη ότι αν υπάρχει κάτι που μπορεί να βοηθήσει - παρηγορήσει - συγκινήσει - διδάξει τον άνθρωπο είναι η Μουσική.
Φτάνει να αποφασίσει να ανοίξει τον εαυτό του σε αυτήν και να ξεφορτωθεί - ει δυνατόν με συνοπτικές διαδικασίες - όλα τα σκουπίδια που τον βαραίνουν.

Την υπενθύμιση του γιατί επέλεξα να επανέλθω στην Αθήνα, με όσες δυσκολίες αυτό συνεπάγεται.
Για βραδιές στους βράχους του Λυκαβηττού - άλλες μοναχικές και άλλες, όπως την χθεσινή, με εξαιρετική και ακραία μουσικόφιλη παρέα, ενώ από κάτω και τριγύρω μαίνεται μια πραγματική επίθεση κατά των αισθήσεων.
Μια επίθεση στην οποία η - εκ των προτέρων - αμαχητί παράδοση οδηγεί σε μέθεξη.


Helpless Patti Smith


*Αυτό ακριβώς ακούω αυτή την στιγμή.


Δίστασα κάπως, επειδή ξέρω την σεμνότητά τους, αλλά θέλω να αφιερώσω αυτό το κείμενο από την μια στον Η και τον Σ (θα κάνεις κανένα μπλόγκ ή μήπως πρέπει να σε παρακαλέσουμε;) και από την άλλη στον Μ, που έκανε επιτέλους το "μεγάλο" βήμα την κατάλληλη στιγμή.


Ενημέρωση 1 (23 - 9): Γι'αυτό το βίντεο θα πρέπει ομαδικά να ευχαριστήσουμε το Χνούδι