Αραβικός χειμώνας

[Διαστάσεις] Τα Νέα

Του Μιχάλη Μιτσού

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Η Τζουμάνα Χαντάντ δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Ηταν μουσουλμάνος. Ηταν παντρεμένος. Κι ήταν καταπληκτικός εραστής. Συνδύαζε με εκρηκτικό τρόπο το θερμό αίμα των Αράβων με τις φλογερές συνέπειες των στερήσεων που συνοδεύουν έναν γάμο. Είχε όμως μια ιδιαιτερότητα. Μόλις έμπαιναν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, και αφού την έγδυνε, έψαχνε στο ταβάνι το βέλος της Κάαμπα, που δείχνει στους πιστούς προς τα πού είναι η Μέκκα. Οταν έφτανε η ώρα της προσευχής, σηκωνόταν απότομα από το κρεβάτι, γυμνός ακόμη και στάζοντας σπέρμα, κι άρχιζε τις τελετουργικές πλύσεις. Υστερα κάλυπτε με μια πετσέτα την περιοχή ανάμεσα στον αφαλό του και τα γόνατά του, στρεφόταν προς την κατεύθυνση του τόξου και ξεκινούσε τα «Allahu Akbar». Οταν τελείωνε, έπινε μια γουλιά σαμπάνια και επέστρεφε στο κρεβάτι με ανανεωμένο πνευματικό ενθουσιασμό.

 

Η λιβανέζα συγγραφέας, που διηγείται η ίδια την εμπειρία της στη «Λιμπερασιόν», παραδέχεται ότι στην αρχή ο τύπος τη γοήτευε: ήταν ένας παντρεμένος μουσουλμάνος που ξενοπηδούσε, έπινε αλκοόλ, αλλά δεν έχανε καμιά από τις προσευχές που του συνιστούσε ο Προφήτης του για να εξασφαλίσει την είσοδο στον Παράδεισο. Κάποια στιγμή βέβαια τον βαρέθηκε και τον παράτησε. Παρακολουθώντας όμως σήμερα αυτή τη νέα κρίση με την ταινία και τα σκίτσα, αναρωτιέται πόσες τέτοιες διχασμένες προσωπικότητες υπάρχουν στον Λίβανο και σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Οπως εκείνος ο φιλελεύθερος διανοούμενος που την κατηγορούσε ότι ντύνεται συντηρητικά αλλά έγινε έξαλλος όταν είδε μια μέρα την αδελφή του με μίνι φούστα. Ή ο διάσημος αριστερός συγγραφέας που υπερασπίζεται τη χειραφέτηση των γυναικών, αλλά δεν χάνει ευκαιρία να παρενοχλήσει όποια γυναίκα βρεθεί στον δρόμο του. Η σεξουαλική παρενόχληση είναι πράγματι ένα εθνικό σπορ στον αραβικό κόσμο και δεν υπάρχει κανείς νόμος που να προστατεύει τις γυναίκες.

 

Στην αραβική κουλτούρα, γράφει η Χαντάντ, οι έννοιες της αρετής και της εγκράτειας είναι συνώνυμες. Οπως και οι έννοιες της ελευθερίας και της εξαχρείωσης. Ακόμη και στην πάλαι ποτέ «Ελβετία της Μέσης Ανατολής» οι γυναίκες πρέπει να είναι παρθένες όταν παντρεύονται. Η ανάπλαση του παρθενικού υμένα κάνει θραύση. Κι όποια γυναίκα τολμήσει να έχει εξωγαμιαίες σχέσεις κινδυνεύει να δολοφονηθεί από μέλος της οικογενείας της. Είκοσι χιλιάδες γυναίκες πέφτουν κάθε χρόνο θύματα εγκλημάτων πάθους στον αραβικό κόσμο. Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι οι γυναίκες αποδέχονται αυτή τη μοίρα. Θεωρούν ότι η απουσία τους από την πολιτική ζωή ή η χρησιμοποίησή τους σε σεξιστικές διαφημίσεις είναι κάτι φυσιολογικό. Κάτι που προκύπτει από την ελεύθερη επιλογή τους. Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από το προϊόν μιας αναίσχυντης πλύσης εγκεφάλου.

 

Οχι, αυτό δεν λέγεται αραβική άνοιξη, καταλήγει η συγγραφέας. Περί αραβικού χειμώνα πρόκειται. Η λύση; Να καταστρέψουμε τα πάντα. Κι ύστερα να τα κτίσουμε από την αρχή, άνδρες και γυναίκες μαζί. Αυτή είναι η μάχη που χρειαζόμαστε, αυτή είναι η επανάσταση που αξίζουμε.