Νιου Γούορλντ

Πως θα φαίνεται ο κόσμος σε είκοσι περίπου χρόνια από σήμερα; Ποιες από τις σημερινές λέξεις, όπως μητέρα, πατέρας, γενέθλια, ίσως και πολλές άλλες, θα πάψουν να χρησιμοποιούνται; Και ποιες είναι αυτές που θα τις αντικαταστήσουν; Οι διατροφικές μας συνήθειες; Πόσο θα αλλάξουν και αυτές; Ποιο είναι το «παγκόσμιο ρεκόρ απλήρωτων υπερωριών»; 

Αυτά είναι μερικά από σημαντικότερα ερωτήματα που παρουσιάζει η παράσταση στο υπόγειο του θεάτρου Νέου Κόσμου. Και γράφω ‘παρουσιάζει’ επειδή δεν έχει ούτε την πρόθεση ούτε τη δυνατότητα προφανώς για να τα απαντήσει. Αντίθετα, κυριότερος σκοπός της είναι να αντιπαραθέσει τον ‘παλιό’ τρόπο ζωής, με τον ‘νέο’, αυτόν που κυοφορείται στον νέο – και κατά πάσα πιθανότητα πλήρως αποστειρωμένο – κόσμο αυτού που ονομάζουμε δυτική κοινωνία. 

Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται το κυριότερο προσόν που την κάνει πολύ ενδιαφέρουσα: καταφέρνει να αντιπαραβάλει το παλιό το οποίο είναι ταυτόχρονα το σύγχρονο – αυτό δηλαδή που ζούμε τώρα – με μια ‘υπόθεση εργασίας’ θα λέγαμε, η οποία δείχνει ήδη αρκετά γνώριμη και – σχεδόν ανησυχητικά – οικεία. Με άλλα λόγια, καταφέρνει η παράσταση να συμπυκνώσει πολλά από τα στοιχεία και συστατικά που θα σχηματίσουν το μέλλον μας, και καλεί όλους μας να συγκρίνουμε τα δύο άκρα. 

Και η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι ακόμη και αν ένα μόνο μέρος των όσων παρουσιάζονται – ίσως και με μια δόση υπερβολής, αναγκαίας για λόγους μυθοπλασίας – ισχύσει τελικά, το μέλλον μας δεν προμηνύεται ιδιαίτερα φωτεινό. 

Και αυτό είναι ένα ακόμη ‘κατόρθωμά’ της παράστασης: να βγάζει, δηλαδή, μια απίστευτη σκοτεινιά μέσα από ένα φωτεινό, υγιεινό και τεχνολογικά υπέρ-προηγμένο μέλλον. Και το κάνει με ένα τρόπο που φαίνεται να επιβεβαιώνει τις χειρότερες προβλέψεις όλων των διανοητών, φιλοσόφων και συγγραφέων που καταπιάστηκαν με το συγκεκριμένο θέμα, επάνω στους οποίους και στηρίχτηκαν οι συντελεστές κατά το στήσιμό της. Ενώ ταυτόχρονα, να μην δίνει και καμιά ιδιαίτερη άφεση αμαρτιών στα όσα προηγήθηκαν, τα οποία όλοι ζήσαμε και ζούμε και γνωρίζουμε πολύ καλά.

Μην παρεξηγηθώ, όμως. Δεν είναι ούτε σκυθρωπή, ούτε καταθλιπτική, ούτε φιλοδοξεί με οποιοδήποτε τρόπο να παραδώσει μαθήματα ‘αντίστασης’ ή οτιδήποτε παρόμοιο. Αντίθετα, είναι μια ευχάριστη, χαρούμενη και αστεία παράσταση, η οποία περνάει μέσα σου τις ανησυχίες των συντελεστών της με υποδόριο τρόπο, που σε βάζει σε σκέψεις αφού τελειώσει.

Συζητώντας με την ομάδα των συντελεστών, μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ο όγκος, το εύρος και η έκταση της έρευνας που έκαναν ώστε να αποκομίσουν τα στοιχεία τα οποία στη συνέχεια – και μέσα από μια συνεχή διαδικασία δοκιμής, υιοθέτησης, απόρριψης και αναψηλάφησης, μετέτρεψαν σε μια σοφά – τολμώ να γράψω – δομημένη παράσταση τόσο στο δομικό της κομμάτι, δηλαδή την αρχή, τη μέση και το τέλος της, όσο και στη θεματική της, στα – πολύ συγκεκριμένα – θέματα με τα οποία καταπιάνεται, τα οποία είναι η οικογένεια, η εκπαίδευση, η εργασία, οι ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων και οι εφήμερες τάσεις της μόδας. 

Και αυτό, η υιοθέτηση δηλαδή της έρευνας για ένα σύνολο θεμάτων, είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει, δεδομένου ότι το είδος του θεάματος το οποίο υπηρετεί, το οποίο κατατάσσεται στην κατηγορία του θεάτρου της επινόησης (devised theatre), υποφέρει τα πάνδεινα στην Ελλάδα, με ερασιτεχνικές αλλά και επαγγελματικές – δυστυχώς – ομάδες να επιδίδονται σε ακατανόητες ασκήσεις αυτισμού χωρίς κανενός είδους σκοπό, μέτρο, και στο τέλος λόγο ύπαρξης.

ΝΙΟΥ ΓΟΥΟΡΛΝΤ της ομάδας UBUNTU

Σκηνοθεσία: Ελεάνα Τσίχλη

Κείμενο – Δραματουργική επεξεργασία – Μουσική επιμέλεια: Η ομάδα

Σκηνικά – κοστούμια: Χαράλαμπος Νικολάου

Πρωτότυπη μουσική Δημήτρης Τζιμέας

Γραφικά: Φώτης Καλαφάτης

Παίζουν:

Μάγια Ανδρέου

Άρης Λάσκος

Κατερίνα Πατσιάνη

Ελεάνα Στραβοδήμου

Κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:15

Στον BLACK BOX του 104,

Ευμολπιδών 41, Γκάζ

Σταθερό τηλέφωνο: 210 3455020
Κινητό: 6973376090