Το σωματίδιο του Θεού

Όταν μου ήρθε το δελτίο τύπου για την παράσταση Το σωματίδιο του Θεού καταχάρηκα. Και αυτό γιατί ήξερα ότι υπήρχαν όλα σχεδόν τα υλικά για να παρουσιαστεί κάτι αντάξιο του θέματος:

 

Από την μία, άξιοι μουσικοί που θα μπορούσαν ταυτόχρονα να συνταιριάξουν υπάρχουσες μουσικές και να συνθέσουν νέες που να ταιριάζουν με το θέμα και ταυτόχρονα να μην περιορίζονται είτε σε αυτό που λέμε μουσικής της Δύσης ή της Ανατολής, με το μεν Δημήτρη Αποστολάκη να αντιπροσωπεύει το δεύτερο κομμάτι, τους δε Mode Plagal να αντιπροσωπεύουν κατά βάση το πρώτο.

Από την άλλη, χορευτές-χορεύτριες που μέσα από μια κοινή πορεία εξερεύνησης θεμάτων όπως του δίπολου ζωή-θάνατος (η τριλογία Πουργκατόριο – Κόλαση – Παράδεισος) κατέκτησαν το μέσο – ένα συνδυασμό χορευτικών κινήσεων και ακροβατικών – που τους επιτρέπει να παρουσιάσουν κάτι τελείως απροσδόκητο, την ανακάλυψη του μποζόνιου Χίγκς, η οποία παρότι συγκλονιστική, δεν συνιστά εκ πρώτης όψεως το καταλληλότερο υλικό για το στήσιμο μιας παράστασης.

Άρα, αυτό που ήμουν ιδιαίτερα περίεργος να δω είναι τον τρόπο με τον οποίο θα επεξεργάζονταν και θα παρουσίαζαν το θέμα τους. Και είναι όντως μια τεράστια έκπληξη.

Και αυτό γιατί, επί δύο – σχεδόν – ώρες παρακολουθούμε  μια αμιγώς επιστημονική διάλεξη, η οποία αποτελείται από μία ιστορική αναδρομή στις θεωρίες σχετικά με την προέλευση του κόσμου, οπότε ακούμε μερικά πασίγνωστα ονόματα, Αριστοτέλης, Πυθαγόρειοι, Δημόκριτος, Αρίσταρχος, και από μια παρουσίαση-ανασκόπηση της θεωρίας και της επιστημονικής προόδου που συντελέστηκε στον εικοστό και στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού πρώτου αιώνων, με ονόματα όπως Αϊνστάιν, Φάινμαν και – φυσικά – Χίγκς. Η οποία διανθίζεται από στιγμές απροσδόκητου χιούμορ.

Και ταυτόχρονα, την οπτικοποίηση των όσων περιγράφει ο Δ. Αποστολάκης, με ένα τρόπο που τα κάνει οικεία και πιο κατανοητά, ακόμη και σε ανθρώπους που δεν έχουν κατ’ανάγκη ιδιαίτερη εξοικείωση με την φυσική επιστήμη. Και αυτό επιτυγχάνεται κυρίως μέσα από μικρές ‘ιστορίες’, όπως για παράδειγμα αυτή του, βγαλμένου μέσα από ταινία νουάρ, φόνου που χρησιμοποιείται για να δείξει τον κύκλο της δημιουργίας, σύγκρουσης και θανάτου των σωματιδίων. Οι οποίες – ιστορίες - ταυτόχρονα χρησιμεύουν και ως ‘συνδετικός κρίκος’ ανάμεσα στην μεγα-κλίμακα του σύμπαντος, την μικρο-κλίμακα των σωματιδίων, και το ανθρώπινο και εξίσου θνητό μέτρο.

Και τέλος ακούμε την μουσική. Η οποία χρησιμοποιεί ως ‘θέμα’ το Astronomy Domine των Pink Floyd, το αρχέτυπο της μουσικής που κοιτάει στα άστρα, περνάει με χαρακτηριστική ευκολία στην μπλουζ του Λούις Άρμστρονγκ, στην κλασική μουσική, και καταλήγει να θρηνεί το θάνατο των σωματιδίων που περιέγραψα παραπάνω με ένα κομμάτι που ακούγεται βγαλμένο από τα βάθη της ιστορίας, παρότι γραμμένο σήμερα. 

Συζητώντας με την ομάδα, τρία είναι τα κυριότερα σημεία που θεωρώ εξαιρετικά σημαντικά: το πρώτο είναι η ελευθερία που διέπει τις μεταξύ τους σχέσεις. Ελευθερία που δίνει - πέρα από το να δημιουργεί τα θαυμαστά που περιέγραψα παραπάνω – τη δυνατότητα οι φωτισμοί να είναι εξίσου ‘χειροποίητοι’ με τα υπόλοιπα κομμάτια της. Με άλλα λόγια, παρότι υπάρχει μια βασική δομή, τίποτα δεν διασφαλίζει ότι ο τρόπος με τον οποίο φωτίζονται τα τεκταινόμενα στη σκηνή την μία βραδιά θα είναι απολύτως ταυτισμένος με τον τρόπο που αυτό θα γίνει την επόμενη. Προσωπικά αυτό το θεωρώ εξίσου αξιοπρόσεκτο, δεδομένου ότι σε συζητήσεις που είχα σχετικά με άλλες παραστάσεις παρατήρησα μια – σχεδόν ψυχαναγκαστική – εμμονή στην ‘τυποποίηση’ μέχρι και της τελευταίας λεπτομέρειας. 

Το δεύτερο, η απόφασή τους να αντιμετωπίσουν το επιστημονικό θέμα με τη ‘χειροποίητη’ τέχνη τους. Δεν κατέφυγαν, δηλαδή, στην τεχνολογία, η οποία τους έδινε την δυνατότητα να παρουσιάσουν με πολύ πιο εύκολο – ίσως και πιο παραστατικό – τρόπο τις εικόνες που συνοδεύουν τον λόγο, αλλά αντίθετα χρησιμοποίησαν τα σώματά, το ταλέντο και τη συλλογική κίνησή τους γι’αυτό το σκοπό.

Το τρίτο, η επιθυμία τους να μην ‘αρκεστούν’ στα κολοσσιαία συμβάντα του σύμπαντος – εκρήξεις άστρων που μετατρέπονται σε υπερκαινοφανή (σουπερνόβα), ξεδίπλωμα του χωροχρόνου που δημιούργησε το σύμπαν, μαύρες τρύπες που παραμονεύουν αθέατες για να καταπιούν άστρα – αλλά να αντιπαραβάλουν σε αυτά τα ευτελή υλικά από τα οποία είναι πλασμένο το ανθρώπινο σώμα, και κατ’επέκταση και η ανθρώπινη ζωή. Και σκοπός αυτού, να σχολιάσουν και υπογραμμίσουν το ότι δεν εκτιμούμε το πόσο πολύτιμη είναι η ζωή, την οποία θεωρούμε δεδομένη.

Το σωματίδιο του Θεού, κι όμΩς κινείται

Σκηνοθεσία & Χορογραφία: κι όμΩς κινείται

Σύλληψη: Δημήτρης Αποστολάκης

Σκηνογραφία: Camilo Bentancor

Μουσική (σύνθεση και ερμηνεία):

Δημήτρης Αποστολάκης

 Κλέων Αντωνίου

Τάκης Κανέλλος

Θοδωρής Ρέλλος

Φωτισμοί: Β. Καψούρος

Βίντεο: Μαρία Αθανασοπούλου 

Κοστούμια :

Α. Μάνεσης και Φ.Μουζάκης

Ερμηνεία:

Δημήτρης Αποστολάκης

Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου

Camilo Bentancor

Βασίλης Δημάς

Αντιγόνη Λινάρδου

Ερμής Μαλκότσης

Ιωάννα Παρασκευοπούλου

Χριστίνα Σουγιουλτζή

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Πειραιώς 206

Τηλέφωνο: 210.34.18.550