Το δάνειο

Ένας απελπισμένος Ισπανός προσπαθεί να πείσει το διευθυντή του – πέμπτου – υποκαταστήματος τράπεζας στο οποίο απευθύνεται, να του δανείσει ένα μικροποσό για κάποια επείγουσα ανάγκη του. 

Το πρόβλημα είναι ότι δεν διαθέτει κανενός είδους υλική εγγύηση παρεκτός του λόγου του. Κατά συνέπεια και αυτός ο διευθυντής αρνείται να το χορηγήσει το δάνειο. Και τότε ο φουκαριάρης καταφεύγει στα μοναδικά όπλα που διαθέτει: τα φυσικά χαρίσματά του.

Εκ πρώτης όψεως τα πράγματα δείχνουν απλά: από την μία πλευρά του τραπεζιού έχουμε τον χτυπημένο από την κρίση μικρό-προς-μεσαίο μεροκαματιάρη, ο οποίος εκλιπαρεί με κάθε τρόπο να του χορηγηθούν τα χρήματα που θα καλύψουν την επείγουσα ανάγκη του.

Από την άλλη κάθεται ο διευθυντής του υποκαταστήματος. Άκαμπτος, οχυρωμένος πίσω από τον κανονισμό, τις ευθύνες του και τον αυστηρό έλεγχο στον οποίο υπόκεινται όλες οι αποφάσεις του «από τους αποπάνω». 

Μόνο που μετά την πρώτη επιφανειακή ανάγνωση τα πράγματα περιπλέκονται.

Και, αυτό γιατί αν εξετάσουμε τα όσα λέει και τις μεθόδους στις οποίες – απειλεί ότι – θα καταφύγει ο επίδοξος δανειολήπτης θα διαπιστώσουμε ότι στην πραγματικότητα ζητάει – απαιτεί – από τον διευθυντή του υποκαταστήματος να παραβεί άλλη μία φορά τους κανόνες. 

Όπως δηλαδή συμπεριφέρονταν οι τράπεζες προ κρίσης, κάτι για το οποίο κατηγορεί σε κάποιο σημείο τον συνομιλητή του. 

Χωρίς να συνειδητοποιεί ή να παραβλέπει ότι αυτό ακριβώς – η μη τήρηση δηλαδή των αναγκαίων κανόνων – είναι ο καταλυτικός παράγοντας που οδήγησε στη σημερινή κρίση που όλοι λίγο ή πολύ βιώνουμε. 

Με αποτέλεσμα να συντηρείται ο υφιστάμενος φαύλος κύκλος, και ταυτόχρονα να καλλιεργείται το έδαφος για την επόμενη – ίσως πιο οξεία – κρίση που θα δημιουργήσει και άλλα οικονομικά, και δυστυχώς όχι μόνο, θύματα.

Με πρώτο ίσως από αυτά το διευθυντή της τράπεζας, ο οποίος οδηγείται στην ίδια καταστροφική απελπισία στην οποία οδηγήθηκε ο δανειολήπτης.

Με συνέπεια να μην ξέρεις τελικά ποιον από τους δύο να λυπηθείς περισσότερο.

Από την μία ο επίδοξος δανειολήπτης του Γιάννη Σαρακατσάνη: απελπισμένος, πονηρός, αλλά και άπληστος, ελπίζοντας να πάρει περισσότερα χρήματα τελικά, στεκόμενος κυριολεκτικά σαν γύπας επάνω από το 'κουφάρι' του συνομιλητή του.

Και από την άλλη, ο διευθυντής της τράπεζας του Μιχάλη Οικονόμου: αρχικά ψύχραιμος και απαθής, κοιτάει αφυψηλού τον φουκαρά που ζητιανεύει τη βοήθειά του. Και καταλήγει κατεστραμμένος, χωρίς σπίτι και οικογένεια, να ικετεύει για την συμπάθειά του, σε μια σχεδόν πλήρη αντιστροφή των ρόλων.

Ξέρω πως ίσως ακουστεί σκληρό, αλλά τα βάσανα αυτών των δύο ανθρώπων προκαλούν γέλιο. Πολύ γέλιο. Που ενισχύεται ακόμη περισσότερο από το αληθοφανές παίξιμο των ηθοποιών, σε μία πραγματικά ιδανική διανομή. Και συμπληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο από την ευφυή μουσική, η οποία σε κάποιες στιγμές 'σχολιάζει', και σε κάποιες άλλες σχεδόν αντιπαρατίθεται στα όσα συμβαίνουν επί σκηνής.

Το δάνειο του Τζόρντι Γκαλθεράν

Συντελεστές

Μετάφραση: Els de Paros

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Παντελής Δεντάκης

Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς

Σκηνικά-Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού

Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπριμπίλης

Βοηθοί σκηνοθέτη: Κατερίνα Λυπηρίδου, Κατερίνα Παναγιωτάκη

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μιχάλης Οικονόμου, Γιάννης Σαρακατσάνης

Παραστάσεις: Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00

Θέατρο ΓΚΛΟΡΙΑ, Ιπποκράτους 7, Αθήνα,                                                                                                                           
Τηλέφωνο: 2103600832