Θέατρο

Μόλις επέστρεψα από την παράσταση
Μόλλη Σουήνη, στο θέατρο Κνωσσός.

Δύσκολο το θέμα της.

Η - πρακτικά εκ γενετής - τυφλή
Μόλλη αποφασίζει να υποστεί μια
εγχείρηση που μπορεί να της δώσει
ένα ποσοστό της χαμένης όρασής της.

Και ενώ όλα φαίνεται να πηγαίνουν
καλά, η Μόλλη αρνείται να
αποδεχτεί την καινούρια
πραγματικότητα που
παρουσιάζεται μπροστά της.





Πιθανόν το θέμα να απέτρεψε τον κόσμο
από το να έρθει για να την παρακολουθήσει.

Όποιος και να είναι ο λόγος, είναι θλιβερό το
θέαμα 17 ατόμων σε μια αίθουσα.

Και ακόμη θλιβερότερη η στιγμή του
χειροκροτήματος.

Που σίγουρα άξιζαν, τόσο η Μόλλη
- η ηθοποιός και σκηνοθέτις Μαρία Σάββα -
όσο και ο γιατρός Ράις - ο Χρήστος Τακτικός -
και ο Φράνκ - ο Άρης Τρουπάκης.

Τόσο θλιβερό που ένιωσα ένα κόμπο
στον λαιμό.

Κρίμα

Ερώτηση II

Πιστεύετε στην αναίτια χαρά;



"Έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές"

Οι καινούριοι Αγγελάκας - Βελιώτης θα είναι εθισμός.

Έξω

Δεν παίζει χρήμα ούτε για ένα ποτό.

Όμως θέλω να βγώ.

Θέλω να βρεθώ μέσα σε κόσμο.

Να νιώσω την ανάσα του

Και...αν δεν γίνομαι υπερβολικά απαιτητικός...

...Θα ήθελα να μου συμβεί αυτό.

Τέλος;

Τους τελευταίους μήνες όλες οι δουλειές που αναλαμβάνω είτε επιστρέφονται ως απαράδεχτες, είτε είναι πολύ κακής ποιότητας, που πάει να πει το ίδιο πάνω κάτω.

Πως και γιατί δεν έχω καταλάβει

Τέρμα τα λεφτά, τέρμα και η αξιοπιστία.

Κουράστηκα.

Με κουράζει ο εαυτός μου.

Καθημερινά όλο και περισσότερο.

Μήπως να το τελειώνουμε;

Να μην κοροϊδεύω άλλο και τον κόσμο.


Και ενώ κατεβαίνεις την Πειραιώς, με την πρόθεση να φτάσεις στην προβλήτα και να συνεχίσεις, ένας τυπάκος από απέναντι βοηθάει ένα ναρκομανή να σταθεί στα πόδια του.

"Ναρκομανής;" Η πρωτότυπη ερώτησή σου.

"Δεν μπορούσε να σταθεί και τον βοήθησα και κοιμόταν και..."

"Αυτό συμβαίνει."

"Μήπως ξέρεις καμιά δουλειά εδώ τριγύρω να κάνω κανένα μεροκάματο;"

"Όχι, δυστυχώς. Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω αλλά δεν ξέρω."

"Είσαι και εσύ σαν εμένα;"

"Τι είσαι εσύ;"

"Ψάχνω από το πρωί να βρω δουλειά. Ότι να'ναι."

"Από που είσαι;"

"Από το Κασμίρ."

Και πως βρέθηκες εδώ;

Είμαι τέσσερα χρόνια εδώ. Τα δύο πρώτα δούλευα και τώρα..."

"Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω αλλά δεν..."

"Τουλάχιστον να πάρω μια τυρόπιτα να φάω"

"Πάμε να σου αγοράσω εγώ κάτι να φας."

Και τότε εσύ, με τα 6 ευρώ στην τσέπη της φόρμας, σταματάς σε ένα περίπτερο και αγοράζεις ένα πακέτο μίνι κρουασάν.

Τα δίνεις και συνεχίζεις τον δρόμο σου.

Φυσικά, ως original δειλός, την πρόθεση την εγκαταλείπεις κάπου εκεί στον Ταύρο.

Και γυρνάς πίσω.

Τι απίστευτη ειρωνεία είναι αυτή;

Chrome Dreams II

Είμαι ακόμη στις
πρώτες ακροάσεις
του νέου πονήματος
του Neil Young.

Είναι τοις πάσι γνωστό
ότι είναι μακράν ο
πλέον αγαπημένος μου
καλλιτέχνης.

Γι'αυτό, θα συγκρατηθώ.

Γνώμη θα εκφέρω
όταν τον χωνέψω.

Μόνο μία παρατήρηση.

Είμαι βέβαιος ότι
δεν υπάρχει άλλος
καλλιτέχνης
- όχι συγκρότημα -
ο οποίος να είναι
σε θέση σήμερα να
γράψει τέτοιας
διάρκειας, έντασης,
ταπεινότητας και
μεγαλοπρέπειας ύμνους.

Όπως αυτόν που ονομάζεται

Ordinary People


Ενημέρωση 1:

Βροχές, μπουμπουνητά, αστραπές.

Ο τετράποδος έκλασε μέντες!

Είναι μονίμως κάτω από το γραφείο και τρέμει σύγκορμος.

Και εγώ σκέφτομαι τα αδέσποτα του κόσμου.

Συναισθηματικές μπαρούφες ε;

Δίκαιο έχεις.

Του Ηλία

Κουράγιο φίλε μου

Hallelujah Jeff Buckley

Κατάδυση.

Εεεε είναι η Λόλα

τα καίει όλα όλα

βάζει παντού φωτιά

χείλια σαν φλο

Βόμβος

Όχι ρε πούστη μου τώρα βρήκαν;

Ποιος να'ναι πάλι.

Τραβάει το δερμάτινο μπουφάν.

Το κρατάει με τον δείκτη.

Βάζει το χέρι στην τσέπη.

Βγάζει το κινητό.

Απότομα τραβάει το ακουστικό
επάνω από τον γιακά του
μπουφάν.

Πατάει το κουμπί.

"Έλα κούκλα μου, τι κάνεις;"

"Γεια σου αγάπη μου. Που είσαι;"

Πάντα η ίδια ερώτηση γαμώτο μου.

"Μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο
και κατευθύνομαι προς το σπίτι".

"Τελείωσες κιόλας;"

"Ναι. Ακύρωσε η άλλη το μάθημα."

"Πάλι;"

"Ναί".

....

"Τι ήθελες να κάνω;"

"Δεν είπα τίποτα αγάπη μου. Α, μόνο πριν ξεχάσω.
Να περάσεις από το σουπερμάρκετ.
Μας τελείωσε το γάλα, το ψωμί, ο τόνος τ"

"Μόνο αυτά;"

"Θα μ'αφήσεις να τελειώσω;"

"Καλά, καλά, θα πάω. Γειά"

"Α, και στήθος κοτόπουλο
να πάρεις, θέλω να"

"Γειάαα".

Πατάει το κουμπί.

Βάζει το τηλέφωνο
πίσω στην τσέπη.

Ω ρε πούστη μου,
πάλι μας φόρτωσαν.
Γάμησέ τα.


Ρίτα Ριτάκι κανένα δεν φοβάσαι εε
Ρίτα Ριτάκι απόψε που κοιμάσαι.

Σιγά μην φοβηθεί
κανέναν αυτή.

Μαρινόπουλος

Μπαίνει μέσα.

Μαζεύει, μαζεύει, μαζεύει.

Στέκεται στην ουρά.

Μπροστά του μια γυναίκα με ένα αγόρι
καθισμένο μέσα στο καρότσι.

"Σέλω σοκολάτα".

"Σου είπα Κωστάκη, έφαγες
πριν σοκολάτα".

"Εγώ σέλω σοκολάτα."

"Δεν έχει άλλη σοκολάτα τώρα"

Το αγόρι αρπάζει κουτιά
τσίχλας και τα πετάει
στο πάτωμα.

"Σέλω σοκολάτα,σέλω σοκολάτα
σέλω σοκολάτα".

"Ελάτε και σ'αυτό το ταμείο",
καλεί η από μηχανής ταμίας.

Με δύο δρασκελιές βρίσκεται
δίπλα της.

Αδειάζει το καλάθι στον ιμάντα,

Η ταμίας τα περνάει μπροστά
από την ακτίνα.

"Είκοσι και σαράντα επτά κύριε".

Πληρώνει, βάζει τα τελευταία στην
πλαστική σακούλα και με τρεις
δρασκελιές βρίσκεται στο δρόμο.

Καθώς περπατάει το κεφάλι του
είναι μισογυρισμένο προς τα
πίσω.

Φτάνει στην πολυκατοικία.

Ανοίγει την πόρτα και
ξεχύνεται προς τα μέσα,

Καθώς φτάνει στο ασανσέρ
ρίχνει μια ματιά στο πάσο.

Σταματάει.

Πιάνει τον φάκελο, κοιτάει
την διεύθυνση και τον χώνει
στην τσέπη του μπουφάν.

Ανοίγει την πόρτα του ασανσέρ.

Πατάει το κουμπί.

Το ασανσέρ σταματάει
στον δεύτερο όροφο.

Με το πόδι σπρώχνει τ
ην πόρτα.

Βγαίνει πλάγια και
αφήνει την πόρτα
να κλείσει πίσω
από την σακούλα.

Τραβάει τα κλειδιά
από την τσέπη
του τζιν του.

Ανοίγει την πόρτα.

Πάει στην κουζίνα,
αφήνει την σακούλα
στο τραπέζι, γυρνάει
πίσω και πετάει το
μπουφάν του στον
καναπέ.

Προχωράει στον
διάδρομο και
φτάνει στο γραφείο.

Πατάει το κουμπί για να
ανάψει το λάπτοπ.

Βγαίνει στο διάδρομο.

Καθώς προχωράει
ανεβάζει το διακόπτη
του θερμοσίφωνα.

Μπαίνει στην κουζίνα.

Αδειάζει την σακούλα και
την πετάει στα σκουπίδια.

Επιστρέφει στο καθιστικό,
βγάζει το γράμμα από την
τσέπη του μπουφάν,
πάει στο γραφείο, κάθεται
και το αφήνει δίπλα του.

Ανοίγει το email, διαβάζει
τα εισερχόμενα.

Ξαπλώνει πίσω στην καρέκλα.

Πιάνει το φάκελο.

Τον κοιτάει.

Τραβάει την άκρη
του καλύμματος
και τον ανοίγει.

Ξεδιπλώνει το γράμμα

"Αγαπητέ κύριε Τσιβιτσίδη,

Σας ευχαριστούμε πολύ για το ενδιαφέρον
σας να ενταχθείτε στην ομάδα μας.
Το βιογραφικό σας είναι πραγματικά
εντυπωσιακό, αλλά υπερβαίνει τις
απαιτήσεις που θέτουμε για την
συγκεκριμένη θέση.
Θα το διατηρήσουμε στο αρχείο
μας και σε περίπτωση που βρεθεί
θέση ανάλογη με τα προσόντα σας
θα επικοινωνήσουμε μαζί σας."

Μετά τιμής"

Κοιτάει το γράμμα.

Σηκώνεται και κατεβάζει
το διακόπτη του θερμοσίφωνα.

Πάει στο υπνοδωμάτιο, βγάζει
το τηλέφωνο από την τσέπη
του τζιν του, κάθεται στο
κρεβάτι και αρχίζει να γδύνεται.

Πάει στο μπάνιο, ανοίγει το
ζεστό και το κρύο νερό.

Βγαίνει στο διάδρομο, πάει
στο γραφείο και κάθεται στην
καρέκλα.

Κατεβάζει το σταθερό.

Πατάει τα πλήκτρα του κινητού.

"Και οι τελευταίοι το ίδιο.

Σε παρακαλώ να μην στεναχωρηθείς.

Φιλιά"

Στέλνει το μήνυμα
και σβήνει το κινητό.

Ψάχνει ένα σταθμό στο ίντερνετ.

Τον βρίσκει, σηκώνεται και
επιστρέφει στο μπάνιο.

Ανοίγει το ντουλάπι και
βγάζει ένα ξυραφάκι.

Μπαίνει στο μισογεμάτο
μπάνιο.

Κοιτάει για λίγο το
ξυραφάκι.

Τεντώνει το αριστερό
του χέρι και χαράζει
την φλέβα.

Αίμα.

Βάζει το ξυράφι στο
αριστερό, τεντώνει
το δεξί και χαράζει
την φλέβα.

Αφήνει το ξυράφι
να πέσει.

Κλείνει τα μάτια
και ακουμπάει
το κεφάλι του
στον τοίχο.

Έχω ένα παπάκι να μου κάνει πα

να μου κάνει πα, πα, πα

Και ένα κουνελάκι που όλο μου κουνάει

που όλο μου κουνάει τ' αφτιά

Μισανοίγει τα μάτια του.

Χαμογελάει.

Καλύτερο νανούρισμα
δεν θα μπορούσα να
ζητήσω.


Και νόμιζα ότι μπλόκαρε η φαντασία μου

Χανούμηηηηη

Καλέ πυροβολημένε χανούμη, που είναι το “Σουλτάν Μερεμέτ” που μου υποσχέθηκες;
Ε;
Ε;
Αναβλήθηκε;
Μα γιατί;
Θέλωωωω

New Life

Υποσχέθηκα χθες σε μια κυρία που ανησυχεί ότι θα έγραφα κάτι που θα καταπλήξει τα τεράστια πλήθη που συνωστίζονται μπροστά στους υπολογιστές τους για να με διαβάσουν.

Κάτι έξω από την συνηθισμένη μίρλα και γκρίνια μου.

Έλα μου όμως που χθες το ιντερνετ μου κούναγε μαντίλι στο βάθος, αλλά δεν πλησίαζε με τίποτα!

Όπως και να έχει, σήμερα κατάφερα επιτέλους να μπω.

Είναι και Παρασκευή.

Γι'αυτό, δεν θα γκρινιάξω για τίποτα.

Ούτε για το Motortown στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να δείτε.

Αν και νωρίς, το μόνο που θέλω είναι να ευχηθώ καλό Π/Σ/Κ στο πλήθος.

Και, εφόσον έχει την διάθεση, να ακολουθήσει την προτροπή των Cure!

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Της ΑΤΠ.

Φτιάξε επιτέλους ένα μπλόγκ!


Γέλα Πουλί μου Χάρης και Πάνος


Έκτακτη Ενημέρωση (9-11): Αύριο Σάββατο, γύρω στις 2:00 με 3:00, όσοι και όσες επιθυμούν μπορούν να βρεθούν στο Άλσος Γαλατσίου για να φυτέψουν ένα δεντράκι. Περισσότερες πληροφορίες στο Σώστε το Γαλάτσι.

Τι γίνεται εδώ;

Μήπως άρχισα να τα χάνω;

Κάνω συνεχόμενα λάθη.

Χάνω το ενδιαφέρον μου
για πράγματα που μέχρι
τώρα αποτελούσαν το
επίκεντρο του σύμπαντος μου.

Αδιαφορώ για βασικά
ζητήματα επιβίωσης.

Κινούμαι σε ρυθμούς
απόλυτα μηχανικούς.

Οτιδήποτε εκτός του
σταθερού με αποσυντονίζει
ή μου προκαλεί πόνο.

Βάζω σε κίνδυνο ανθρώπους
ιδιαίτερα σημαντικούς.

Μοιάζει σαν ένα μέρος του
εαυτού μου να παρατηρεί
όσα συμβαίνουν
τελείως αποστασιοποιημένο.

Και να εμποδίζει το υπόλοιπο
να αναλάβει οποιαδήποτε
"δράση" η οποία θα αλλάξει
με κάποιο τρόπο τα πράγματα.

Θα αντιστρέψει την πτώση.

Ή αυτό που πιστεύω ότι είναι
πτώση.

Γιατί δεν ξέρω τι άλλο να πω.

Πως αλλιώς να το ορίσω.

Και δεν ξέρω καν εάν μπορεί
να του αποδοθεί αυτό το όνομα.

Αν, δηλαδή, πληρεί
τις προϋποθέσεις.


Ή μοιάζει σαν η πραγματικότητα
να είναι ένας άγνωστος τόπος,
μακριά από εμένα.

Ο οποίος δεν έχει οποιαδήποτε
επίδραση πάνω μου.

Παρότι ξέρω τι με
περιμένει σε μερικές ημέρες.

Όταν η πραγματικότητα θα
έρθει και πάλι να ζητήσει τα
χρωστούμενα.

Και όμως, ούτε αυτή η
προοπτική με συγκινεί
ή με φοβίζει.

Ξέρω ότι πάντοτε παρουσίαζα
άγνοια του φόβου.

Μου στοίχισε ακριβά.

Τουλάχιστον, όμως, δεν
ήταν μοιραία τα αποτελέσματα

Και πάλι, όμως, αυτό το
πράγμα είναι τελείως
ανεξήγητο.

Και πάρα πολύ εντυπωσιακό.

Κάποιο ρεκόρ θα σπάω.

Κάποια "παράδοση" θα
καταλύω, αποκλείεται να
μην.

Δεν είμαι, όμως, βέβαιος
ότι θέλω να γνωρίζω
ποιο από τα δύο ισχύει.

Ολική Επαναφορά

Νιώθω ωραία τώρα.

Το πρωί είχα την εφιαλτική εμπειρία της κατά μέτωπον συνάντησης με δύο τέρατα:

Την Εθνική Τράπεζα

και

Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία

Απολογισμός:

Τρεις ώρες από την ζωή μου χαμένες.

Πονοκέφαλος.

Τάσεις εμετού.


Γιατί τότε νιώθω καλά τώρα;

Επειδή βρήκα τα τρία συστατικά που μπόρεσαν να με ξαναφέρουν στα ίσα μου:

Το παρακάτω βάλσαμο, που ακούστηκε την ώρα ακριβώς που ετοιμαζόμουν να καταρρεύσω σε δημόσια θέα

Όταν Έρχονται Τα Σύννεφα Μάνος Χατζιδάκις

Η συνομιλία με τις δύο παρακάτω κυρίες, που αποδείχθηκε εξίσου ευεργετική.

Τζοτζα

Μάρω

Ένα καλό φαγητό, ίδιας παρασκευής, που στην συγκεκριμένη περίπτωση υπείχε την θέση νέκταρ.