Τι γίνεται εδώ;

Μήπως άρχισα να τα χάνω;

Κάνω συνεχόμενα λάθη.

Χάνω το ενδιαφέρον μου
για πράγματα που μέχρι
τώρα αποτελούσαν το
επίκεντρο του σύμπαντος μου.

Αδιαφορώ για βασικά
ζητήματα επιβίωσης.

Κινούμαι σε ρυθμούς
απόλυτα μηχανικούς.

Οτιδήποτε εκτός του
σταθερού με αποσυντονίζει
ή μου προκαλεί πόνο.

Βάζω σε κίνδυνο ανθρώπους
ιδιαίτερα σημαντικούς.

Μοιάζει σαν ένα μέρος του
εαυτού μου να παρατηρεί
όσα συμβαίνουν
τελείως αποστασιοποιημένο.

Και να εμποδίζει το υπόλοιπο
να αναλάβει οποιαδήποτε
"δράση" η οποία θα αλλάξει
με κάποιο τρόπο τα πράγματα.

Θα αντιστρέψει την πτώση.

Ή αυτό που πιστεύω ότι είναι
πτώση.

Γιατί δεν ξέρω τι άλλο να πω.

Πως αλλιώς να το ορίσω.

Και δεν ξέρω καν εάν μπορεί
να του αποδοθεί αυτό το όνομα.

Αν, δηλαδή, πληρεί
τις προϋποθέσεις.


Ή μοιάζει σαν η πραγματικότητα
να είναι ένας άγνωστος τόπος,
μακριά από εμένα.

Ο οποίος δεν έχει οποιαδήποτε
επίδραση πάνω μου.

Παρότι ξέρω τι με
περιμένει σε μερικές ημέρες.

Όταν η πραγματικότητα θα
έρθει και πάλι να ζητήσει τα
χρωστούμενα.

Και όμως, ούτε αυτή η
προοπτική με συγκινεί
ή με φοβίζει.

Ξέρω ότι πάντοτε παρουσίαζα
άγνοια του φόβου.

Μου στοίχισε ακριβά.

Τουλάχιστον, όμως, δεν
ήταν μοιραία τα αποτελέσματα

Και πάλι, όμως, αυτό το
πράγμα είναι τελείως
ανεξήγητο.

Και πάρα πολύ εντυπωσιακό.

Κάποιο ρεκόρ θα σπάω.

Κάποια "παράδοση" θα
καταλύω, αποκλείεται να
μην.

Δεν είμαι, όμως, βέβαιος
ότι θέλω να γνωρίζω
ποιο από τα δύο ισχύει.