Τέλος;

Τους τελευταίους μήνες όλες οι δουλειές που αναλαμβάνω είτε επιστρέφονται ως απαράδεχτες, είτε είναι πολύ κακής ποιότητας, που πάει να πει το ίδιο πάνω κάτω.

Πως και γιατί δεν έχω καταλάβει

Τέρμα τα λεφτά, τέρμα και η αξιοπιστία.

Κουράστηκα.

Με κουράζει ο εαυτός μου.

Καθημερινά όλο και περισσότερο.

Μήπως να το τελειώνουμε;

Να μην κοροϊδεύω άλλο και τον κόσμο.


Και ενώ κατεβαίνεις την Πειραιώς, με την πρόθεση να φτάσεις στην προβλήτα και να συνεχίσεις, ένας τυπάκος από απέναντι βοηθάει ένα ναρκομανή να σταθεί στα πόδια του.

"Ναρκομανής;" Η πρωτότυπη ερώτησή σου.

"Δεν μπορούσε να σταθεί και τον βοήθησα και κοιμόταν και..."

"Αυτό συμβαίνει."

"Μήπως ξέρεις καμιά δουλειά εδώ τριγύρω να κάνω κανένα μεροκάματο;"

"Όχι, δυστυχώς. Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω αλλά δεν ξέρω."

"Είσαι και εσύ σαν εμένα;"

"Τι είσαι εσύ;"

"Ψάχνω από το πρωί να βρω δουλειά. Ότι να'ναι."

"Από που είσαι;"

"Από το Κασμίρ."

Και πως βρέθηκες εδώ;

Είμαι τέσσερα χρόνια εδώ. Τα δύο πρώτα δούλευα και τώρα..."

"Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω αλλά δεν..."

"Τουλάχιστον να πάρω μια τυρόπιτα να φάω"

"Πάμε να σου αγοράσω εγώ κάτι να φας."

Και τότε εσύ, με τα 6 ευρώ στην τσέπη της φόρμας, σταματάς σε ένα περίπτερο και αγοράζεις ένα πακέτο μίνι κρουασάν.

Τα δίνεις και συνεχίζεις τον δρόμο σου.

Φυσικά, ως original δειλός, την πρόθεση την εγκαταλείπεις κάπου εκεί στον Ταύρο.

Και γυρνάς πίσω.

Τι απίστευτη ειρωνεία είναι αυτή;