Αμαλία, το πρόσωπο της Ελευθεροτυπίας για το 2007

Το ξέρω, είπα ότι δεν θα ξανασχοληθώ με την Ελευθεροτυπία.

Την επιλογή, ωστόσο, των αναγνωστών και του Χρήστου Μιχαηλίδη για το πρόσωπο της χρονιάς είναι αδύνατον να την αφήσω να περάσει απαρατήρητη.

Η Αμαλία.

Πολύ σωστά

Πολέμησε - η ίδια και η οικογένειά της - ένα εχθρό που δεν μπορείς πουθενά να κτυπήσεις.

Και δεν αναφέρομαι στον καρκίνο.

Αλλά στο "Ελληνικό κράτος" με χίλια εισαγωγικά.

Η σκέψη και μόνο ότι πέθανε επειδή κάποιοι δεν έκαναν την δουλειά για την οποία πληρώνονται σε τρελαίνει.

Συγχωρέστε με αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα γι'αυτό.

Δεν έχουν αξία τα λόγια μου.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η θετική αντιμετώπιση που ο Μιχαηλίδης επιφυλάσσει στους μπλόγκερ.

Αν ερμήνευσα σωστά τα γραφόμενά του, θεωρεί ούτε λίγο ούτε πολύ ότι έχουν πραγματική δύναμη για να επέμβουν στην διαμόρφωση των των πραγμάτων, είτε αυτά ονομάζονται υγεία είτε περιβάλλον.

Ισχύει κάτι τέτοιο;

Συγχωρέστε την επιφύλαξή μου τέτοια ημέρα.

Ελπίζω να περάσετε όμορφα την Παραμονή της Χρονιάς που Έρχεται.

Χαρά!

Εγώ, πάντως, το πήρα το δώρο που ήθελα φέτος!
Περισσότερα όταν εντρυφήσω.



Ελπίζω όσοι θα βγείτε απόψε να περάσετε όμορφα την βραδιά σας.

Και λιιιίγη αυτοπειθαρχία στο ποτό, δεν βλάφτει!

Ενημέρωση 1 (ώρα 3:45 της 30ής 12 του 2007): Τώρα μόλις ανακάλεσα την μία από τις δύο ερμηνείες που εγώ δίνω στην λέξη Παράδεισος. Ένα βιβλίο - όχι ό,τι κι'ό,τι - Το Χαμόγελο της Τζοκόντας και ένα ποτό - Jack Daniels με πάγο.

Η δεύτερη είναι ένα κορίτσι που στα μάτια του βλέπω πόθο, να κολλάει επάνω μου. Και η τριβή να παράγει - σχεδόν αφόρητη - θερμότητα.

Απαραίτητη διευκρίνηση: Η σειρά είναι αντίθετη. Την άλλαξα μόνο και μόνο επειδή βιώνω το δεύτερο.

Παιχνιδάκια, παιχνιδάκια;!;

Ο S με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι.


Παρότι πολύς καιρός πέρασε από την τελευταία φορά που
συμμετείχα σε ένα τέτοιο, θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ!

Το παιχνίδι έχει να κάνει με τραγούδια που μας αγγίζουν.

Οπότε θα ανεβάσω κάποια από αυτά που με αγγίζουν αυτό
τον καιρό, αφήνοντας πίσω κάποια που ανέφερα σε άλλες στιγμές.











Και δύο κομμάτια που θέλω να έχετε.

Το τέλος ενός καλοκαιρινού έρωτα Νίκος Γράψας

Πιες Σωκράτης Μάλαμας

Λυπάμαι που εγώ δεν θα καλέσω κάποιους, αλλά είναι τόσοι πολλοί που τελικά καταλήγει αστείο.

Γι'αυτό, όποιος θα ήθελε, έχει ανοικτή πρόσκληση από εμένα.

Χνούδι

Ευχαριστώ πολύ.

Λυπάμαι που άργησα να το δω.

Αυτό είναι το δικό μου δωράκι για εσένα.



Όπως Ξυπνούν οι Εραστές Γιάννης Αγγελάκας - Νίκος Βελιώτης

Ordinary People

Επαναλαμβάνομαι, το ξέρω.

Κάποια πράγματα, είτε το θες είτε όχι, δεν μπορείς να τα αποφύγεις.

Ορίστε λοιπόν, ο τρισμέγιστος Neil σε ένα καταπληκτικό τραγούδι.

Αυτή την φορά σε ζωντανή εκτέλεση!

Neil Young - Ordinary People
Uploaded by LeBalayeur

Ευχές

Ελπίζω να περάσετε όλοι όσο πιο όμορφα γίνεται τις ημέρες των γιορτών.

Και όσοι θα πάτε αλλού να έρθετε πίσω, ναι;


The return of Pan The Waterboys


I Believe in Miracles The Ramones


Luvstory Sigur Ros & Mogwai


Το καπηλειό Χαΐνηδες


Σεξ Ημισκούμπρια


Ταξίδι στην Γη (mix) Πόπη Αστεριάδη

Ευχή

Τώρα τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να ηρεμεί μόνο με αυτή την μουσική.

Επιδρά κατευθείαν στον εγκέφαλο και την ψυχή μου.

Ελπίζω να νιώσεις το ίδιο.

Lifo Not Αny Μore

Μέχρι τώρα την γλύτωσε φτηνά.

Μετά όμως από αυτό που είδα στην

Niemandsrose,

Φτάνει.

Εχεμύθεια

Η Αρλέτα σε ένα καταπληκτικό (και λίγα γράφω) τραγούδι σε στίχους του Άλκη Αλκαίου και μουσική του Νίκου Ζούδιαρη.

Please

Please

Please

Όποιος το διαθέτει και θα ήθελε να το μοιραστεί...

Πόσο χαίρομαι που είμαι χαμένος στο δίκτυο!
Ευχαριστώ Λου.

Απολαύστε!

Εχεμύθεια Αρλέτα

Τίγρεις

Θανατηφόρα Όμορφες

Οπωσδήποτε να δείτε το βίντεο!!!




Το πρότεινε η ΑΤΠ. Σωστή!

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Hurt - Nine Inch Nails & David Bowie live

Δεν είμαι τρελός οπαδός ούτε των Nine Inche Nails, ούτε του Bowie.

Αλλά εδώ κόλλησα.





Εδώ θα διαβάσετε την Λου. Αξίζει.

Να'σαι καλά ρε Georgee! Με έκανες και γέλασα πάλι, πρωί πρωί.

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει...

...τι γράφει εδώ;

Επίθεση από ΛΑΟΣ

Στο μεταξύ, ξαφνική επίθεση από τα... δεξιά δέχθηκε χθες ο Συνασπισμός με αφορμή την αλλαγή ηγεσίας στην Κουμουνδούρου. Με ανακοίνωσή του ο ΛΑΟΣ τονίζει ότι η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί και τη γενικότερη κρίση του μοντέλου της «λάιτ Αριστεράς», ενώ επιτίθεται και στον Αλέξη Τσίπρα λέγοντας πως ο ΣΥΝ μάλλον θα εξελιχθεί σε «παιδική χαρά» αν το δαχτυλίδι λάβει ο εκπρόσωπος της γενιάς των 18-25 Αλέξης Τσίπρας, που σύμφωνα με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό «είναι πρωταγωνιστής της ρατσιστικής άποψης ότι οι άνω των 25 δεν ενδιαφέρουν τον χώρο».

Μάλλον πρέπει να είμαι στα τελευταία στάδια.

Δεν καταλαβαίνω τίποτα πλέον!

Τα Νέα

Σε όσους νιώθουν ή θα ήθελαν να είναι δέντρα

Εγώ ήθελα να γίνω δέντρο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

Οι μέρες που δικάζουν

Έρχονται πια οι μέρες που δικάζουν

Θα μετρηθούν τα ποσοστά μας

Και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας

δεν το φοβάμαι, ούτε το θέλω

Μα δεν υπάρχουν λαγοί μες στο καπέλο

Τώρα θα δούμε τα λεφτά μας τι αγοράζουν

Κι αν όλα βγουν αληθινά

δεν θα χαρώ ούτε θα κλάψω

και δεν θα πω, στο είχα πει

δεν ξέρω πως, ούτε γιατί

Χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θα ανάψω

Και τα παιδιά που χάσανε την μπάλα

που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους

Βλέπουν να χάνεται η στεριά τους

και δεν το θέλουν, και φοβούνται

Πως όλα τώρα θα ’ναι λίγα και μικρά

Κι ούτε τα λάθη τους δεν θα ’ναι πια μεγάλα

Κι αν όλα βγουν αληθινά

δεν θα χαρώ ούτε θα κλάψω

και δεν θα πω, στο είχα πει

δεν ξέρω πως, ούτε γιατί

Χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θα ανάψω

Μήπως θα ήθελε κάποιος να μοιραστεί
αυτό το απίστευτο κομμάτι;

Ενημέρωση 1 (4 - 12): Με ποδήλατο τον βλέπω τελικά τον Χατζηδάκη να πηγαινοέρχεται στις Βρυξέλλες!

Στιγμές

Στιγμές χαράς.

Γύρω από ένα τραπέζι.

Με δύο γνωστούς που
μπορεί να εξελιχθούν
σε φίλους.

Με κρασάκι, μεζέδες
και κουβεντούλα
που όσο περνάει
η ώρα εξελίσσεται
σε μεθυσμένη.

Ή μάλλον πιωμένη.

Και έρχεται και
ο ιδιοκτήτης.

Τεράστιο άτομο!

Και το πράγμα
ξεφεύγει.

Και νιώθεις
όμορφα.

Σχεδόν ξεχνάς την
πραγματικότητα.

Που περιμένει
στην γωνία.

Απειλητική.

Αλλά εσύ πίνεις, τσιμπάς,
γελάς και συνεισφέρεις
τις δικές σου τις εξυπνάδες.

Και μετά περπατάς μέχρι
το σπίτι.

Και είσαι ακόμη
φτιαγμένος.

Και δεν θες να τελειώσει
αυτό.

Επειδή νιώθεις το αύριο
κοντύτερα.

Ρίχνεις ένα χαμόγελο
και το κάνεις πέρα.

Και κάθεσαι στον
υπολογιστή.

Γιατί θες τις στιγμές
αυτές να τις
"αποθανατίσεις".

Το πάρτι Μάνος Χατζιδάκις

Θέατρο

Μόλις επέστρεψα από την παράσταση
Μόλλη Σουήνη, στο θέατρο Κνωσσός.

Δύσκολο το θέμα της.

Η - πρακτικά εκ γενετής - τυφλή
Μόλλη αποφασίζει να υποστεί μια
εγχείρηση που μπορεί να της δώσει
ένα ποσοστό της χαμένης όρασής της.

Και ενώ όλα φαίνεται να πηγαίνουν
καλά, η Μόλλη αρνείται να
αποδεχτεί την καινούρια
πραγματικότητα που
παρουσιάζεται μπροστά της.





Πιθανόν το θέμα να απέτρεψε τον κόσμο
από το να έρθει για να την παρακολουθήσει.

Όποιος και να είναι ο λόγος, είναι θλιβερό το
θέαμα 17 ατόμων σε μια αίθουσα.

Και ακόμη θλιβερότερη η στιγμή του
χειροκροτήματος.

Που σίγουρα άξιζαν, τόσο η Μόλλη
- η ηθοποιός και σκηνοθέτις Μαρία Σάββα -
όσο και ο γιατρός Ράις - ο Χρήστος Τακτικός -
και ο Φράνκ - ο Άρης Τρουπάκης.

Τόσο θλιβερό που ένιωσα ένα κόμπο
στον λαιμό.

Κρίμα

Ερώτηση II

Πιστεύετε στην αναίτια χαρά;



"Έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές"

Οι καινούριοι Αγγελάκας - Βελιώτης θα είναι εθισμός.

Έξω

Δεν παίζει χρήμα ούτε για ένα ποτό.

Όμως θέλω να βγώ.

Θέλω να βρεθώ μέσα σε κόσμο.

Να νιώσω την ανάσα του

Και...αν δεν γίνομαι υπερβολικά απαιτητικός...

...Θα ήθελα να μου συμβεί αυτό.

Τέλος;

Τους τελευταίους μήνες όλες οι δουλειές που αναλαμβάνω είτε επιστρέφονται ως απαράδεχτες, είτε είναι πολύ κακής ποιότητας, που πάει να πει το ίδιο πάνω κάτω.

Πως και γιατί δεν έχω καταλάβει

Τέρμα τα λεφτά, τέρμα και η αξιοπιστία.

Κουράστηκα.

Με κουράζει ο εαυτός μου.

Καθημερινά όλο και περισσότερο.

Μήπως να το τελειώνουμε;

Να μην κοροϊδεύω άλλο και τον κόσμο.


Και ενώ κατεβαίνεις την Πειραιώς, με την πρόθεση να φτάσεις στην προβλήτα και να συνεχίσεις, ένας τυπάκος από απέναντι βοηθάει ένα ναρκομανή να σταθεί στα πόδια του.

"Ναρκομανής;" Η πρωτότυπη ερώτησή σου.

"Δεν μπορούσε να σταθεί και τον βοήθησα και κοιμόταν και..."

"Αυτό συμβαίνει."

"Μήπως ξέρεις καμιά δουλειά εδώ τριγύρω να κάνω κανένα μεροκάματο;"

"Όχι, δυστυχώς. Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω αλλά δεν ξέρω."

"Είσαι και εσύ σαν εμένα;"

"Τι είσαι εσύ;"

"Ψάχνω από το πρωί να βρω δουλειά. Ότι να'ναι."

"Από που είσαι;"

"Από το Κασμίρ."

Και πως βρέθηκες εδώ;

Είμαι τέσσερα χρόνια εδώ. Τα δύο πρώτα δούλευα και τώρα..."

"Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω αλλά δεν..."

"Τουλάχιστον να πάρω μια τυρόπιτα να φάω"

"Πάμε να σου αγοράσω εγώ κάτι να φας."

Και τότε εσύ, με τα 6 ευρώ στην τσέπη της φόρμας, σταματάς σε ένα περίπτερο και αγοράζεις ένα πακέτο μίνι κρουασάν.

Τα δίνεις και συνεχίζεις τον δρόμο σου.

Φυσικά, ως original δειλός, την πρόθεση την εγκαταλείπεις κάπου εκεί στον Ταύρο.

Και γυρνάς πίσω.

Τι απίστευτη ειρωνεία είναι αυτή;

Chrome Dreams II

Είμαι ακόμη στις
πρώτες ακροάσεις
του νέου πονήματος
του Neil Young.

Είναι τοις πάσι γνωστό
ότι είναι μακράν ο
πλέον αγαπημένος μου
καλλιτέχνης.

Γι'αυτό, θα συγκρατηθώ.

Γνώμη θα εκφέρω
όταν τον χωνέψω.

Μόνο μία παρατήρηση.

Είμαι βέβαιος ότι
δεν υπάρχει άλλος
καλλιτέχνης
- όχι συγκρότημα -
ο οποίος να είναι
σε θέση σήμερα να
γράψει τέτοιας
διάρκειας, έντασης,
ταπεινότητας και
μεγαλοπρέπειας ύμνους.

Όπως αυτόν που ονομάζεται

Ordinary People


Ενημέρωση 1:

Βροχές, μπουμπουνητά, αστραπές.

Ο τετράποδος έκλασε μέντες!

Είναι μονίμως κάτω από το γραφείο και τρέμει σύγκορμος.

Και εγώ σκέφτομαι τα αδέσποτα του κόσμου.

Συναισθηματικές μπαρούφες ε;

Δίκαιο έχεις.

Του Ηλία

Κουράγιο φίλε μου

Hallelujah Jeff Buckley

Κατάδυση.

Εεεε είναι η Λόλα

τα καίει όλα όλα

βάζει παντού φωτιά

χείλια σαν φλο

Βόμβος

Όχι ρε πούστη μου τώρα βρήκαν;

Ποιος να'ναι πάλι.

Τραβάει το δερμάτινο μπουφάν.

Το κρατάει με τον δείκτη.

Βάζει το χέρι στην τσέπη.

Βγάζει το κινητό.

Απότομα τραβάει το ακουστικό
επάνω από τον γιακά του
μπουφάν.

Πατάει το κουμπί.

"Έλα κούκλα μου, τι κάνεις;"

"Γεια σου αγάπη μου. Που είσαι;"

Πάντα η ίδια ερώτηση γαμώτο μου.

"Μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο
και κατευθύνομαι προς το σπίτι".

"Τελείωσες κιόλας;"

"Ναι. Ακύρωσε η άλλη το μάθημα."

"Πάλι;"

"Ναί".

....

"Τι ήθελες να κάνω;"

"Δεν είπα τίποτα αγάπη μου. Α, μόνο πριν ξεχάσω.
Να περάσεις από το σουπερμάρκετ.
Μας τελείωσε το γάλα, το ψωμί, ο τόνος τ"

"Μόνο αυτά;"

"Θα μ'αφήσεις να τελειώσω;"

"Καλά, καλά, θα πάω. Γειά"

"Α, και στήθος κοτόπουλο
να πάρεις, θέλω να"

"Γειάαα".

Πατάει το κουμπί.

Βάζει το τηλέφωνο
πίσω στην τσέπη.

Ω ρε πούστη μου,
πάλι μας φόρτωσαν.
Γάμησέ τα.


Ρίτα Ριτάκι κανένα δεν φοβάσαι εε
Ρίτα Ριτάκι απόψε που κοιμάσαι.

Σιγά μην φοβηθεί
κανέναν αυτή.

Μαρινόπουλος

Μπαίνει μέσα.

Μαζεύει, μαζεύει, μαζεύει.

Στέκεται στην ουρά.

Μπροστά του μια γυναίκα με ένα αγόρι
καθισμένο μέσα στο καρότσι.

"Σέλω σοκολάτα".

"Σου είπα Κωστάκη, έφαγες
πριν σοκολάτα".

"Εγώ σέλω σοκολάτα."

"Δεν έχει άλλη σοκολάτα τώρα"

Το αγόρι αρπάζει κουτιά
τσίχλας και τα πετάει
στο πάτωμα.

"Σέλω σοκολάτα,σέλω σοκολάτα
σέλω σοκολάτα".

"Ελάτε και σ'αυτό το ταμείο",
καλεί η από μηχανής ταμίας.

Με δύο δρασκελιές βρίσκεται
δίπλα της.

Αδειάζει το καλάθι στον ιμάντα,

Η ταμίας τα περνάει μπροστά
από την ακτίνα.

"Είκοσι και σαράντα επτά κύριε".

Πληρώνει, βάζει τα τελευταία στην
πλαστική σακούλα και με τρεις
δρασκελιές βρίσκεται στο δρόμο.

Καθώς περπατάει το κεφάλι του
είναι μισογυρισμένο προς τα
πίσω.

Φτάνει στην πολυκατοικία.

Ανοίγει την πόρτα και
ξεχύνεται προς τα μέσα,

Καθώς φτάνει στο ασανσέρ
ρίχνει μια ματιά στο πάσο.

Σταματάει.

Πιάνει τον φάκελο, κοιτάει
την διεύθυνση και τον χώνει
στην τσέπη του μπουφάν.

Ανοίγει την πόρτα του ασανσέρ.

Πατάει το κουμπί.

Το ασανσέρ σταματάει
στον δεύτερο όροφο.

Με το πόδι σπρώχνει τ
ην πόρτα.

Βγαίνει πλάγια και
αφήνει την πόρτα
να κλείσει πίσω
από την σακούλα.

Τραβάει τα κλειδιά
από την τσέπη
του τζιν του.

Ανοίγει την πόρτα.

Πάει στην κουζίνα,
αφήνει την σακούλα
στο τραπέζι, γυρνάει
πίσω και πετάει το
μπουφάν του στον
καναπέ.

Προχωράει στον
διάδρομο και
φτάνει στο γραφείο.

Πατάει το κουμπί για να
ανάψει το λάπτοπ.

Βγαίνει στο διάδρομο.

Καθώς προχωράει
ανεβάζει το διακόπτη
του θερμοσίφωνα.

Μπαίνει στην κουζίνα.

Αδειάζει την σακούλα και
την πετάει στα σκουπίδια.

Επιστρέφει στο καθιστικό,
βγάζει το γράμμα από την
τσέπη του μπουφάν,
πάει στο γραφείο, κάθεται
και το αφήνει δίπλα του.

Ανοίγει το email, διαβάζει
τα εισερχόμενα.

Ξαπλώνει πίσω στην καρέκλα.

Πιάνει το φάκελο.

Τον κοιτάει.

Τραβάει την άκρη
του καλύμματος
και τον ανοίγει.

Ξεδιπλώνει το γράμμα

"Αγαπητέ κύριε Τσιβιτσίδη,

Σας ευχαριστούμε πολύ για το ενδιαφέρον
σας να ενταχθείτε στην ομάδα μας.
Το βιογραφικό σας είναι πραγματικά
εντυπωσιακό, αλλά υπερβαίνει τις
απαιτήσεις που θέτουμε για την
συγκεκριμένη θέση.
Θα το διατηρήσουμε στο αρχείο
μας και σε περίπτωση που βρεθεί
θέση ανάλογη με τα προσόντα σας
θα επικοινωνήσουμε μαζί σας."

Μετά τιμής"

Κοιτάει το γράμμα.

Σηκώνεται και κατεβάζει
το διακόπτη του θερμοσίφωνα.

Πάει στο υπνοδωμάτιο, βγάζει
το τηλέφωνο από την τσέπη
του τζιν του, κάθεται στο
κρεβάτι και αρχίζει να γδύνεται.

Πάει στο μπάνιο, ανοίγει το
ζεστό και το κρύο νερό.

Βγαίνει στο διάδρομο, πάει
στο γραφείο και κάθεται στην
καρέκλα.

Κατεβάζει το σταθερό.

Πατάει τα πλήκτρα του κινητού.

"Και οι τελευταίοι το ίδιο.

Σε παρακαλώ να μην στεναχωρηθείς.

Φιλιά"

Στέλνει το μήνυμα
και σβήνει το κινητό.

Ψάχνει ένα σταθμό στο ίντερνετ.

Τον βρίσκει, σηκώνεται και
επιστρέφει στο μπάνιο.

Ανοίγει το ντουλάπι και
βγάζει ένα ξυραφάκι.

Μπαίνει στο μισογεμάτο
μπάνιο.

Κοιτάει για λίγο το
ξυραφάκι.

Τεντώνει το αριστερό
του χέρι και χαράζει
την φλέβα.

Αίμα.

Βάζει το ξυράφι στο
αριστερό, τεντώνει
το δεξί και χαράζει
την φλέβα.

Αφήνει το ξυράφι
να πέσει.

Κλείνει τα μάτια
και ακουμπάει
το κεφάλι του
στον τοίχο.

Έχω ένα παπάκι να μου κάνει πα

να μου κάνει πα, πα, πα

Και ένα κουνελάκι που όλο μου κουνάει

που όλο μου κουνάει τ' αφτιά

Μισανοίγει τα μάτια του.

Χαμογελάει.

Καλύτερο νανούρισμα
δεν θα μπορούσα να
ζητήσω.


Και νόμιζα ότι μπλόκαρε η φαντασία μου

Χανούμηηηηη

Καλέ πυροβολημένε χανούμη, που είναι το “Σουλτάν Μερεμέτ” που μου υποσχέθηκες;
Ε;
Ε;
Αναβλήθηκε;
Μα γιατί;
Θέλωωωω

New Life

Υποσχέθηκα χθες σε μια κυρία που ανησυχεί ότι θα έγραφα κάτι που θα καταπλήξει τα τεράστια πλήθη που συνωστίζονται μπροστά στους υπολογιστές τους για να με διαβάσουν.

Κάτι έξω από την συνηθισμένη μίρλα και γκρίνια μου.

Έλα μου όμως που χθες το ιντερνετ μου κούναγε μαντίλι στο βάθος, αλλά δεν πλησίαζε με τίποτα!

Όπως και να έχει, σήμερα κατάφερα επιτέλους να μπω.

Είναι και Παρασκευή.

Γι'αυτό, δεν θα γκρινιάξω για τίποτα.

Ούτε για το Motortown στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να δείτε.

Αν και νωρίς, το μόνο που θέλω είναι να ευχηθώ καλό Π/Σ/Κ στο πλήθος.

Και, εφόσον έχει την διάθεση, να ακολουθήσει την προτροπή των Cure!

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Της ΑΤΠ.

Φτιάξε επιτέλους ένα μπλόγκ!


Γέλα Πουλί μου Χάρης και Πάνος


Έκτακτη Ενημέρωση (9-11): Αύριο Σάββατο, γύρω στις 2:00 με 3:00, όσοι και όσες επιθυμούν μπορούν να βρεθούν στο Άλσος Γαλατσίου για να φυτέψουν ένα δεντράκι. Περισσότερες πληροφορίες στο Σώστε το Γαλάτσι.

Τι γίνεται εδώ;

Μήπως άρχισα να τα χάνω;

Κάνω συνεχόμενα λάθη.

Χάνω το ενδιαφέρον μου
για πράγματα που μέχρι
τώρα αποτελούσαν το
επίκεντρο του σύμπαντος μου.

Αδιαφορώ για βασικά
ζητήματα επιβίωσης.

Κινούμαι σε ρυθμούς
απόλυτα μηχανικούς.

Οτιδήποτε εκτός του
σταθερού με αποσυντονίζει
ή μου προκαλεί πόνο.

Βάζω σε κίνδυνο ανθρώπους
ιδιαίτερα σημαντικούς.

Μοιάζει σαν ένα μέρος του
εαυτού μου να παρατηρεί
όσα συμβαίνουν
τελείως αποστασιοποιημένο.

Και να εμποδίζει το υπόλοιπο
να αναλάβει οποιαδήποτε
"δράση" η οποία θα αλλάξει
με κάποιο τρόπο τα πράγματα.

Θα αντιστρέψει την πτώση.

Ή αυτό που πιστεύω ότι είναι
πτώση.

Γιατί δεν ξέρω τι άλλο να πω.

Πως αλλιώς να το ορίσω.

Και δεν ξέρω καν εάν μπορεί
να του αποδοθεί αυτό το όνομα.

Αν, δηλαδή, πληρεί
τις προϋποθέσεις.


Ή μοιάζει σαν η πραγματικότητα
να είναι ένας άγνωστος τόπος,
μακριά από εμένα.

Ο οποίος δεν έχει οποιαδήποτε
επίδραση πάνω μου.

Παρότι ξέρω τι με
περιμένει σε μερικές ημέρες.

Όταν η πραγματικότητα θα
έρθει και πάλι να ζητήσει τα
χρωστούμενα.

Και όμως, ούτε αυτή η
προοπτική με συγκινεί
ή με φοβίζει.

Ξέρω ότι πάντοτε παρουσίαζα
άγνοια του φόβου.

Μου στοίχισε ακριβά.

Τουλάχιστον, όμως, δεν
ήταν μοιραία τα αποτελέσματα

Και πάλι, όμως, αυτό το
πράγμα είναι τελείως
ανεξήγητο.

Και πάρα πολύ εντυπωσιακό.

Κάποιο ρεκόρ θα σπάω.

Κάποια "παράδοση" θα
καταλύω, αποκλείεται να
μην.

Δεν είμαι, όμως, βέβαιος
ότι θέλω να γνωρίζω
ποιο από τα δύο ισχύει.

Ολική Επαναφορά

Νιώθω ωραία τώρα.

Το πρωί είχα την εφιαλτική εμπειρία της κατά μέτωπον συνάντησης με δύο τέρατα:

Την Εθνική Τράπεζα

και

Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία

Απολογισμός:

Τρεις ώρες από την ζωή μου χαμένες.

Πονοκέφαλος.

Τάσεις εμετού.


Γιατί τότε νιώθω καλά τώρα;

Επειδή βρήκα τα τρία συστατικά που μπόρεσαν να με ξαναφέρουν στα ίσα μου:

Το παρακάτω βάλσαμο, που ακούστηκε την ώρα ακριβώς που ετοιμαζόμουν να καταρρεύσω σε δημόσια θέα

Όταν Έρχονται Τα Σύννεφα Μάνος Χατζιδάκις

Η συνομιλία με τις δύο παρακάτω κυρίες, που αποδείχθηκε εξίσου ευεργετική.

Τζοτζα

Μάρω

Ένα καλό φαγητό, ίδιας παρασκευής, που στην συγκεκριμένη περίπτωση υπείχε την θέση νέκταρ.

Άσε καλύτερα

Άλλοι μεγαλουργούν σε χίλια πράγματα και άλλοι πνίγονται στο σάλιο τους.

Άλλη..

...μια νύχτα αυνανισμού και ονειροπόλησης.


Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου Κόρε Ύδρο

Προειδοποίηση

Έλαβα το ακόλουθο σχόλιο, σε αυτήν εδώ την δημοσίευση:

Πήγα το Σάββατο 20/10 στο Ζυγό να δώ όλη την παρέα (Παπακωνσταντίνου, Μαχαιρίτσα, Ζουγανέλη και Μπουλά) μιας και οι εν λόγω καλλιτέχνες είναι αγαπημένοι και ήθελα να ακούσω νότες από την εφηβεία μου.

Γνώριζα ότι έπρεπε να καταβάλω 160 euro (για 4 άτομα - 2 μπουκάλια κρασί), ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε τα γκαρσόνια στο να μας αντιμετωπίσουν με συμπεριφορά πεζοδρομίου.

Όταν τους ζήτησα να μας φέρουν τα μπουκάλια με το κρασί ένα - ένα στο τραπέζι ώστε να είναι κρύα, γιατί δεν είμαστε αλκοολικοί να πίνουμε σαν νεροφίδες αλλά ούτε χώρος υπήρχε στο μικρό τραπέζι..η απάντηση του μάγκα σερβιτόρου ήταν:

'Ρε χριστιανέ μου, πρέπει να πάρεις 2 μπουκάλια κρασί και θα στα φέρω μαζί'.

Δεν ήθελα να χαλάσω το βράδυ και δεν έδωσα συνέχεια, αλλά ο τύπος άρχισε τα αντίποινα επειδή εξέφρασα το αυτονόητο. Μας σέρβιρε μετά από 40 λεπτά και μας πέταξε το πιάτο με τα στραγάλια.

Αφήνω το καλύτερο για το τέλος. Η απόδειξη εφορίας που κόβουν γράφει Σύνολο:140euro και πάνω της έχουν συραμένη μια δικιά τους απόδειξη που γράφει 160euro

Ποτά: 160 euro - 4 είσοδοι: 20 euro

Σύνολο :140 euro

Ο βαρύς σερβιτόρος δεν έπαιρνε από λόγια όταν του ζήτησα να μου εξηγήσει γιατί πρέπει να πληρώσω 160 και όχι το αυτονόητο που είναι η τιμή του Συνόλου.

Στο τέλος τα πλήρωσα γιατί επέμεινε οτι τόσο πληρώνουν όλοι -

Αφού αυτή η συμπεριφορά μου αξίζει, τους εύχομαι να τα χαρούν τα λεφτά που κλέβουν από τον κόσμο, όσο για τον τρόπο τους είναι ο κλασικός ο μαλάκας ο έλληνας που δεν αλλάζει.

Από αυτούς δεν περιμένω να αλλάξει τίποτα, αλλά μπορώ να αλλαξώ εγώ και περιμένω και από το έγκυρο site σας να δημοσιεύσει την επιστολή μου και να ενημερώσει τους υποψήφιους πελάτες.

Όσο για το σχήμα είναι πολύ καλό (γέλιο και μουσική) αλλά μου έμεινε αυτό που είπε ο Ζουγανέλης 'Πέστε και στους φίλους σας να έρθουν γιατί χτίζουμε σπίτια'.

(Η απόδειξη που μας έδωσαν όπως και τα στοιχεία μου είναι στη διάθεση σας).

mkarvounis

Μην πείτε μετά ότι δεν ξέρατε, έτσι;

Άσχετο: Πως είναι δυνατόν να μου αρέσει εμένα αυτό;;;

Καινούριο Πράγμα Βίκυ Μοσχολιού


Στο κουρασμένο ελαφίνι

Κάτω από το μαξιλάρι Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μάνος Χατζιδάκις, 23 Οκτωβρίου 1925

Μάνος Λοΐζος, 22 Οκτωβρίου 1937

Bob Dylan

Για τις ερμηνευτικές ικανότητες του Dylan διατηρώ πολλές και σοβαρές επιφυλάξεις.

Με κάποιες εξαιρέσεις.

Πιθανόν κυριότερη όλων να είναι το The Times They're A-Changin'

Και νομίζω ότι σε αυτή εδώ την ζωντανή εμφάνιση πραγματικά "εξιλεώνεται" για πολλά.

Έκθεση Ιδεών

Τι καλύτερο για να πολεμήσεις μία ακόμη ημέρα το ταβάνι από μια μαύρη κωμωδία;

Και δη Εγγλέζικη, των απόλυτων δηλαδή μετρ του είδους;

Στο Ένας Θάνατος Σε Μια Κηδεία αναφέρομαι.

Η ιστορία;

Η οικογένεια μαζεύεται για να θάψει τον πατέρα.

Ο ένας αδελφός έχει αναλάβει τα διαδικαστικά, ο άλλος, γνωστός συγγραφέας και καμάρι - φυσικά - της οικογένειας καταφτάνει από την Νέα Υόρκη στην οποία διαμένει μόνιμα

Εμφανίζεται και ένας τυπάκος ο οποίος γνωρίζει για τον "εκλιπόντα" πράγματα που τσουρουφλίζουν.

Ταυτόχρονα, ένα κουτάκι με χάπια ιδιοκατασκευής του σπουδαστή Φαρμακολογίας ξαδέλφου παραπέφτει κάπου.

Χάπια που όποιος τυχερός - άτυχος λάβει, βλέπει τα πάντα πράσινα και είναι μέσ'την τρελή χαρά, σε σημείο γυμνισμού.

Το αποτέλεσμα;

Τα δύο αδέλφια δεν ξέρουν από που να φυλαχτούν, η δε τελετή τινάζεται - επιεικώς - στον αέρα.





Τύχη αγαθή η συν-θέαση κατά πρώτο με την σταθερή πλέον συνοδοιπόρο - πέραν της φίλης - μάρω_κ και την Δώρα.

Εξίσου αγαθή η τύχη δημιουργίας της παρέας των μπλόγκερ με άντρο το bloggerlad, συγνώμη, το Revolt μπαρ εννοούσα, υπό την μουσική καθοδήγηση του αγαπητού Ηλία Δημόπουλου

Χαρούμενο

Μερικές ημέρες, το να κλειστείς σε ένα δωμάτιο και να κοιτάς το ταβάνι, ακούγεται τόσο μα τόσο ελκυστικό

Αν, από την άλλη, αποφασίσεις έστω για λίγο να αφήσεις την ταβανοθεραπεία, διαπιστώνεις ενδιαφέροντα πράγματα.

Όπως για παράδειγμα ότι ο σκύλος σου δεν μπορεί να πηδήξει.
Κάγκελα.

Πολύ Ενδιαφέρον

Τους Nightwish ποτέ δεν τους συμπάθησα.

Οι λόγοι πολλοί.

ΑΛΛΑ!

Όταν η θεά Tarja Turunen

Βγαίνει με τέτοια κομμάτια στο κουρμπέτι.

Κάτι αλλάζει.

Υποπτεύομαι

Ότι το δράμα πλησιάζει στην λύση του.

Ενημέρωση 1 (11 - 10): Βοήθεια γιατρέ μου, δεν είμαι καθόλου μα καθόλου καλά!!!!
Συμφωνώ με τον Δανίκα

Λύπη

Η γιαγία Duck έφυγε για να συναντήσει την αιωνιότητα.

Πι πι πι

Constance Eternal Skyclad

Διαλιέχτεεεεε

Ναρκομανής

Ομοφυλόφιλος

Αλλαξοπιστήσας (αυτό δεν ξέρω καν αν υπάρχει ως λέξη)

Άθεος (δικιά μου προσθήκη - ισχύει)

Αυνάνας (ούτε αυτή η λέξη είμαι σίγουρος αν υπάρχει)

Τεμπέλης

Θύμα (σκύλος γαρ)



Είμαι καλά Τσοπάνα Rave

Απορία

Δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν άνθρωπος ο οποίος μεγάλωσε με ολόκληρη αγέλη σκύλων κυριολεκτικά μέσα στο σπίτι του, να απαιτεί σχεδόν ευθανασία για ένα πλάσμα το οποίο ούτε διανοήθηκε να τον πειράξει.

Και ας είναι αυτός η ίδια η μάνα μου.

Έίναι σκοτάδι...

...μάτια μου πάντα σ'αυτή την πλάση

Όταν βλέπεις αυτό το στίχο να εκπληρώνεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε όλο σου το είναι, τι σου απομένει να κάνεις;

Ενημέρωση 1 (28 - 9): Το παρακάτω βρήκα στο Σπιτάκι

“Πριν από δύο εβδομάδες ένας πολύ καλός φίλος ηχολήπτης, ενώ έστηνε εξοπλισμό σε ένα θέατρο είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Αυτή τη στιγμή είναι εκτός κινδύνου, αλλά έχει πολύ δρόμο μπροστά του.

Ο φίλος εργάστηκε όλο το καλοκαίρι στην περιοδεία των Ιωαννίδη και Μάλαμα σε όλη την Ελλάδα. Οι δύο καλλιτέχνες, καθώς και όλοι οι μουσικοί, τεχνικοί και προμηθευτές εξοπλισμού συμφώνησαν να διοργανώσουν μια συναυλία με σκοπό όλα τα έσοδα να δωθούν για την ιατρική αποκατάστασή του.

Έτσι, την ΤΕΤΑΡΤΗ, 3 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, στο ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ στη Νίκαια, θα γίνει η τελευταία καλοκαιρινή (η περιοδεία έχει λήξει!) συνάντηση του σχήματος, όσοι πιστοί προσέλθετε! Το εισιτήριο κοστίζει 20 ευρώ.

Όσοι ενδιαφέρεστε, διαδώστε το!

Φυσικά θα είμαι εκεί, και από εδώ θα σας ενημερώνω για οποιαδήποτε εξέλιξη - αλλαγή.

Τα λέμε!
Μάριος”

Και μετά

Και μετά σου λεν Ζήσε.

Break it Up*

Ελπίζω η Patti, εκτός από τα απίστευτα τραγούδια της, να μας ευλογήσει και με λίγη από την ενέργειά της.
Να φτάσουμε, δηλαδή, και εμείς στα εξήντα ένα μας και να μπορούμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε ακόμη σε ένα καλύτερο κόσμο.
Για το να τραγουδούμε με τέτοιο - απίστευτο, σχεδόν στα όρια του τρομακτικού - τρόπο δεν το συζητώ καν.

Η χθεσινή βραδιά για εμένα περιείχε μια αποκάλυψη και μια υπενθύμιση.

Την αποκάλυψη του πραγματικού Θεού.
Το όνομα αυτού, Μουσική.
Παγιώθηκε, δηλαδή, μέσα μου η αντίληψη ότι αν υπάρχει κάτι που μπορεί να βοηθήσει - παρηγορήσει - συγκινήσει - διδάξει τον άνθρωπο είναι η Μουσική.
Φτάνει να αποφασίσει να ανοίξει τον εαυτό του σε αυτήν και να ξεφορτωθεί - ει δυνατόν με συνοπτικές διαδικασίες - όλα τα σκουπίδια που τον βαραίνουν.

Την υπενθύμιση του γιατί επέλεξα να επανέλθω στην Αθήνα, με όσες δυσκολίες αυτό συνεπάγεται.
Για βραδιές στους βράχους του Λυκαβηττού - άλλες μοναχικές και άλλες, όπως την χθεσινή, με εξαιρετική και ακραία μουσικόφιλη παρέα, ενώ από κάτω και τριγύρω μαίνεται μια πραγματική επίθεση κατά των αισθήσεων.
Μια επίθεση στην οποία η - εκ των προτέρων - αμαχητί παράδοση οδηγεί σε μέθεξη.


Helpless Patti Smith


*Αυτό ακριβώς ακούω αυτή την στιγμή.


Δίστασα κάπως, επειδή ξέρω την σεμνότητά τους, αλλά θέλω να αφιερώσω αυτό το κείμενο από την μια στον Η και τον Σ (θα κάνεις κανένα μπλόγκ ή μήπως πρέπει να σε παρακαλέσουμε;) και από την άλλη στον Μ, που έκανε επιτέλους το "μεγάλο" βήμα την κατάλληλη στιγμή.


Ενημέρωση 1 (23 - 9): Γι'αυτό το βίντεο θα πρέπει ομαδικά να ευχαριστήσουμε το Χνούδι

ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2007 ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ ΒΕΪΚΟΥ

Καθαρισμός του άλσους Βεϊκου από ξερόχορτα και σκουπίδια
Την Κυριακή 23/9/2007, στο άλσος Βεϊκου θα συνεχίσουμε αυτό που ξεκινήσαμε (και δεν θα σταματήσουμε ποτέ).

Θα συνεχίσουμε διότι η πρώτη μας κίνηση δεν ήταν μια σπασμωδική αντίδραση απέναντι στις εικόνες των πυρκαγιών της Πελοποννήσου και της Εύβοιας.

Θα συνεχίσουμε διότι αυτές οι φωτιές ήταν απλά η σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.

Η ώρα είναι κάπως ελεύθερη, νομίζω όμως ότι όσο πιο πρωί πάμε, τόσο πιο πολύ θα αποδώσουμε.

Από τις 8 και μετά είναι καλά.

Βασικά ο καθένας έρχεται όποτε θέλει και κάθεται όσο θέλει.

Σχετικά με τον τρόπο πρόσβασης και τα υλικά/εργαλεία που μπορεί να φέρει κανείς, στα προηγούμενα ποστ υπάρχουν χρήσιμες πληροφορίες.

Θα έχουμε σίγουρα ένα χορτοκοπτικό, αυτό του φίλου μου του Μίλτου, το οποίο το Σάββατο τα πήγε περίφημα αν και είχε να αντιμετωπίσει πολύ πυκνά και πολύ ψηλά χόρτα.

doctor

Γρουμφ

Οι προσπάθειες επαναφοράς του μπλόγκ απέτυχαν παταγωδώς.
Συνεπώς, αναγκάζομαι να φτιάξω καινούριο.
Γρούμφ!


Όσοι από εσάς δεν δουν τα μπλόγκ τους αναρτημένα στους "φίλους", παρακαλώ να δείξουν κατανόηση. Χρόνος γαρ...