Πας φιρί φιρί Νικόλας Άσιμος (Επιλογή: Daria! Παρότι ο Άσιμος είναι συνώνυμο των Εξαρχείων, το συγκεκριμένο αντιπροσωπεύει ευρύτερες πτυχές του πνεύματος της πλατείας!)
Και εκεί που ξαφνικά Συ δεν υπάρχεις γιατί στην εκ προμελέτης δοσμένη τροχιά μιας σφαίρας βρέθηκες, εγώ, γεννιέμαι.
Απρόσωπος, ασχημάτιστος, άμορφος ακόμα, πλην όμως φλογοβόλος και λιθοβόλος θραύστης των κρυστάλλων που διαφυλάττουν την ενεστώτα πώληση της ύπαρξής Σου, πυρπολητής των κάδων που περιέχουν τ' απόβλητα της μνήμης τους.
Α! το στερητικόν στις Λέξεις μιας γενιάς, Αλέξης.
Α-Λέξεις :
αιμορραγική κατάληψις των ασφάλτων, των οδοστρωμάτων, των προθηκών και των τμημάτων επιτέλους! Για πρώτη φορά, ο αληθώς αναμάρτητος τον λίθο βαλέτω!
Α-Λέξεις:
και είναι πολλοί, πέτρες βροχή φωτιά καταιγίδα ωραία οργή ολόφωτη ορμή έρωτας δικαίου κεραυνοβόλος – κεραυνοβολημένος στην έκσταση του Χάους.
Και εκεί που ξαφνικά Συ δεν υπάρχεις, Υπάρχεις.
Άρχεις εκ του Θανάτου των εν ζωή περιπάτων μας εκτρέποντας την αταξία εις τάξην εξέγερσης –να τους πάρει και να τους σηκώσει- φλογοβόλοι και λιθοβόλοι θα μείνουν γιατί ενός Α-λέξη μύριοι έπονται.
Ενημέρωση: Συμφωνώ με τον Μιχαηλίδη. Να βγείτε στους δρόμους, έστω και για βόλτα. Μην παραδώσουμε την πόλη σ'αυτούς που θέλουν να μας κλείσουν μονίμως στα σπίτια μας.
Ήταν απίστευτες οι ημέρες από την Κυριακή το βράδυ μέχρι και σήμερα.
Τελείωσα μια μικρή δουλειά που είχα, την αποθήκευσα και εκεί που πήγα να κλείσω τον υπολογιστή, βρήκε την ευκαιρία ένα Trojan να κάνει την επίσκεψή του.
Προσπάθησα να το αφαιρέσω.
Όταν θεώρησα ότι αυτό έγινε, έκλεισα τον υπολογιστή.
Και την Δευτέρα το πρωί τον άνοιξα για να ρίξω μια τελευταία ματιά στην δουλειά και να την στείλω.
Ο υπολογιστής αρνήθηκε επίμονα.
Και άρχισε να με κόβει κρύος ιδρώτας.
Επέστρεψα.
Και το επόμενο πρωί πήγα σε ένα μαγαζί της γειτονιάς μου για να τον κοιτάξει.
Έχοντας αποφασίσει ότι δεν πάει άλλο πλέον να δουλεύω στον laptop.
Και θα έπρεπε να πάρω και ένα επιτραπέζιο.
Φτιάχτηκε ο μέν, ξεπαραδιάστηκα για τον επιτραπέζιο και έφαγα και μερικές ώρες μέχρι να τον στήσω .
Τέλοσπάντων, φτάνει με αυτά.
Πέρασα εξαίρετα στην Θεσσαλονίκη.
Πολύ όμορφος κόσμος, ωραία μπαράκια.
Το πλέον κουφό;
Γνώρισα πολύ κόσμο από Αθήνα!
Και μάλιστα μπλόγκερ, τους οποίους παρακολουθούσα εκ του μακρόθεν, αλλά δεν γνώριζα.
Φυσικά, δεν γινόταν να αποφύγω τις πατατόφλουδες...
Οι οποίες και πάλι πίκραναν κόσμο.
Δεν ξέρω που θα πάει αυτός ο χαβάς.
Και δεν ξέρω και πως θα καταφέρω να το σταματήσω αυτό.
Το μόνο που με παραξένεψε κάπως, ήταν το χαμηλό επίπεδο των ταινιών που είδα στο Φεστιβάλ.
Μετά βίας μπορώ να θεωρήσω δυόμιση ταινίες ως καλές.
Όλες οι υπόλοιπες ήταν κάτω μέχρι πολύ κάτω από την βάση.
Παρότι μέχρι τελευταία στιγμή δεν ήμουν βέβαιος ότι θα τα κατάφερνα, από χθες είμαι στην Θεσσαλονίκη με σκοπό να παρακολουθήσω όσες περισσότερες από τις ταινίες του φεστιβάλ μπορώ.
Για ελάτε κατά Θεσσαλονίκη πλευρά, να απολαύσουμε ημέρες κρασιού και ρόδων!
Για περαιτέρω πληροφορίες, ο Πρόεδρος θα διατηρεί καθημερινή ενημέρωση.
Τα δύο προηγούμενα χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα για εμένα.
Δύσκολα κυρίως από οικονομικής απόψεως.
Όσοι από εσάς έτυχε να διαβάζετε το "προηγούμενο μπλοκάκι" μου, πριν αυτό με πετάξει έξω, θα καταλάβατε ότι ήταν ζόρικα τα πράγματα.
Πολλές στιγμές είχα την αίσθηση ότι ζούσα στην περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης!
Τι εννοώ;
Άφθονη - κυριολεκτικά - ψυχαγωγία και διασκέδαση, από την μια πλευρά, ενώ από την άλλη να δυσκολεύομαι με τα στοιχειώδη, αυτά που ορίζουν το ζείν.
Αυτή η περίοδος τελείωσε σήμερα.
Επιτέλους κατάφερα να απαλλαγώ από το σημαντικότερο βάρος που είχε φέρει αυτή η κατάσταση επάνω μου.
Αυτό το οποίο με έκανε να αντιμετωπίζω με πολλή επιφύλαξη τον εαυτό μου και τους γύρω μου.
Ξέρω, θα ακουστεί - περισσότερο ή λιγότερο - παράξενο να κλείνεσαι στον εαυτό σου λόγω ενός οικονομικού προβλήματος.
Εγώ έτσι αντέδρασα και δεν πρόκειται να απολογηθώ γι'αυτό.
Λυπάμαι, μόνο, για εκείνους τους ανθρώπους που ήταν θύματα αυτής της κατάστασης.
Και δεν ξέρω με ποιο τρόπο μπορώ να επανορθώσω.
Από την άλλη, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εκείνους - και κυρίως εκείνες - που με βοήθησαν να συνεχίσω να υπάρχω, ώστε να μπορέσω κάποτε να αντεπεξέλθω σε αυτά που έπρεπε να γίνουν ώστε να τσουλήσει το πράγμα.
Στην αρχή σκέφτηκα να τους αναρτήσω και εδώ.
Δεν είμαι βέβαιος ότι είναι σωστό.
Συνεπώς, θα το συζητήσω μαζί τους και βλέπουμε.
Και τώρα ξεκινάει η περίοδος "ανασυγκρότησης"
Ή όπως την ονόμασε μια από τις σημαντικότερες κυρίες στις οποίες οφείλω το ότι αυτή την στιγμή είμαι εδώ, "η περίοδος του λεωφορείου"!
Το πρώτο κομμάτι που μου ήρθε στο μυαλό για να "συνοδεύσει" την ημέρα ήταν το Friday i'm in love.
Τόσο καθυστέρησε η αποψινή παράσταση στην οποία - από υποχρέωση - πήγα.
Και η ειρωνεία είναι ότι το κοινό που τελικά την είδε δεν αυξήθηκε ούτε κατ'ελάχιστο από την ώρα που πήγα εγώ, μέχρι την ώρα που δεήθηκαν να ξεκινήσουν.
Μετά σου λένε ότι η τέχνη μορφώνει και εκπολιτίζει τον άνθρωπο.
Στο Ξεμπλοκάρισμα θα βρείτε τις οδηγίες για την συνάντηση του επόμενου Σαββάτου, 27/9.
Αν οποιοσδήποτε θα ήθελε να προσφέρει κάποιο βιβλίο αλλά δεν μπορεί να έρθει, ας μου στείλει ένα μήνυμα να δούμε με ποιό τρόπο θα μπορέσω να το πάω εγώ εκεί.
And I am not frightened of dying. Any time will do; I don't mind. Why should I be frightened of dying? There's no reason for it—you've gotta go sometime.
I never said I was frightened of dying.
Ελπίζω, Richard, να συνεχίσετε τα gigs με τον Syd εκεί πάνω.
Ενημέρωση: Δύο κομμάτια από το Broken China, το δεύτερο και τελευταίο solo album του Richard Wright, με την καταπληκτική Sinead O'Connor
...Κάπως έτσι μεγαλώσαμε... σαν ένα στοίχημα κόντρα σε κανόνες που δεν ίσχυσαν, ενός συστήματος που δεν υπήρχε. Ευτυχώς, όμως, τα καλύτερα παιδιά που κάναμε παρέα μας έκαναν να νιώθουμε ότι δεν ήμασταν μόνοι, ακόμη κι όταν μας έζωναν τα φίδια με κείνο το Ανεπαισθήτως μ'έκλεισαν από τον κόσμο έξω του του Αλεξανδρινού, καίτοι είχαμε ακούσει και κρότους χτιστών και ήχους μαστόρων...
Υ.γ.: Αν κάποιος από εσάς έχει αυτό το απίστευτο κομμάτι στην συγκλονιστική εκτέλεση του Χάρη και του Πάνου και θέλει να την μοιραστεί, θα είμαι πάντοτε ευγνώμων.
Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου να 'χουν τα χέρια μου γεμίσει με πουλιά
Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά
Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
Δε θα δειπνήσω πια με τη μορφή σου δε θα ζητήσω βάλσαμο απ΄ τα παλιά θα μπω σ' ένα πλοίο και θα ρωτήσω στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά
Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή σου δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά
Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά
Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η πνοή σου Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα Να με κοιτάζουνε φευγαλέα ερωτικά Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά
Κάποιος ο οποίος θέλει να ονομάζεται καλλιτέχνης, επ'ονόματι Guillermo Vargas Habacuc, πήρε το 2007 ένα αδέσποτο σκύλο, τον μετέφερε σε μια γκαλερί, τον έδεσε σε ένα τοίχο και τον άφησε εκεί να πεθάνει πεινασμένο και διψασμένο.
Και ονόμασε αυτό το πράγμα τέχνη.
Και τώρα θέλει να το επαναλάβει.
Προτείνω να μαζευτούμε μερικοί καλλιτέχνες, να νοικιάσουμε μια γκαλερί και να βάλουμε δεμένο χειροπόδαρα σε μια γωνιά τον "κύριο" Habacuc.
Update: Μόλις με ενημέρωσαν ότι ο "φιλόζωος συγγραφέας" κύριος Νίκος Δήμου, γνωστός σε όλους σας, σχεδόν επικρότησε σε πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ τον συγκεκριμένο "καλλιτέχνη", επικαλούμενος την ελευθερία της τέχνης και την αποστολή του καλλιτέχνη να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια.
Update I: Σε αυτό το μπλόγκ υπάρχει δήλωση διαμαρτυρίας κατά του "καλλιτέχνη".
Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο Και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο Γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι Κι από ένα σημείο τής γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει Πιο όμορφος από ποτέ, σαν στρογγυλό χρυσάφι Θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι
Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι Περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι Γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο Είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος Ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας χρώματα αγάπης και χρώματα βίας Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα Μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση Στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης Σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι Να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου Κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου Κρατώντας το χέρι σου για πάντα Στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου Να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα Όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα; Κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας Χρώματα αγάπης και χρώματα βίας Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα Μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση Στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης Σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο Και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε Ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε Μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει Σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι Ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση Προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση Στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου Στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου
Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις Στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας Χρώματα αγάπης και χρώματα βίας Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα Μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση Στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης Σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Δυστυχώς, ακόμη δεν κατάφερα να ανταποκριθώ στην άλλη σου πρόσκληση.
Που θα μου πάει όμως.
Κατά δεύτερο, επειδή το να ξεφτιλιστείς είναι ιδιαίτερα εύκολο, μου ήρθαν από μόνα τους εκείνα τα κομμάτια που πραγματικά ντρέπομαι που μου αρέσουν.
(Negma ακούς;!;!)
Και απαιτούν να βγουν στην επιφάνεια!
Δύο Ελληνικά και δύο ξένα, λοιπόν, που μέχρι σήμερα ήταν καταχωνιασμένα στα υπόγεια του μυαλού μου.
Τα γράφω με χρονολογική σειρά, για να χειροτερέψω το επίπεδο της ξεφτίλας!!!
Για να δούμε τι θα ακούσουμε.
(Δεν το πιστεύω καν ότι γράφω αυτές τις λέξεις!).
Όταν πρωτάκουσα στο Σταυρό του Νότου αυτό το κομμάτι, ενθουσιάστηκα.
Μου φάνηκε σχεδόν...heavy metal.
Οι στίχοι ήταν κάπως παράξενοι, δεδομένου του "πρότερου βίου" των Κατσιμιχαίων, αλλά θα μπορούσα να τους συγχωρήσω τα πάντα.
Αλλά οι "καλοθελητές" της παρέας με ενημέρωσαν ότι η συγκεκριμένη ήταν δεύτερη εκτέλεση.
Και με προκάλεσαν να ακούσω την πρώτη.
Όταν αυτό έγινε, κυριολεκτικά σοκαρίστηκα.
Μην περιμένετε να γράψω τους αρχικούς συντελεστές.
Ούτε με σφαίρες
Το δηλητήριο
Τρέμω στην ιδέα πως θα σε χάσω, δεν υπάρχει τρόπος να σε ξεχάσω, δεν το βάζω κάτω θα πολεμήσω, να σε κρατήσω, Πρέπει να σε κάνω να καταλάβεις, πως θες το τέλος μια αγάπης μεγάλης, τα όνειρα μας θέλεις να τα προδώσεις, θα μετανιώσεις,
Ναι, είχα γίνει θυσία, μα από σένα καμία, λέξη για ευχαριστώ, Ναι, μ' έβλεπες σαν εχθρό σου, μα ήμουν ο άνθρωπος σου, και θα είμαι όσο ζω,
Δώσε μου τώρα να πιω, πλάι σου να σκοτωθώ, το δηλητήριο που κράτησες για μένα, Δώσε μου τώρα με μιας, τον πόνο μιας μαχαιριάς, να μου θυμίσεις πόσο υπέφερα για σένα,
Θέλω να θυμάσαι πάντοτε κάτι, επικίνδυνο παιχνίδι η αγάπη, στη παγίδα που ετοιμάζεις θα πέσεις, και θα πονέσεις,
Που, πες μου που έχω φταίξει, και δε μ' έχεις πιστέψει, πως πολύ σ' αγαπώ,
Δώσε μου τώρα να πιω, πλάι σου να σκοτωθώ, το δηλητήριο που κράτησες για μένα, Δώσε μου τώρα με μιας, τον πόνο μιας μαχαιριάς, να μου θυμίσεις πόσο υπέφερα για σένα,
Δώσε μου τώρα να πιω, πλάι σου να σκοτωθώ, το δηλητήριο που κράτησες για μένα, Δώσε μου τώρα με μιας, τον πόνο μιας μαχαιριάς, να μου θυμίσεις πόσο υπέφερα για σένα,
Δώσε μου τώρα να πιω, πλάι σου να σκοτωθώ, το δηλητήριο που κράτησες για μένα, Δώσε μου τώρα με μιας, τον πόνο μιας μαχαιριάς, να μου θυμίσεις πόσο υπέφερα για σένα.
Πολλά χρόνια μετά, και αφού το heavy metal υποχώρησε αρκετά μέσα μου, άκουσα το παρακάτω κομμάτι.
Σπεύδω να δηλώσω ότι με την "εορτή" στην οποία αναφέρεται δεν είχα, δεν έχω και δεν προτίθεμαι να δημιουργήσω οποιαδήποτε σχέση.
Είναι πιθανόν ό,τι πιο εμπορικό εφευρέθηκε ποτέ, ώστε να βγάζουν τις χασούρες ή να απομυζούν, αναλόγως, και άλλο τους καταναλωτές πολλοί και διάφοροι.
Αλλά, το συγκεκριμένο μου έκανε κάτι.
Θες η φωνή, θες οι στίχοι, το ένιωθα να γυρνάει μέσα μου.
Και, όταν ο Μαύρος Γάτος το ανέβασε, έσπευσα να το φυλάξω στις μουσικές μου.
Αν είμαστε στο τραίνο Θησείο-Πειραιά θα σου 'βαζα στο χέρι δυο λόγια τυχερά κι αν έπεφτε και χιόνι, εγώ στην Άνω Δάφνη θα 'μπαιναμε στο πόνι ο κόσμος να μας ψάχνει.
Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή, κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο, σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.
Αν είχαμε για σπίτι ετούτα τα φιλιά ποιός θα 'γραφε τραγούδι πως είμαστε αγκαλιά κι αν έβγαινε φεγγάρι ψηλά στη Μεσογείων ποιός θ' άντεχε να πάρει το δρόμο των αγίων.
Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή, κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο, σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός, κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο, σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.
Περνώντας, τώρα, στα ξένα κομμάτια, θα επανέλθουμε στις "φοιτητικές" μου ημέρες.
Τότε, η Kylie Minogue επέστρεψε στα ίδια, μετά από την απίστευτη πάσα που της έκανε ο Cave.
Αποτέλεσμα αυτών, το παρακάτω.
Το οποίο, για τον σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε, μια χαρά τραγουδάκι είναι.
Τίποτα άλλο.
Το One and One, του Robert Miles μου έκανε εντύπωση για πολλούς λόγους.
Έχει πολύ όμορφο ρυθμό, πιανιστικό κομμάτι, και ένα πολύ ενδιαφέρον videoclip.
Μετά από...δεν ξέρω και εγώ πόσες προσκλήσεις, συντονίζομαι επιτέλους να παίξω το παιχνίδι της "σελίδας 123".
Έχουμε και λέμε:
Ανοίγουμε το βιβλίο
Ο θάνατος κι ο Θόδωρος, του Μ. Καραγάτση
Στην σελίδα 123, και διαβάζουμε:
"Ο στρατηγός Καραμολέγκος σήκωσε τό κεφάλι, διαπίστωσε την παρουσία της μητέρας του καί πλησίασε με περπατησιά βαριά και κάπως αβέβαιη: - Καλησπέρα σας! χαιρέτησε με γλώσσα που δεν πολυκατάφερνε να αρθρώσει σωστά τις συλλαβές."
Ένα βιβλίο με τρελό γέλιο, παρότι αυτό δεν φαίνεται στο παραπάνω απόσπασμα.
Να καλέσω εγώ άλλους μετά από τόσο καιρό δεν μου φαίνεται και πολύ σόι. Αν, ωστόσο, γουστάρει κάποιος, να παίξει.
Update: Παραθέτω ένα ακόμη απόσπασμα του βιβλίου, που δίνει μια ακόμη ιδέα περί του τι πρόκειται.
"Εδώ χρειάζεται μιά παρέκβαση. Η Βασιλική μπήκε, παιδούλα ακόμα, υπηρέτρια στους Επισκόπου. Τώρα κοντεύει τα είκοσι, κι έχει ιδιοσυγκρασία άκρως ερωτική. Από δεκαπέντε χρόνων άρχισε να νταραβερίζεται μέ τούς άντρες, καί κατά τρόπον ολοκληρωτικό. Η καρδιά της ταράχτηκε πολλές φορές. Τώρα τελευταία, όμως, ήρθε ο μεγάλος έρωτας, στο πρόσωπο του Θόδωρου Τσαγκρή, επιπλοποιού το επάγγελμα, παντρεμένου καί μέ δύο παιδιά. Έρωτας αμοιβαίος, φλογερός και σκοτεινός συνάμα, γεμάτος πάθος πού άγγιζε τα σύνορα τού εξωλογικού - κατά τό κοινώς λεγόμενο νταλκάς ή δάγκωμα της λαμαρίνας. Το γεγονός ότι ο Θόδωρος ήταν παντρεμένος - και μάλιστα με δύο παιδιά - περίπλεκε φοβερά την αισθηματική κατάσταση που εξελισσόταν ανάμεσα σ' ομηρικούς καβγάδες και συμφιλιώσεις παράφορες."
Στην Ελλάδα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ γνωρίζουν από διακρίσεις. Αρκετοί απ' αυτούς τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο. Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα "συμβόλαιο συμβίωσης" ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό "συμβόλαιο" μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου. Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια. ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ
[In Greece gays, lesbians and transexuals know about discrimination. Many of them face it daily from their families, in their social lives and in the professional field. But sometimes, all it takes is a single straw to break the camel's back. According to press reports, the Greek government is preparing to introduce a domestic partnership "contract" EXCLUSIVELY for unmarried heterosexual couples. We do not believe that a mere "contract" can resolve the issues same-sex couples face or ensure their fair treatment under the law. However this discriminatory proposal is a direct contravention of the Greek Constitution, as well as European human rights treaties. Especially since same-sex couples already enjoy legal rights in 18 European nations. The aim of this intervention is to make sure that European institutions, human rights organisations, websites and weblogs from around the world learn about these proposals. What we ask for is equal rights for all. Nothing more and nothing less.This time around we will not sit idly by. This time around we will not keep silent. GREEK BLOGGERS AGAINST DISCRIMINATION]
Νεράιδα φανερώθηκε σε άδειο καλντερίμι Ήλιος χρυσός στα βλέφαρα και στο λαιμό ασήμι Γυμνή στο λιόγερμα βουτάει και στα ποτάμια τρέχει Χίλιες φορές τη βάφτισαν μα όνομα δεν έχει.
Πώς ταξιδεύουν οι ψυχές και οι ζωές μας, πες μου Στις όχθες του Αχέροντα και στις πνοές του ανέμου.
Ποια μοίρα φέρνουν τα νερά, ποια μυστικά κρυμμένα Ποια θάλασσα σε αγκαλιά τα έχει φυλαγμένα.
Τα βράδια έρχεσαι κρυφά και μπαίνεις στα όνειρά μου Κόκκινα χείλη με φιλούν και βάφουν τα δικά μου Κι από το ύψωμα σα βγεις ξανά να σ' ανταμώσω Δώσ' μου τα χείλη σου να πιω το χρόνο να λαβώσω.
“Δολοφονία” στρατιώτη στις Φέρρες. Θα παεί φυλακή κανένας γαμημένος αξιωματικός?
Η αυτοκτονία του Στρατιώτη Μηχανικού Απόστολου Κούστα ήταν σχεδιασμένη δολοφονία. Σε αυτή συνεργάστηκε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Μεϊμαράκης, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ Γράψας, ο αρχηγός ΓΕΣ Βούλγαρης, ο διοικητής της Ταξιαρχίας Μπόλης, ο Υποδιοικητής Ναλμπάντης, ο διοικητής του 31ου Λόχου Ταγματάρχης Λιναρδάκης, ο διμοιρίτης ανθυπολοχαγός Ρουσάκος, και οι Αξιωματικοί υπηρεσίας, που εκτέλεσαν καθήκοντα όλη την προηγούμενη βδομάδα.
Ξέρουμε ακόμη και τον τρόπο που πάνε να κουκουλώσουν τις τεράστιες ευθύνες τους.
Δεν υπάρχει λεπτό από την ώρα που δημοσιεύτηκε η τραγική απώλεια του Απόστολου που να σταμάτησε η επικοινωνία μας με συναδέλφους του από το μοιραίο στρατόπεδο, αλλά και μονάδες από ολόκληρη της Ελλάδα.
Όλοι τόνισαν ότι ο Απόστολος ήταν ένα έξυπνο, καλόκαρδο, φιλότιμο παιδί. Ήταν και αυτός ένας από τους λόγους που συνέβαλλε στη δολοφονία του.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ο 26χρονος Απόστολος, παρουσιάζεται αρχικά στις Ειδικές Δυνάμεις. Μετά από εξετάσεις οι γιατροί θα διαγνώσουν διάφορα προβλήματα υγείας, θα τον χαρακτηρίσουν Ι2, θα τον στείλουν στο Μηχανικό και από εκεί παίρνει Μετάθεση ως τυφεκιοφόρος για τον 31ο Λόχο Μηχανικού στις Φέρρες.
ΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ
ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΜΑΥΡΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ
ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΕΘΟΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ.
Διοικητής της μονάδας ο ταγματάρχης Λιναρδάκης, με πρωτοπαλίκαρο του στη συγκεκριμένη διμοιρία τον ανθυπολοχαγό Ρουσάκο (εμείς δε θα τους χαρακτηρίσουμε – αφήνουμε στους αναγνώστες τη δυνατότητα να κρίνουν)!!!
Προσέξτε μονάδα: ελάχιστη συγκρότηση. Οι υπηρεσίες συχνά είναι 14 ή 15 μέρες υπηρεσία για να πάρεις έξοδο. Μπάνια δεν υπάρχουν, ή καλύτερα υπάρχουν αλλά απαγορεύεται η χρήση τους – υπάρχει ειδική πινακίδα απαγόρευσης λόγω κινδύνου ηλεκτροπληξίας. Από το φθινόπωρο τουλάχιστον επικρατεί αυτή η κατάσταση και καμιά πρόνοια επισκευής δεν υπάρχει. Οι φαντάροι υποχρεώνονται να χρησιμοποιήσουν τα μπάνια της 12της ΕΜΑ και να διασχίζουν μεγάλη απόσταση μεταξύ μπάνιων-θαλάμων, με θερμοκρασίες που συχνά φτάνουν τους -10 βαθμούς. Σε ένα στρατόπεδο που παγώνει ακόμη και η πάχνη.
Τα καλοριφέρ είναι σκουριασμένα και τρέχουν συνέχεια νερά. Η διατροφή είναι απαίσια και οι συνθήκες διαβίωσης πραγματικά άθλιες.
Και ενώ η διοίκηση της μονάδας, υπό την υψηλή εποπτεία του Ταξίαρχου Μπόλη και του υποδιοικητή της Ταξιαρχίας Ναλμπάντη, αδιαφορεί και ουσιαστικά συντηρεί τις απαράδεκτες αυτές συνθήκες, κάνει ότι περνά από το χέρι της για να τρομοκρατήσει και να γεμίσει άγχος τους φαντάρους.
Κοιτάτε παραλογισμό: ρίχνουν 2ημερες ή 3ημερες κρατήσεις και 5μερες φυλακίσεις γιατί το Μ71 δεν ήταν τετραγωνισμένο και γιατί το κρεβάτι δεν ήταν στρωμένο σαν χαρτί!!!
Την τελευταία εξάλλου Παρασκευή 25 Ιανουαρίου, στην Επιθεώρηση μοιράσανε δεκάδες μέρες κρατήσεων – φυλακίσεων για τους παραπάνω «εγκληματικούς» λόγους!!!
Ο Απόστολος λοιπόν μετατίθεται στην παραπάνω μονάδα στις 20 Σεπτεμβρίου. Όμως δεν μπορεί να περπατήσει κανονικά και να σηκώσει βάρη. Όπως μας λένε χαρακτηριστικά συνάδελφοι του από τη μονάδα τον βοηθούσαν να σηκώσει ακόμα και τον οπλομαστό!!!
Πριν τις γιορτές αντιμετώπισε πρόβλημα και έκανε εγχείρηση (κύστης). Ο γιατρός μάλιστα τον έβγαλε ελεύθερο όπλου.
Όμως ο Απόστολος ήταν ένα πολύ φιλότιμο παιδί. Δεν μπορούσε να βλέπει τους συνάδελφους του να χώνονται και να μην παίρνουν ανάσα. Για να τους ελαφρώσει λίγο, προσφέρθηκε να κάνει άοπλες υπηρεσίες.
Σιγά-σιγά αυτό έγινε κανόνας. Του έδιναν τελαμώνα, ενώ άρχισαν να του δίνουν και όπλο. Το γεγονός ότι δεν μπορούσε να αντέξει αποκαλύφτηκε την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όταν δεν άντεξε και ζήτησε να τον αλλάξουν.
Φεύγει με το γκρουπ των Φώτων, αλλά όταν επιστρέφει συναντά και αυτός, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά την ακραία κατάσταση που καθημερινά οξύνει η συμπεριφορά της διοίκησης.
Ο Απόστολος δεν αντέχει. Αλλά το κρύβει. Υπομένει τα δεινά της θητείας στη μαύρη μονάδα και προετοιμάζει τη φυγή του….
Ο 31ος Λόχος έχει αναλάβει και να καλύπτει μια σκοπιά της 12ης ΕΜΑ, που επίσης έχει ελάχιστο κόσμο.
Πριν ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ λοιπόν ο Απόστολος θα αφαιρέσει μια σφαίρα, τη μοιραία από τελαμώνα, ενώ εκτελούσε χρέη σκοπού στην Σκοπιά 712.
Κανένας δεν παίρνει χαμπάρι τίποτα. Ούτε οι υπαξιωματικοί Αλλαγής, ούτε οι Αξιωματικοί Υπηρεσίας για μια ολόκληρη βδομάδα δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι από τον τελαμώνα λείπει μια σφαίρα.
Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση η ανεύθυνη τέλεση της υπηρεσίας των βαθμοφόρων αγγίζει τα όρια της εγκληματικής αμέλειας.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Όλοι γνωρίζουν ότι από 01/01/2008 υπάρχει σε ισχύ ΛΕΥΚΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ, οι φαντάροι εκτελούν χρέη σκοπού με ΚΟΥΜΠΩΜΕΝΟ ΓΕΜΙΣΤΗΡΑ, άρα υπάρχουν επιπλέον λόγοι όλοι να εκτελούν στο ακέραιο τα καθήκοντα τους, πρώτα από όλα οι βαθμοφόροι που έχουν υπηρεσία και η ΟΑΣ!!!
Τίποτα όμως από τα προβλεπόμενα δεν έγινε.
Η Εγκληματική Αμέλεια πάει ΧΕΡΙ-ΧΕΡΙ με τις απαράδεκτες, τρομοκρατικές συνθήκες που έχει επιβάλλει η διοίκηση του Λόχου.
Έτσι οπλίστηκε το χέρι του Απόστολου, έτσι ο στρατός μας στέρησε, μας δολοφόνησε ένα ακόμη παλικάρι.
Ο Απόστολος έπεφτε νεκρός εκτελώντας υπηρεσία 3:00 μέχρι τις 6:00 το πρωί, σε έναν πόλεμο που χάνει καθημερινά η νεολαία.
Θύμα της ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ κατάστασης που επικρατεί στις μονάδες της παραμεθορίου του Στρατού Ξηράς.
Τώρα με το γνωστή και δοκιμασμένη μέθοδο της ΕΔΕ πάνε να συγκαλύψουν τις τεράστιες ευθύνες τους. «Δεν πήρε την σφαίρα από την τελαμώνα», λένε προκλητικά.
Όμως οι ευθύνες δεν εντοπίζονται μόνο στη Διοίκηση της μονάδας και στην Ταξιαρχία.
Πρέπει πλέον να καταλάβουμε ότι κανένας δεν νοιάζεται για τα παιδιά.
Οι δολοφονίες παιδιών στον στρατό είναι υπολογισμένο μέγεθος.
Τα τρισεκατομμύρια που αρπάζουν από τον ελληνικό λαό θα πάνε σε πολεμικούς εξοπλισμούς για τις αποστολές εκτός συνόρων, στις προμήθειες και στους εμπόρους του πολέμου Κόκκαλη κλπ. Όχι για την βελτίωση των συνθηκών, όχι για τους φαντάρους.
Ο τεράστιος αριθμός των στρατοπέδων θα συντηρείται για τις πελατειακές σχέσεις των βουλευτών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και για να διατηρείται και να δικαιολογείται ο πρωτοφανής αριθμός των Ελλήνων αξιωματικών. Και ας μην φτάνουν οι φαντάροι και ας χώνονται με απάνθρωπο τρόπο.
Οι φαντάροι θα λιώνουν στις άδειες μονάδες της παραμεθορίου για να στέλνει στρατό η κυβέρνηση στα Βαλκάνια, το Αφγανιστάν και στην Αφρική.
Πριν η κυβέρνηση και ο ελληνικός στρατός βάψει τα χέρια της με το αίμα του Κοσσοβάρου και Αφγανού, τα έχει βάψει με το αίμα του Φαντάρου.
Εμείς και οι συνάδελφοι του θα θυμόμαστε για πάντα τον Απόστολο.
Θα θυμόμαστε το μεγαλείο του φίλου μας και συναδέλφου, που μας έδωσε καλοσύνη, κουράγιο και πραγματικά μοιράστηκε βάρη που δεν του αναλογούσαν, για να μας ξεκουράσει.
Βλέπεις όμως έτσι είναι οι ΦΙΛΟΙ.
Έτσι λογίζονται οι ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ.
Αυτό σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Είμαστε σίγουροι ότι τα φαντάρια της σειράς σου, όλα τα παιδιά που σε γνώρισαν δεν θα σε ξεχάσουν.
Δίνουμε όλοι τώρα υπόσχεση, με βουρκωμένα μάτια, με οργισμένα πρόσωπα, με αφηνιασμένες σκέψεις ότι θα τιμήσουμε την προσφορά σου.
Η απώλεια σου είναι ένα διαρκές αγκάθι στην καρδιά μας, που μας προκαλεί να αγωνιστούμε ενάντια στην κρεατομηχανή της νεολαίας, ενάντια στην πολιτική που την κρατά ενεργή και έτοιμη για νέες αναμετρήσεις.
Εμείς σαν ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ, δηλώνουμε ότι παραμένουμε δίπλα στον φαντάρο.
Μην διστάσετε να μας απευθυνθείτε οποιαδήποτε στιγμή, για τον οποιοδήποτε λόγο.
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 6932 955437
_______________
Και η συνηθισμένη “αισχρή” ανακοίνωση από το ΓΕΣ:
Από το Γενικό Επιτελείο Στρατού ανακοινώνεται ότι, την 30 Ιανουάριου 2008 και ώρα 04:10, ο Στρατιώτης Μηχανικού Κ.Α. του Δημητρίου, ετών 23, ο οποίος καταγόταν από την Αθήνα και υπηρετούσε σε Μονάδα του Ν. Έβρου, τραυματίστηκε θανάσιμα με το υπηρεσιακό του τυφέκιο, ενώ εκτελούσε καθήκοντα θαλαμοφύλακα.
Τα αίτια και οι συνθήκες του θανάτου του διερευνώνται από τις αρμόδιες αρχές
Ανχης (ΠΖ) Θεοδόσιος Τριαντάφυλλος Εκπρόσωπος Τύπου ΓΕΣ”.
_________________________
_________________________
Δημοσιεύστε το ΟΛΟΙ μήπως και κάτι γίνει με αυτό τον ακήρυχτο πόλεμο και επιτέλους την πληρώσει κανένας γαμημένος αξιωματικός έστω και για την “τιμή των όπλων”.
Η Ναταλία με προσκάλεσε να παραθέσω τα δικά μου αγαπημένα ποιήματα.
Εγώ, λοιπόν, πάντοτε συνδέω την ποίηση με την μουσική.
Μου είναι αδύνατο να ξεχωρίσω το ένα από το άλλο.
Μετά, λοιπόν, από πολλή και έντονη σκέψη (μην γελάς, το εννοώ!) κατέληξα ότι τα δύο ελληνικά ποιήματα που πάνω από όλα τα άλλα με εκφράζουν περισσότερο γράφτηκαν το μεν καθαρά ως στίχοι τραγουδιού, το δε μελοποιήθηκε, το δε τραγούδι που προέκυψε ενσωμάτωσε σε τέτοιο βαθμό τους στίχους που διαβάζοντάς τους να ακούς - συνειδητά ή ασυνείδητα την μουσική του.
Να μην σου πω ότι ακούς ακόμη και τον Μικρούτσικο να το τραγουδάει!
Καινούργια ζάλη
Τρύπες
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη Ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποια νήματα σ' ενώνουν με μια άλλη θηλιά Ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι
Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia
Νίκος Καββαδίας - Θάνος Μικρούτσικος
Εφτά σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις O πιο μικρός αχολογάει με ένα καλάμι
Γυαλίζει ο Σιμ της μηχανής τα δυο ποδάρια O Pεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι M' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπι τη μαλάρια κι ο στραβοκάνης ο Xαράμ πίτες ζυμώνει
Απ' το ποδόσταμο πηδάνε ως τη γαλέτα Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατίρι Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα Ποιος ρήγα γιος θε να την πιει σ' ένα ποτήρι
Pάμαν, αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια και πες του κάτω από 'να δέντρο να με φέρει
O Tομ τού λείπει το 'να χέρι, μα όλο γνέθει τούτο τ' απίθανο σινάφι να βρακώσει Eσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη Ρουθ, δε μιλάς, γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι
Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει M' ένα ξυστρί καθάρισέ με απ' τη μοράβια Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει Γιε μου πού πάς - Μάνα θα πάω στα καράβια
Kι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι O πιο στερνός μ' έναν αυλό με νανουρίζει
Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει M' ένα ξυστρί καθάρισέ με απ' τη μοράβια Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει Γιε μου πού πάς - Μάνα θα πάω στα καράβια
Ποιους θέλω να προσκαλέσω εγώ;
Πάλι στα δύσκολα με βάζετε!
Αλλά αυτή την φορά δεν γίνεται να το αντιπαρέλθω.
Λοιπόν, κατά πρώτο, τον Ηλία, την Sally, την Πανόπτη, την Πενθεσίλα, την Loth, την δρομοκαλλιτέχνιδα και την Λου.
Όταν θυμηθώ τους υπόλοιπους, θα τους προσκαλέσω.
Μην βαράτε, έτσι;
Η μνήμη μου δεν είναι και στα καλύτερά της.
Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008
Φεύγεις από το σπίτι με διάθεση που (σε) σκοτώνει.
Η ιδέα να πας μέχρι το Λαύριο με τα πόδια και να γυρίσεις αμέσως πίσω δεν σου ακούγεται καθόλου κακή.
Αντ'αυτού, καταλήγεις στο μπαρ της μοναξιάς.
Πίνεις μια μπύρα.
Ο κόσμος γύρω σου σε φτάνει στο όριο του εμετού.
Βγαίνεις έξω και πας στο απέναντι.
Και εκεί, τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα.
Παραγγέλνεις άλλη μια μπύρα.
Η οποία με το ζόρι κατεβαίνει κάτω.
Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο...Tonino Carotone!
Ως δια μαγείας, η ατμόσφαιρα αρχίζει γίνεται ελαφρύτερη.
Σχεδόν χαρούμενη.
Σε μερικά λεπτά, ολόκληρο, πρακτικά, το μαγαζί αρχίζει να κουνιέται.
Στους ρυθμούς του ντι τζέι, ο οποίος ιδιαίτερα επιδέξια γυρνάει τον ρυθμό σε Ιταλικό τραγούδι, αναμφίβολα κατάλληλο για τα σκουπίδια.
Και εσύ;
Εσύ αρχίζεις ξαφνικά να κοιτάς με διαφορετικό μάτι την διπλανή γυναίκα.
Η οποία σου φαίνεται πολύ ερωτικό πλάσμα.
Και συνεχίζεις να κοιτάς σαν χάνος, παρότι η συγκεκριμένη έχει ένα πολύ μεγάλο μειονέκτημα, το οποίο μπορεί να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες στην σωματική σου ακεραιότητά σου: Συνοδεύεται από τρεις άντρες, ένας εκ των οποίων φαίνεται να τρέφει ιδιαίτερες προσδοκίες σχετικά με το αιθέριο πλάσμα.
Αλλά εσύ συνεχίζεις να κοιτάς σαν...δεν ξέρω ποιος είναι και ο υπερθετικός του χάνου. Φτου.
Σε κάποια στιγμή νιώθεις την ατμόσφαιρα να βαραίνει και πάλι. Γυρνάς και διαπιστώνεις ότι ο Τονίνο έφυγε.
Και τότε συνειδητοποιείς ότι έφτασε και η δικιά σου ώρα να φύγεις.
Κλείνεις το μάτι στην αιθέρια ύπαρξη, μαζεύεις το μπουφάν σου και την κάνεις προς τα έξω.
Η αρχη ειχε γινει με το monitor, οταν ξαφνικα ο Π.Βρυωνης, δημιουργος του εν λογω aggregator, δεχεται απειλες απο μια κυρια η οποια του ζητα να αφαιρεθει το blog της απο το monitor.
Στη συνεχεια,ακολουθει τοblogme.gr,επισης aggregator, το οποιο φιλοξενει στα link του, ενα blog το οποιο σατηριζει τον κ.Λιακοπουλο, με αποτελεσμα ο κ.Λιακοπουλος να κανει μηνυση στον aggregator και οχι στο ιδιο το blog, διοτι ηταν σε .com,πραγμα το οποιο σημαινει οτι καλυπτεται απο την Αμερικανικη νομοθεσια, η οποια δεν επιτρεπει να γινει αρση του απορρητου για συκοφαντικη δυσφημιση. Συνεπως το blogme.gr ηταν ο ευκολος στοχος.
Επειτα,η Athens Voice,η Lifo και το Υupi.gr, δεχονται αιτηση ασφαλιστικων μετρων απο το ΙΕΚ ΑΚΜΗ, λογω δημοσιευματων στα blogs του ΠΡΕΖΑ TV, τα οποια και διατηρουσα στα δικα τους sites.
Τελος,Ιανουαριος 2008,το sync blogs, δεχεται e-mail απο μια "κυρια", η οποια ζητα απο τους διαχειριστες, να αφαιρεσουν καποιο blog το οποιο φιλοξενουν, επειδη οπως αναφερει "προσβάλει άτομα και παραβιάζει προσωπικά δεδομένα". Σε περιπτωση μαλιστα που οι διαχειριστες του sync δεν προβουν στη διαγραφη του blog, τοτε η εν λογω "κυρια", θα κινηθει νομικα εναντιον της ομαδας του sync.
Συνεπως για ακομη μια φορα ο ευκολος στοχος ειναι το ".gr". Οι Ελληνες bloggers δεν πρεπει να επιτρεψουμε να συμβει κατι τετοιο... Πρεπει να παρουμε συντομα μετρα, μονοι μας,διοτι τα Blogs πλεον,εχουν κερδισει οχι μονο το ενδιαφερον το κοσμου, αλλα σιγα-σιγα,γινεται φανερη και η πραγματικη δυναμη την οποια εχουν...
«Νομίζω ότι επαναλαμβάνομαι πολλές φορές στη μουσική, αλλά αυτό δεν με ενοχλεί γιατί βγαίνει με έναν διαφορετικό τρόπο... Βασικά έχω την εμμονή ότι όλα μου τα τραγούδια είναι ένα μεγάλο κομμάτι. Από τους Στέρεο Νόβα έως και σήμερα, έχω την ιδέα ότι ξεκίνησα με ένα κλεμμένο ποδήλατο και από τότε το τραγούδι αυτό δεν τελείωσε ποτέ», λέει ο Κ. Βήτα.
Απλές, τρυφερές μελωδίες και στίχοι σε δημιουργική συνομιλία με το γνώριμο ηλεκτρονικό περιβάλλον στο οποίο μας έχει ξεναγήσει από τα πρώτα του χρόνια. Στο δεύτερο, η απόλυτη μοναξιά. Ένα ταξίδι σε ένα άγνωστό σύμπαν, όπου τίποτα δεν είναι αναμενόμενο, ένα σύμπαν όπου η μουσική μοιάζει με εκκωφαντικούς ψιθύρους μέσα στο χάος. Οι δύο όψεις ενός ανήσυχου ανθρώπου; «Κατά βάση» λέει ο Κωνσταντίνος Βήτα, «το πρώτο άλμπουμ είναι η εξωτερική πλευρά του “Άργου”, το τρίχωμά του... Πολλά από τα πράγματα που σκέφτομαι τα τελευταία χρόνια. Αποσπασματικές εικόνες ενός κόσμου που τον παρατηρείς σαν να αγναντεύεις το μεγάλο τίποτα. Μέσα απ΄ όλα αυτά τα τραγούδια προσπάθησα να βρω μια ευθεία για να περπατήσω μαζί με τον “Άργο”... Ίσως είναι ένας επαναπροσδιορισμός της αγάπης, μια και συμβολίζει όλα αυτά τα στοιχεία που μάλλον έχει αποβάλει ο σύγχρονος άνθρωπος: την υπομονή, την αγάπη, την καρτερικότητα, την πίστη. Το δεύτερο άλμπουμ είναι ένα πεδίο όπου όλες αυτές οι σκέψεις αποδομούνται, τα σχήματα λειώνουν. Σαν να απελευθερώνεται η πίεση και να σε καλεί ένας νέος κόσμος».
Υπάρχει κάθε φορά κάποιος στόχος όταν κάνειςέναν δίσκο; Ή είναι ένα κολλάζ από στιγμέςέμπνευσης; Η μουσική είναι μια τέχνη που δεν έχει να κάνει και πολύ με τον στόχο. Ο στόχος μπορεί να συνδεθεί με τον αθλητισμό, με τη δουλειά, την καριέρα ή άλλα πράγματα... Να σας πως το νιώθω: Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή που αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι ξεκλειδώνει... Σαν να ανοίγουν οι πόρτες και σου δίνουν πρόσβαση στο φως και τη θέα.
Βρίσκεις ότι σήμερα έχει δημιουργηθεί κοινό αρκετόγια να στηρίξει εναλλακτικέςπροτάσεις; Όχι γιατί η εναλλακτική μουσική ανήκε και θα ανήκει πάντα στους λίγους, είναι το παρφέ, το εκλεκτό. Υπάρχει όπου υπάρχει πνεύμα, είναι μουσική που πάντα τη λέμε περιθωριακή γι΄ αυτό τον λόγο. Δεν μπορεί όλοι να θέλουν να φάνε το ίδιο πράγμα, οι πολλοί τρώνε Μακντόναλντ, ριάλιτι, πίτσες, εμπορικά θεάματα, μπουζουξίδικα κ.λπ. Η εναλλακτική μουσική ανήκει στους εκλεκτούς. Και πάντα θα είναι έτσι.
Γ εύεσαι την επιτυχία; Τ η χαίρεσαι;
Ναι, αυτήν την επιτυχία τη χαίρομαι γιατί είναι δρόμος μεγάλων αποστάσεων που κάνει κάποιος για να ανταμώσει το φως.
«Κι έβρισκα την ευτυχία στη μεγάλη οφθαλμαπάτη...Κι η χαρά είναι ένα κλικ που είναι δίπλα στον καθένα» ακούγεται στον δίσκο. Ναι, είναι τα λόγια από το κρυφό μου τρακ, το κλικ... Κατά βάθος μιλώ για όλους αυτούς του ανθρώπους που ψάχνουν μέσα στη ζωή σε λάθος πράγματα να βρουν την αγάπη και γυρίζουν ολόκληρο τον κόσμο, ψάχνουν, αναζητούν και μια μέρα κάτι συμβαίνει, ένα άνοιγμα μέσα τους, και καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά τα χρόνια αυτό που έψαχναν ήταν η ψυχή τους. Έτσι κι εγώ, μέχρι να αγαπήσω τον εαυτό μου δεν αγάπησα κανέναν -αυτό περιγράφω. Το άφησα κρυφό στο άλμπουμ για να το ανακαλύψουν και οι άλλοι, όπως κι εγώ κάποια στιγμή, ξαφνικά. Είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια.
Πώς σ΄ επηρέασε η επιτυχία του «2», για την παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου; Την αισθάνθηκες και ως βάρος; Ήταν μία δουλειά όπως και άλλες που έχω κάνει και προσπάθησα με τον πιο δυνατό τρόπο να ανταποκριθώ σε αυτό που μου ζητήθηκε να κάνω. Νομίζω ότι τα κατάφερα με τη μουσική. Από ΄κεί και πέρα το «2» είχε την τύχη να γίνει πολύ εμπορικό και αυτό με έκανε κι εμένα χαρούμενο. Όχι δεν αισθάνθηκα βάρος, κάθε άλλο, ένιωσα ελαφρύς όπως τα πουλάκια που βγαίνουν από το κλουβί και πετούν.
.jpg)
